Rss Feed
Tweeter button
Facebook button
Technorati button
Myspace button
Linkedin button

Fantastische cast redt kluchtig Intouchables

intouchables-slide-4

Het kan niet anders dan dat iedere bezoeker van Intouchables, het toneelstuk, nog snel de Franse filmhit door het hoofd laat gaan voor alle lichten dimmen in de zaal. De bijzondere hoofdpersonen Philippe en Driss, hun overweldigende spel. De perfecte soundtrack van Ludovico Einaudi, Bach, Vivaldi en het onvergetelijke September van Earth, Wind & Fire. Hoe anders is deze toneelbewerking.

Regisseur Peter de Baan en scenarioschrijver Dick van den Heuvel besloten een flinke draai te geven aan de arthousefilm uit 2011. Knap lastig, met het besef dat miljoenen mensen het verhaal door en door kennen. De basis is onveranderd: het stuk is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Pozzo di Borgo, die na een parasailing-ongeluk verlamd raakte van zijn tenen tot aan zijn kin. Deze rijke aristocraat (gespeeld door Huub Stapel) leeft in een rolstoel in zijn enorme huis (zeg maar paleis) in hartje Parijs. Verzot op kunst, opera en geeft daar graag een vermogen aan uit. Hij zoekt een verzorger in huis en vindt deze in de vorm van Driss (Cyriel Guds), een straatarme donkere jongen uit de banlieu. Hij heeft een crimineel verleden en leeft van een uitkering, waardoor zijn moeder (Urmie Plein) hem niet meer thuis wil hebben. Zin om Philippe te verzorgen heeft hij niet, maar toch stemt hij in met de job. Twee mannen uit twee werelden die mijlenver uiteen liggen, maar elkaar vinden in een overweldigende vriendschap.

intouchables-slide-5

Goed, even terug naar die draai. Het is onmogelijk om niet te vergelijken met de film. Waar die verfijnd is, is het op de planken allemaal té. De momenten over ‘stront’ en ‘pik’ zijn niet aan te slepen. Het is te flauw en te plat om door te blijven gaan over de seksuele gebreken van Philippe na zijn verlamming. Philippe noemt ‘m zelfs ‘Willie.’ Driss hoeft zijn heupen niet constant rond te zwiepen te trekken zodra Philippe’s assistente Magali (Hanne Arendzen) ook maar even in het zicht is. In de film komen zulke grapjes ook langs, maar op het toneel is het schreeuwen om het schreeuwen. Net een klucht. Zoveel mogelijk lachers willen vangen, wat ten koste gaat van de tragiek. Het meest cringeworthy moment is nog wel halverwege het stuk, wanneer de acteurs tussen het publiek dansen en de zaal moet meeklappen (ja echt) op Papaoutai van Stromae. Een opmerkelijke keuze: in de film danst iedereen onbezonnen op het vrolijke Earth, Wind & Fire. Hoewel Driss’ vader hem, net zoals Stromae, in de steek heeft gelaten lang geleden, voelt het raar om September te vervangen door een verdrietig lied. Ook doorbreken zij daarmee keihard de vierde wand en dat wringt. Dat heeft dit prachtverhaal niet nodig.

Overduidelijk is dan ook dat het stuk niet door het script, maar door de fantastische cast gedragen wordt. Cyriel Guds studeert aan de Toneelacademie in Maastricht en speelt Driss met verve. Zijn spel is dynamisch en zijn optimisme onbreekbaar. Hij vecht voor waar hij voor staat: Philippe een leven teruggeven. Je kan niet anders dan hem in je hart sluiten. Met zijn ongekende charme weet hij zich door de flauwe grapjes heen te boksen. Ook Huub Stapel imponeert. Hij moet het van zijn hoofd hebben, want zijn lijf zit stil in de rolstoel. Hij brengt op fantastische wijze het cynisme en de zelfspot van Philippe over. Zijn mimiek telkens kloppend, soms kokend van woede en het volgende moment vol triomf. De twee draaien om elkaar heen, stoten elkaar af maar beseffen dat ze niet zonder elkaar kunnen.

intouchables-slide-3

Ook het decor is goed gevonden. De film kent vele locaties. Dat is opgelost door twee schuifwanden die van de ene kant het chique huis van Philippe laten zien, en aan de andere kant roestkleurige verfstroken om verschillende locaties in de buitenwereld neer te zetten. Zo staan Driss’ moeder en Philippe’s vervelende tienerdochter Elisa (Lisse Knaapen) samen in de metro, wat duidelijk wordt door een stok met handgrepen. Daarmee zijn eigenlijk alle ingrediënten voor een geweldig stuk aanwezig: een goed verhaal, goede acteurs, goed decor. En al die andere poespas? Laat het alsjeblieft achterwege.

Intouchables was op 22 september jl. te zien in Parkstad Limburg Theater, Heerlen.

Article by Simone Van Hugten

Simone Van Hugten Schrijft over muziek. SvJ. Konijnenmoeder. Dol op theater maar niet op gekookte aardappelen. Read 3 articles by

Email

Categories

Like us

Afgrond Archief

Better Tag Cloud