Popronde Heerlen 2016

Zondag 25 september jl. stond Heerlen weer in het teken van de Popronde. Met, net als vorig jaar, heel veel bands op heel veel podia. Op soms verrassende locaties. Een betere manier om het laatste zomerse weekend van het jaar te vieren was nauwelijks denkbaar. Foto’s: René Bradwolff

Startpunt Schelmenhofje. De groep vrijwilligers krijgt de laatste instructies. Ik sluit even aan om te luisteren. Het enthousiasme is groot. Het belooft een mooie, muzikale dag te worden. Zelf start ik de dag in Encore met Bartek. Het garage/noise trio wordt geïntroduceerd door wethouder Braeken, die ook meteen de Popronde officieel opent. De setting is perfect. Een kale ruimte, gevuld met conceptkunst en een indoor skateramp op de achtergrond. De drie Amsterdammers winden er geen doekjes om en zorgen voor een knallende opening. Soms snel en hard, dan weer traag en meeslepend. Prima start van de dag!

De tweede stop is bij Coasters, waar het terras omgebouwd is tot een open-air podium. De heren van Orange Maplewood spelen hun set in een aparte omgeving. Op de achtergrond is de rommelmarkt van het kids-event. Ook het treintje van dit evenement stopt een paar keer vlak naast de boxen. De band speelt energieke garagerock met een melodieus randje. De kids lijken het niet zo te waarderen, aangezien de meesten hun oren bedekken. Dit in tegenstelling tot de grote groep mensen die blijft staan en meebeweegt op de sound. Het schrille contrast tussen de evenementen wordt hier even flink duidelijk gemaakt, maar dat zorgt wel voor een unieke beleving.

Door naar de buren van Coasters. Wij wandelen de Tapperij binnen, waar het podium meteen achter de deur ligt. Palmsy staat klaar om te beginnen. Deze jonge band haalt de mosterd bij bands als Two Door Cinema Club en the Strokes. De sound is nagenoeg identiek en is erg aanstekelijk. Helaas loopt de temperatuur iets te hoog op en besluit ik het na vijf nummers voor gezien te houden en keer terug naar het Schelmenhofje waar Nana Adjoa op het kleinste podium ooit staat te spelen. Zij heeft normaal een band bij zich, maar moet het vandaag redden met haar gitaar. Het is muisstil op het pleintje en dat past ook bij de muziek. Gevoelige liedjes met veel melancholie gespeeld. Ik ben wel benieuwd hoe dit klinkt met band erbij. Onze fotograaf met de mooie bakkebaarden zorgt voor het meest hilarische moment van de dag. Hij verbreekt de stilte door over een plastic bekertje te walsen, waardoor dit in een luid gekraak uit elkaar spat. Collectief draait iedereen zich om en zelfs Nana werpt even een blik. Met een dikke glimlach hervat zij haar show en wordt het weer stil.

Tijd om de hongerige maag te stillen en even een kleine pauze in te bouwen. Op de terrassen zit het goed vol. Heerlen bruist op deze zonnige zondag.

The Motto trapt de tweede helft van mijn Popronde af in Encore. Ik pik vier nummers mee en ben nieuwsgierig geworden naar meer. Dansbaar, freaky beats en prima zang. Het duo zorgt er in ieder geval voor dat er een bescheiden dansfeestje ontstaat. Dan terug naar de Tapperij, waar het dringen geblazen is om binnen te komen. Ik struikel letterlijk het café in en vind mijn plekje achter de boxen. Als haringen in een ton, want Storksky is hot! De winnaar van Nu of Nooit en opener van Pinkpop had beter een groter podium kunnen betreden, maar door de intimiteit wordt het wel een te gekke show. Het zweet druipt van het plafond. De riffs zijn strak en drums denderen door het café. Hoogtepuntje!

Radio Eliza is momenteel 3FM Serious Talent. Catchy sound, maar te netjes binnen de lijntjes. Radiogevoelig ja, spannend nee. Na twee nummers verruil ik de Nieuwe Nor voor Filmhuis de Spiegel, toneel voor Rilan and the Bombardiers. Funky gitaarspel, catchy drumpartijen en een prima soulvolle zanger (incl. coole Afro). Stilstaan is geen optie, dus gaan de voetjes van de vloer. De band is enthousiast en krijgt het publiek makkelijk mee.

Door naar de Kromme Toeter, waar ik de laatste 3 nummers van Statesmen meepik. Ondanks dat het allemaal leuk klinkt, word ik er niet enthousiast van. De link met Kensington is overduidelijk. Nu wil dat niets zeggen over de kwaliteit en het enthousiasme van de band. Als deze band een gerecht zou zijn, dan zou het gerecht naar kip smaken. Te eten, maar weinig spice. Gelukkig verschillen smaken en oogst de band een groot applaus van de bomvolle Toeter.

Slotstuk van mijn Popronde is Nachtschade in LaTazza. Minimale ruimte, krakende microfoons, piepende versterkers en band die tijdens de soundcheck het publiek al voor zich weet te winnen met hun gevatte humor. “De tent mag worden afgebroken zegt de bazin, dus dan gaan we maar eens aan de slag…” Mooie aankondiging van de zanger. Het optreden begint met een minutenlange bluesjam en stroomt vloeiend over in het normale repertoire. Technische bluesrock met een rauw randje á la the Black Keys. Tussen de nummers door wordt het publiek getrakteerd op een portie meligheid en interactie. Het is niet de ideale locatie, er gaat praktisch het een en ander mis, maar het is wel verreweg het meest vermakelijke optreden van deze dag.

Uiteindelijk heb ik tien bands gezien op de meest exotische locaties in Heerlen. Ik kijk nu al uit naar de editie van 2017. Heerlen en popmuziek zijn met elkaar verbonden en dat werd tijdens Popronde Heerlen weer eens flink duidelijk gemaakt.