Wat valt er anno 2010 nog te vertellen over Paul Weller? Dat de man na meer dan 30 jaar aan de top nog steeds relevante platen maakt en live tot grootse daden in staat is? Dat hij opvallend fit oogt en met de spelvreugde van een jonge hond zijn publiek tegemoet treedt? Dat hij zich nog steeds omringd weet door een stel uitermate kundige muzikanten, waarbij vooral gitarist Steve Cradock en drummer Steve Pilgrim (die we nog kennen van respectievelijk Ocean Colour Scene en The Stands) extra kudos verdienen? Dat hij de Effenaar dermate plat speelde dat hij drie keer moest terugkomen om de muzikale honger enigszins te stillen maar gerust nog een uur had kunnen doorgaan? Dat een Weller show nooit verveelt omdat ‘s mans genre zo divers is?
Viel er dan niets te mekkeren? Ach, een enkel nummer kakte tegen het einde wat in vanwege de vrijheid tot improvisatie die hij en zijn band zich permitteerden. En het demonstratief opsteken van een sigaret in een rookvrije zaal is al lang niet meer punk doch ronduit kinderachtig. Maar wat de neuk! The Modfather verkeerde in bloedvorm en met ook nog een handvol strak en vurig uitgevoerde Jam klassiekers op de setlist konden we niet anders dan diep buigen. ‘Strange Town’, ‘Start!’, ‘Scrape Away’, ‘Art School’ en vooral ‘Pretty Green’ deden de gouden tijden van weleer herleven en knalden uit de PA als was het 1980. Verder veel puike songs van het recente album ‘Waking Up The Nation’ en een prettige uitvoering van de Style Council classic ‘Shout To The Top’. En om het feest helemaal compleet te maken bleef het alom gevreesde praatgrage Effenaar-publiek zaterdagavond thuis en scoorde het geluid in Eindhoven nu eens wél een dikke voldoende.
Top concert, top artiest, top avond. Weller rules!
Marco Media, Mijnstreek Oost, Parkstad Popstad, wannabe hardloper en de muziek in mijn hoofd...
