Hicky Underworld door Fotofab
Een heus popfestival op twintig minuten lopen van mijn voordeur mocht ik natuurlijk niet laten schieten. En al helemaal niet met spannende namen op het affiche en een zomerse weersvoorspelling in de krant. Helaas was ik één van de weinigen met die gedachte want hoewel er aan alle voorwaarden voor een geslaagd festival was voldaan, bleken niet meer dan zo’n 700 mensen Brookpop te hebben gevonden. Er zijn hier in de regio blijkbaar hapklare color-by-numbers-bands van het kaliber Kane nodig om mensen naar een stuk gras te trekken. Jammer. Voor de uiterst professionele organisatie en voor de bands, die vanaf het podium een vrij troosteloos uitzicht moeten hebben gehad. Desondanks werd er vol overgave gemusiceerd en viel er voor de ware festivalbeesten voldoende te genieten.
Absynthe Minded serveerde haar sfeervolle indiepop, zoals gewoonlijk, overgoten met smakelijke folk- en jazz-sausjes en zorgde derhalve in de late warme middag voor een heerlijke soundtrack. Iets dat ook gold voor de melancholische klanken van Blaudzun, die tijdens een fraaie zonsondergang zittend of liggend in het versgemaaide gras aangenaam wegluisterden. Helaas kwamen de uitgerekte stonerklanken van Nu Of Nooit-winnaar Sungrazer wat minder uit de verf. Het klonk als een seventies versie van Kyuss met een psychedelisch randje maar dan zonder de zo benodigde spanning en ogenschijnlijk weinig geïnspireerd. Ging de band gebukt onder de desinteresse van het publiek of waren mijn verwachtingen op basis van de vele lovende kritieken simpelweg te hoog gespannen? Het bleef hoe dan ook niet hangen.
Gelukkig stond er met ¡Pendejo! krap dertig minuten later een ideale band op de planken om Hoensbroek in het schemerduister wreed wakker te schudden middels een strakke en loodzware portie Spaanstalige stoner-met-trompetgeschal. We hadden geen idee wat de toeterende frontman El Pastuso ons tussen de zware riffs en beukende ritmes door allemaal toeschreeuwde maar hij had er hoe dan ook zin in en wij eigenlijk ook wel en dus gingen de kopjes voor het podium al snel op en neer en werd de luchtgitaar veelvuldig gehanteerd. The Hickey Underworld sloot vervolgens qua volume naadloos aan bij haar voorganger en mocht zich verheugen op een opgewarmd publiek dat inmiddels helemaal klaar was voor nog meer herrie. Het Antwerpse viertal lardeerde haar vuige post-hardcore met vleugjes grunge en indie maar bleek op momenten net zo makkelijk onweerstaanbaar te kunnen swingen en smaakte dan ook naar meer. Check ’em out!
Na zoveel gitaargeweld leek het ons verstandig om het afsluitende Rigby te skippen. Het DWDD huisorkest wist me namelijk tijdens haar vele tv-optredens niet één keer te boeien en getuige de snel leeglopende wei was ik niet de enige die het na het muzikale hoogtepunt voor gezien hield.
En zo was de eerste editie van Brookpop er een met twee gezichten. De prima optredens en uitstekende organisatie ener- en de slappe opkomst en wat makke houding van een groot deel der aanwezigen anderzijds. Het is te hopen dat de organisatie uit de kosten is gekomen zodat we volgend jaar een tweede editie mogen beleven, maar getuige de animo in de regio én de lamlendige overlast-reacties van de zeikberen in de nabije omgeving en aangrenzende dorpen heb ik er een hard hoofd in. Helaas, want ik ben er van overtuigd dat een kwalitatief prima festival als dit wel degelijk toekomst heeft, mits het de tijd krijgt om te groeien en naam te maken. Brookpop 2010 was voor mij in ieder geval de ideale opening van het festivalseizoen en met een beetje geluk de start van een mooie traditie.
Marco Smeets
Marco Media, Mijnstreek Oost, Parkstad Popstad, wannabe hardloper en de muziek in mijn hoofd...
