Dagboek van een vrijwilliger, deel 3: Trillende oogleden en stuiterbenen

Het voelt als werken in een koekjesfabriek, maar dan zonder koekjes. Het plakband vouwt zich alle kanten op, behalve de goede. Maar op een gegeven moment krijg ik zowaar een beetje de slag te pakken. Samen met vrijwilligster Sylvia ontwikkelen we een enorm fijn dozen-plak-vouw-ritme. Intussen praten over ons zelf, de maatschappij en natuurlijk Cultura Nova. De tijd vliegt om en om tien uur horen we geen scheurende tape meer om ons heen. We zijn nog als laatste bezig.

Wij hakken er ook de pin in en kletsen nog een beetje na met de mannen van het vaste dozenteam. Eentje vertelt me dat de projecten altijd flink van elkaar verschillen. De ene keer worden ze gevraagd door een festival, de andere keer voor een stad. Olivier Grossetêtte, de bedenker van dit project, is een keer gevraagd door de stad Sidney. Daar heeft hij tien gebouwen neergezet, in één maand tijd, met hulp van de bevolking ter plaatse. Soms zijn de mensen die komen helpen zo enthousiast dat “they go wild!”  Op zulke projecten krijgen de mannen extra energie en plakken ze als een gek mee. Na dit soort weken zijn ze altijd bekaf maar hebben ze ook genoten van de enorme vibe!

Ik baal een klein beetje dat ik Zuco 103 heb gemist in de Spiegeltent. Zij speelden al om half negen vanavond. Jammer maar niks aan te doen. Ik ga even in het artiestencafé aan de bar zitten, drink een wijntje en klets met andere vrijwilligers die klaar zijn met hun taken.

Op donderdag heb ik vrij tot de avond. Ik doe allerlei klusjes privé en voor de halloweentocht die we op 29 oktober gaan organiseren in het centrum van Heerlen (zie Heerloween op Facebook). Ik lunch in Lokaal 25 en schuif aan bij andere cultuurliefhebbers aldaar. Dan bezoek ik nog mijn zusje in het ziekenhuis, samen met mijn ouders. Als we in de auto zitten word ik gebeld. Het dozenproject is zo snel  gegaan dat mijn dienst vervalt voor de avond. Dat voelt toch een beetje gek als ik thuis zit later. Ik besluit alsnog even naar het terrein te fietsen, gewoon even voor de gezelligheid. Bij aankomst blijkt er nog plek bij Circus Cirkör en daar maak ik dankbaar gebruik van.

Dit is een totaal ander circus dan Eloize. Was Eloize superstrak, enorm goed geregisseerd en ging het daar om de pure actie, bij Cirkör is er gekozen voor een totaal andere insteek. Dit is een verhaal. Een verhaal over vluchtelingen, zou je in het kort kunnen samenvatten. Maar het is meer, het gaat over balans (iets dat je zelf mag meebeleven in de show), het gaat over balans in je zelf en balans op de wereld.  Het gaat om heel even naar binnen kijken, in je ziel en in de ziel van de maatschappij. Hoewel de acts over het algemeen wat minder professioneel overkomen dan bij Eloize is het toch ook genieten. Ik had momenten dat ik bijna jammer vond dat er acrobatiek te pas moest komen, zo mooi vond ik het verhaal zelf uitgebeeld. Maar de slotacrobatiek – de wip – vond ik wel ongelofelijk spectaculair!

Na de voorstelling slenter ik, samen met mede vrijwilligster en vriendin Daniëlla, richting spiegeltent. We komen niet verder dan het terras. Er lopen allemaal bekenden rond en ik ontwaar de Afgrondredactie aan een tafeltje [Busted! – red.]. Rond twaalven fiets ik met tegenzin maar weer naar mijn bed. Vrijdag moet er weer de hele dag gewerkt worden. Met stuiterende benen lig ik in mijn bed te wachten op de slaap. De volgende dag sleep ik me eruit en met trillende oogleden rijd ik naar mijn werkplek. Totdat de avond valt. Dan ga ik vast weer vanzelf in de Cultura Nova–stand.

Cultura Nova vindt van 26 augustus t/m 4 september plaats in Heerlen en omgeving. Meer informatie over festival en voorstellingen op cultura-nova.nl.