Orgel Vreten smaakt ook goed in het theater

In het voorjaar stond ze in de Nieuwe Nor met een stomende show vol blues, rock en jazz. Inmiddels is Orgel Vreten toe aan haar eerste theatertour. Dat voelt in de Limburgzaal, tijdens de Limburgse première in het begin wat onwennig, maar gaandeweg laait het vuur alsnog op. Foto’s: René Bradwolff

Wie in zijn stoel is gaan zitten voor een onversneden portie Hammondmishandeling komt aanvankelijk bedrogen uit. Het eerste gedeelte van En De Ander kent een ietwat rommelige aanloop waarin de thema’s van de avond worden geïntroduceerd. De band lijkt nog een beetje te moeten wennen aan deze setting en een deel van het publiek slaat het met gemengde gevoelens gade.

En De Ander legt een link tussen de kerk, de 80ste verjaardag van het Hammondorgel en een roadtrip uit het verleden van Thijs Schrijnemakers en Dennis Gaens. Die laatste is Schrijnemakers’ jeugdvriend, dichter en deze avond ook sparringpartner. Er wordt veel door elkaar gepraat en er is niet zo heel veel muziek. Dat hoeft in het theater niet per definitie storend te zijn, maar met name tijdens een vertelling over de ‘grote drie’ (Jimmy Smiths, Booker T en Jon Lord) blijkt de muzikale ondersteuning te summier.
Gelukkig krijgt Billy Preston meer aandacht. Als aanstichter van de Hammondverslaving van Schrijnemakers en omdat hij het orgel eigenhandig van de kerk naar de clubs verplaatste.

Halverwege de show, die deels in de vorm van een hoogmis is gegoten, vindt trombonist, tubaspeler en gelegenheidszanger Arno Bakker het welletjes. Vlak voor het einde van een swingende versie van George Gershwin’s ‘Summertime’, legt hij de show stil. ‘Summertime’ is volgens Bakker namelijk “de frikandel speciaal van de Hammondjazz. Uitgekauwd en makkelijk weg te slikken. Dít is Orgelvreten, en Orgel Vreten is harder, sneller en valser!”
De daarop volgende battle tussen de beide Hammonds en de Tuba blaast het publiek uit haar stoel en markeert het kantelpunt in de show, die vanaf nu beter in balans is. Of is het misschien zo dat wij als publiek even hebben moeten wennen aan de vorm waarin Orgel Vreten zich in het theater presenteert?

Het roaddtripverhaal, de geschiedenisles en de kerkdienst worden verder uitgewerkt. Geheel in stijl nodigen Schrijnemakers en Gaens, die bij binnenkomst van de zaal iedere bezoeker al persoonlijk de hand schudden en verwelkomden, uit ter communie. Zonder hosties maar met toonwieltjes. Want inmiddels weten we hoe een Hammondorgel in elkaar steekt.

Ondanks alle thematiek en lolligheid, want de voorspelling is doorspekt met (droge) humor, draait het bij En De Ander toch om de muziek. En die is er uiteindelijk voldoende en in onversneden Orgel Vreten-stijl. Hard, snel en soms aangenaam vals.
Onder het motto “wanneer het geen lawaai maakt, bestaat het niet” komt alles op zijn vertrouwde pootjes terecht en keert iedereen tevreden naar huis. Zelfs de bezoekers die aanvankelijk wat ongemakkelijk op hun stoel zaten te draaien.

Orgel Vreten speelde de voorstelling En De Ander op 19 november jl. in de Limburgzaal, Heerlen