LVK in de tent, de Heëlesje tent

Al jaren kijk ik het Limburgs Vastelaoves Leedsjeskonkoer (LVK) via L1 op tv. Nou ja, de laatste jaren een beetje met een half oog. De Marlstone-artiesten vliegen je om de oren en bij liedje 10 denk je weer bij liedje 5 te zijn gearriveerd. Maar ik kan het toch niet laten, ieder jaar weer, om te kijken. Gelukkig gebeuren er ook coole dingen tijdens het lvk. Ummer d’r Neaver bijvoorbeeld, die er steevast een rommeltje van maken en zich niet aan de playbackcodes houden. En natuurlijk onze eigen zaate hermenie; Miserabel, dat twee jaar geleden tevoorschijn kwam met de kraker: Wat Neet Is…

Ze wonnen er niet mee, de mannen, maar werden een goede tweede. Niet slecht voor een zootje ongeregeld van 25 man en een Hollander op triangel. Het werd weer eens tijd voor wat reuring tussen al die gelikte “laten we niet te gek doen” artiesten.  En dit jaar deden ze weer mee, met Wat Is Dat Lekker. Toegegeven, een stuk minder sterk dan hun nummer van vorig jaar. Maar wel weer een echte carnavalskraker. Een lied dat je ook nog mee kan zingen als je ladderzat langs de bar hangt van je favoriete kroeg. Met de muts in je ogen en de uitgelopen schmink die je in de zompige hitte grotendeels eraf heb gezweet.

En dan was nu eindelijk het LVK eens in Heerlen. Aanvankelijk had ik geen kaartje. Natuurlijk niet. Het hele gebeuren was in 6 minuten uitverkocht. En aangezien ik een ramp ben in het onthouden van wanneer je klaar moet zitten voor dat soort dingen, had ik de hele wachtrij gemist voordat ie begonnen was. Maar daar was dan op de ochtend zelf een berichtje van mijn achternicht die haar kaartjes verkocht wegens ziekte. Mijn zusje zag het berichtje binnen no time en tagde mij erin. Dat is geen toeval meer dames en heren. Dus ik pb-de het nichtje en als een echte dealer arrangeerde ze een ontmoeting in op de nobel, alwaar ik als zwaar behoeftige klaar stond met de cash. Ik appte mijn collega, waarmee ik in eerste instantie al had afgesproken, (en die ook nog geprobeerd had mij op kruiwagen-wijze aan een kaartje te laten komen) dat ik er toch aankwam die avond. Ik besloot als de koningin van Heerlen te gaan, maar dan in incognito.

Gearriveerd in de megatent stond ik al meteen fout. In de VIP-rij. Dat krijg je ervan als je incognito gaat. Ook de jas mocht ik niet ophangen bij de VIP-garderobe. Ik werd verwezen naar een hele rij kluisjes. Helaas leken deze allemaal gesloten, alhoewel later bleek dat ik slecht was voorgelicht (je moest 5 euro borg betalen en dan kreeg je een sleutel). Mijn collega en haar dochter traceerden me bij de ingang en we konden aan de slag. Eerst moest ik haar dochter nog een foto regelen met de Getske Boys die uiteraard meteen zo welwillend waren en zeiden: “kom, doen we alsof we vrienden zijn.” Altijd even aardig, die jongens.

Daarna doken we het publiek in. Mijn collega en dochter als L1 nep-reporters met een scorebord en microfoon in de hand. Ze interviewden iedereen wat men van het LVK vond en wie zij dachten dat er ging winnen. Mensen konden een streepje zetten op het scorebord. Ik hield me afzijdig en vertelde en passant dat ik de koningin was en me graag tussen het plebs begaf. Uiteraard praatte ik alleen uitgebreid met Heerlenaren. Ik hield met regelmaat mijn Heerle Is Vet Koël-tas de lucht in. We zwierven van achteren naar voren, weer naar achteren en vooral ook naar de bar. Wat er op het podium gebeurde was eigenlijk niet eens zo heel relevant.

Sowieso was het achterin de tent niet te doen om de boel te volgen. Beppie is überhaupt te klein om te zien. Wel waren er aan weerskanten van het podium schermen maar daar zag je evenveel als thuis op tv maar dan met een megaruis om je heen. Mensen liepen heen en weer, praatten met elkaar, ouwehoerden, dronken, zongen mee, of niet en keken een beetje rond. Het leek op een grote meeting van carnavalisten onder elkaar. Mensen uit diverse Limburgse steden en dorpen, allemaal gek van vasteloavend, die voor een leuk avondje uit kwamen. En passant werd de groep uit eigen dorp/stad gevolgd en hield men sjaaltjes in de lucht. Uiteraard deden wij dat tijdens Miserabel.

Het was zo ontzettend gezellig en we ontmoetten zoveel leuke mensen dat ik bijna beduusd was dat het was afgelopen. Ow, hebben de Gelieënde gewonnen? Dat zijn toch die twee uit Hulsberg? Oké, ja, welk liedje was dat ook alweer? Ga jij nog ff rondje drinken halen anders?

Het winnende liedje klonk nogmaals op het podium. We dansten wat mee en sjravelden naar de bar. De laatste bonnen werden opgemaakt, ik ging toch nog maar een keer plassen (tijdens de wachtrij bij de toiletten heb je de leukste gesprekken) en daarna zongen we nog wat mee met oudere carnavalshits. Alle bekenden waren gevonden, alle selfies gemaakt, alle bonnen waren op. Het werd dus tijd om naar huis te gaan. 
LVK 2017 was, zoals ieder jaar, meer van hetzelfde, maar dan in os leef sjtad Heële. En dat was dan toch wel weer heel bijzonder. Ga ik nog een keer? Neh. Maar deze kan van mijn vasteloaves-bucketlist.

Volgend jaar gewoon weer op de bank, hopende op weer een onruststoker, een orginele artiest, een artiest die zelf zijn/haar liedjes schrijft (hoe slecht ook), een artiest die het LVK op de kop kan zetten en er een geweldig zooitje van maakt op het podium. Limburg, Alaaf!

LVK 2017 vond op vrijdag 10 februari plaats op het Van Grunsvenplein in Heerlen.