Pet Sounds

Twee weken na het eerbetoon aan ‘Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ door The Analogues staat er een ander legendarische popplaat centraal in de Rabozaal in het Parkstad Limburg Theater. Deze keer niet van The Beatles maar van The Beach Boys, die door een groep bekende Nederlandse artiesten worden geëerd vanwege een halve eeuw ‘Pet Sounds’. Foto’s: René Bradwolff

De overeenkomsten met het avondje Analogues zijn niet te negeren. Er is een achttien-koppige band met blazers, strijkers en oude bekenden uit de Nederpopscene, er staat flink wat vintage apparatuur op het podium en er wordt toegewerkt naar een integrale uitvoering van het betreffende meesterwerk. Popprofessor Leo Blokhuis is er om de boel aan elkaar te praten, dus niets lijkt een geslaagde avond in de weg te staan.

Helaas. Voor een productie die al bijna een jaar draait gaat er opvallend veel fout. De slip of the tongue van Blokhuis, die zenuwachtig en gehaast klinkt en per abuis even Beatles en Beach Boys verwart, wordt nog op humoristische wijze rechtgebreid maar het gestuntel met het licht tijdens zijn eerste lezing is hoogst irritant. Als vervolgens Yorick van Norden meermaals een verkeerde aankondiging doet, de wisselingen op het podium chaotisch en luidruchtig verlopen en te lang duren, ontstaat de indruk dat de repetities erbij zijn ingeschoten de laatste tijd.

Maar het kan altijd nog erger. Het geklooi met licht en geluid houdt aan. Maxime Barlag en Danny van Tiggele van Mr & Mississipi zijn tijdens hun eerste bijdrage beiden geruime tijd niet te horen en als Clean Pete ‘Surfer Moon’ inzet blijkt een deel van de band in de verkeerde toonsoort te spelen. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is horen we op momenten de stem van Leo Blokhuis door de muziek heen babbelen, terwijl die met zijn headphone in de coulissen verblijft.

Het zou allemaal nog zo’n ramp niet zijn als de muzikale prestaties het amateurisme zouden overvleugelen maar ondanks de capabele band blijven de meeste vocale bijdragen benedenmaats en soms zelfs opvallend lusteloos. De enthousiaste Belgische Nele van den Broeck breekt als eerste de ban met haar ukulele en even later is het Ruben Hein die solo achter de vleugel een bezielde uitvoering van ‘Disney Girls’ de eerste voltreffer van de avond afvuurt. Gé Reinders zorgt vlak voor de pauze met een puike uitvoering van ‘Marcella’ voor voldoende schwung en humor om uit te zien naar het tweede deel van de show en de langverwachte, integrale uitvoering van Pet Sounds.

Na de pauze zegt Blokhuis verwonderd te zijn dat er nog zoveel mensen in de zaal zitten. Blijkbaar is het achter de schermen ook duidelijk dat het allemaal niet loopt zoals het hoort. Desondanks is er geen lering getrokken. Het technische gestuntel houdt aan, de pauzes zijn andermaal lang en chaotisch, het geluid is nog altijd matig. Net als de meeste zangpartijen. Eigenlijk levert alleen Ruben Hein weer als enige een topprestatie. En God only knows waarom Clean Pete het concept mag loslaten met een misplaatste Nederlandstalige versie van ‘You Still Believe In Me’. De muzikale uitvoering is professioneel. Heel behoorlijk maar soms ook lusteloos en vlak. Anne Soldaat legt tijdens zijn uitvoering van ‘Sloop John B’ een aangename portie venijn in zijn zangpartijen en gitaarspel, maar verder spat het spelplezier niet bepaald van het podium.

Als de laatste klanken van ‘Caroline No’ het einde van ‘Pet Sounds’ én de show markeren valt de matte reactie van het publiek op. Ondanks dat wordt er na een a capella intermezzo nog getrakteerd op een feestelijke uitvoering van ‘California Girls’, maar diverse stoelen zijn dan al verlaten.

Na afloop resteert het gevoel getuige te zijn geweest van een try-out voor een show die in de toekomst wel eens zou kunnen uitgroeien tot iets moois maar vooralsnog strandt in goede bedoelingen. Bij lange na niet het eerbetoon dat een monument als ‘Pet Sounds’ verdient. Jammer. Heel jammer.

Gezien: Pet Sounds, Tribute to The Beach Boys (1 februari 2017, Parkstad Limburg Theater) met o.a. Leo Blokhuis, Yorick van Norden, Ruben Hein, Mr & Mississippi, Anne Soldaat, Clean Pete, Bart Hoevenaars, Dandelion, Nele van den Broeck en Gé Reinders.