The Alvaret Ensemble

The Alvaret Ensemble werd opgericht in 2011 en bestaat uit: Greg Haines (piano), Romke Kleefstra (gitaar), Sytze Pruiksma (percussie), Jan Kleefstra (stem). Het is een ensemble omdat er soms leden worden toegevoegd. Datzelfde jaar bracht men een debuutalbum uit, met gastmuzikanten Hilary Jeffery, Peter Broderick, Nils Frahm en Martyn Heyne. En nu zijn ze in Heerlen gearriveerd voor een kapelsessie met violiste Olga Wojciechowska uit Polen en de Portugese celliste Joana Guerra. Foto’s: René Bradwolff

De muziek van the Alvaret Ensemble wordt in de aankondiging beschreven als “een combinatie van neoklassiek en post-ambient, komt improviserend tot stand en balanceert op de spannende grens van de avant-garde en klassieke muziek.” Dat maakt nieuwsgierig, dus besluit ik de live sessie te gaan beluisteren.

Het moet gezegd; de kapel van het Savelbergeklooster, waar deze sessie plaatsvindt, belooft al een uitstekende setting te bieden. Mike, de organisator van (h)ear, staat klaar achter een bescheiden tafeltje en neemt mijn entreegeld aan. Ik loop de gang door, hang mijn jas op en bestel een wijntje bij een volgend bescheiden tafeltje. Dan loop ik de kapel in, waar stoelen keurig op een rij klaar staan om de gasten te ontvangen en enig comfort te bieden. Het publiek druppelt binnen. Dan kondigt Mike het ensemble aan. Iedereen is er klaar voor.

De violiste en celliste beginnen. Het volgende uur word je meegenomen op een muzikale reis door je hoofd. Er gebeurt van alles met je gedachten. Ze deinen mee, ze leunen achterover, ze schrikken wakker en zijn alert, ze kalmeren weer en ze ontspannen. Het is een belevenis, een gebeurtenis. De muzikanten zijn geconcentreerd, opgaand in hun eigen muzikale stuk, zonder het geheel uit hun oor te verliezen.

Af en toe gooit Jan wat Friestalige poëzie door de lucht. De woorden zijn vaag, moeilijk herkenbaar, bijna Scandinavisch en dwarrelen dwars door de klanken van de strelende strijkstokken of de toetstrelende vingers van pianist Romke. Geen zang, gewoon woorden. Losse letters die met de losse klanken samenkomen. Die je optillen en weer neerzetten, in een golfbeweging. En soms is het te hoekig, dan plof je heel even op de grond. En soms is het liefkozend, als een zachte hand, strelend over je wang. Dan, net als je bijna in slaap bent gesust door zoetgevooisde, wegebbende tonen, wordt je wreed vastgepakt en door elkaar gerammeld.

In het eerste uur (give or take) bouwt men het stuk op. Het is geen rechte lijn. Het is een vreemd soort grafiek, die grillig is en lijkt te doen wat hij wilt. Maar ergens zit die opbouwende lijn en ergens registreer je die lijn. Zonder te veel analyse want je wilt ook ondergaan.

Dan is er even pauze. Een ademruimte. Om vervolgens in deel twee, dat ongeveer twintig minuten duurt, voor een laatste keer te worden gegrepen en meegenomen naar de finale. Een eindstuk dat je overtuigt. Overtuigt dat er meer is dan alleen klassiek. Dat er meer is dan alleen avant-garde. Dat er mensen, muzikanten, zijn, die nog grenzen kunnen verleggen, nieuwe dingen kunnen ontdekken. Dat er muziek is die je nog niet hebt beleefd maar die je meeneemt naar nieuwe beleving.

Het publiek klapte gepast uitbundig, zonder rare standaard staande ovaties. Een oprecht applaus. Een terecht oprecht applaus.

The Alvaret Ensemble in het Savelbergklooster in Heerlen werd op 9 december jl. georganiseerd door (h)ear Experimental Audio Research, in samenwerking met Poppodium Nieuwe Nor en Kunstencentrum Signe.