‘The summer’s almost gone’, klonk het ergens halverwege het concert van Tindersticks, zaterdagavond in Parkstad Limburg Theaters. Timing kan deze meesters van de melancholie niet ontzegd worden. Door: Frank Heythuysen / Foto’s: René Bradwolff
Voor ondergetekende is een zitconcert niet bepaald des rock & roll’s. Voordeel is wel dat je in een theater verstoken blijft van de ‘Dutch disease’, oftewel het oeverloos kletsen door de muziek heen. Een reden waarom bij een eerder concert van Tindersticks in Eindhoven de band demonstratief van het podium stapte. De muziek van het vijftal gedijt dan ook het beste bij absolute stilte, want subtiliteit en sfeerschepping zijn nu eenmaal de ‘unique selling points’ van deze oorspronkelijk uit Nottingham afkomstige band. Subtiliteit die nog eens werd versterkt door een kristalhelder zaalgeluid, waarbij elke nuance en elk detail hoorbaar waren.
Het nieuwe album ‘The Waiting Room’, waarvan diverse nummers werden gespeeld, laat het vertrouwde geluid van Tindersticks horen, maar kent toch enkele muzikale verschuivingen. Deels ingegeven door het feit dat de band zich de afgelopen jaren verdienstelijk heeft gemaakt als leverancier van soundtracks, met name voor films van cineaste Claire Denis. In ‘Were We Once Lovers’, zorgde de delaygitaar van zanger Stuart Staples voor een fijn weerhaakje.
Charismatisch kun je Staples bezwaarlijk noemen, de man gaat volledig op in de muziek en volstaat na bijna elk nummer met een schuchter gepreveld ‘thank you’. Het akoestisch gespeelde ‘Johnny Guitar’ (een Peggy Lee-cover, alleen te vinden op een tijdens de tour verkochte live-CD) bood pure verstilling.
Sowieso speelt Tindersticks geen noot teveel, nog het meest verklankt door een geweldige drummer, die vooral opviel door de kunst van het weglaten. Ook opvallend: ‘Hey Lucinda’ stond op de setlist, een nummer waarvoor Staples een duet aanging met Lhasa de Sela, een in Montreal woonachtige zangeres, die kort na het opnemen van de zangpartij overleed aan kanker. Het nummer verdween in de la en kwam pas weer tevoorschijn tijdens de opnames van ‘The Waiting Room’. In Heerlen nam Staples beide zangpartijen voor zijn rekening. ‘I could drink all that this body could hold but fought the fear I might fall over and break these brittle bones. And these dirty little cigarettes we smoke. And the liquor it just throws a cloak over the feelings we should show’. Voeg daar de op gitaar nagebootste strijkers van gitarist Neil Fraser bij en je hebt een kippenvelmoment om ‘U’ tegen te zeggen.
Ook ‘We Are Dreamers’, op plaat een duet met Jehnny Beth van Savages, passeerde de revue, een nummer waarbij de dissonante gitaarklanken van Staples bijna als een aanslag op de gehoorgangen klonken, na zoveel subtiliteit. Bij ‘Show Me’ vraag je je dan weer af waarom er nog geen schadeclaim is ingediend door Hot Chocolate. Het gitaarloopje in dit nummer vertoont een treffende gelijkenis met het gitaarlijntje in Hot Chocolate’s ‘Emma’. ‘Fire Of Autumn’ was –feitelijk zoals het gehele optreden- een mooie voorbode op het komende jaargetijde. In de toegift kwam ‘Sometimes It hurts’ nog voorbij, van het album ‘Waiting For The moon’. Oorspronkelijk eveneens een duet met Lhasa de Sela. ‘Sometimes it hurts. Sometimes it don’t you know. Some days it works so good. I can’t see my way home.’
Het optreden van Tindersticks in Parkstad Popstad benaderde de perfectie. Wondermooie muziek, inzetbaar als ontbladeringsmiddel én als hartontdooier. Laat de herfst maar komen.
Tindersticks speelde op zaterdag 17 september in de Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen.
Ik schrijf geen artikelen, maar onderhoud enkel de website!
