“Ga jij dan even naar die vernissage van Sabrina Schelker in ‘t Blauwe Huis?” schreef mederedacteur Marco me laatst. Omdat ik geen reden kon bedenken om niet te gaan (behalve het feit dat ik absoluut geen verstand heb van kunst) stemde ik toe. Ik bekeek de gemailde bijlage, besloot daar en dan dat ik het werk, als een echte arbeidersdochter, spuuglelijk vond (in gedachten stuurde ik Marco naar Prinsessia als wraak) en appte fotografe Anita. 1 Mei stapten we op onze redactiefietsen en togen naar ‘t Blauwe Huis. Foto’s: Anita Hondong
Nu kan ik het werk van Sabrina omschrijven zoals Heinz Ess deed in zijn speech: “Avantgardistischer Neo-Impressionismus, was jedoch ihre Stilmittel nur ungenügend beschreibt, weil sie weit darüber hinaus gehen.” Maar dat doe ik niet. Ik stapte binnen en mijn eerste indruk was “druk”. Het werk dan. De schilderijen bevatten veel kleur, veel laagjes en daar doorheen komen telkens weer vrouwenfiguren tevoorschijn.
Raphael Kuipers, galeriehouder van t Blauwe Huis (en speciaal voor de gelegenheid uitgedost in artistieke kledij), gelooft in Sabrina. Dit meisje van 25 is een autodidact. Zij heeft zichzelf in snel tempo enorm ontwikkeld. Sabrina heeft geen kunstacademische achtergrond maar wat zij nu maakt is al echte kwaliteit. Dat daar meer mensen in geloven wordt bewezen door het feit dat er op deze vernissage binnen no time drie schilderijen zijn verkocht.
Ik loop dan zelf naar Sabrina en begin met haar te praten. Ze legt me uit dat ze in haar hele leven al gefascineerd is door het vrouwenfiguur. Als kind kijkt ze naar schilderijen van Michelangelo en tekent zelf voornamelijk vrouwen. Ze weet eigenlijk niet goed waarom dit zo is, maar het blijft terugkomen in al haar werk. In het begin schildert ze voornamelijk “plat”. Eendimensionaal. Naarmate tijd en werken verstrijken verandert dat. Er komt steeds meer diepgang in, steeds meer structuur en andere kleuren. Zijn haar kleuren in het begin nog wat somber of donker, de laatste drie schilderijen knallen bijna van de muur af. De neonkleuren symboliseren haar generatie, legt ze uit, de snelheid van de tijd, de digitalisering. De gedroogde stengels (geen idee wat voor soort planten dit zijn) die uit de schilderijen steken, zijn ook gekleurd. Deze moeten de kijker in eerste instantie op lichte afstand houden, om daarna voorzichtig dichterbij te komen.
Sabrina wil me graag een rondleiding geven en nog veel meer vertellen maar zoals dat gaat tijdens een opening wil iedereen met de kunstenares praten. Ik loop dus zelf nog eens rond en kijk naar de werken. Zo sceptisch als ik binnenstapte, zo anders begin ik naar haar schilderijen te kijken. Vooral de laatste drie kunnen me eigenlijk wel bekoren. Ze zijn open, fris, en toch niet lieflijk. Sabrina zelf komt over als een jonge vrouw die goed weet wat ze wil. Intelligent maar ook ontwapenend en spontaan. Zo springt ze enthousiast voor de camera van Anita als deze vraagt voor een laatste foto. En als we weggaan krijgen we een knuffel.
De schilderijen van Sabrina Schelker zijn nog tot 29 mei te zien in ‘t Blauwe Huis en zij zelf zal in het weekend van 7 mei ook aanwezig zijn. Dan is er overigens ook een Hippy Markt. Een ideaal moment voor de figuurlijke twee vliegen in een klap.
Dieren, kinderfeestjes, cultuurhuisheerlen, evenementen, creatieve dingen bedenken, positief, organiseren.
