Typhoon

“Geef liefde ook al krijg je het niet terug.” En: “Laat je door niemand liefde afpakken.” Het waren wijze woorden die Typhoon in het Parkstad Limburg Theater aan ons meegaf. Afgelopen donderdag nam hij daar de Limburgzaal mee op reis. Een interne reis. Een reis door het leven en de gedachtegangen van Glenn de Randamie, zoals de artiest in werkelijkheid heet. Foto’s: René Bradwolff

Het was een zitconcert met veel monoloog, dramatiek, rauwheid, muziek en dans. Met hier en daar wat zelfspot en humor tussen de soms wat zware stof. En met zijn inmiddels kenmerkende uiting in het geven van liefde.

De voorstelling begon in een donkere zaal met pianotonen die emotie opwekten. Het licht ging aan en Typhoon kwam op. Hij begon met het vertellen over zijn eerdere donkere fascinaties, teksten, zelfbeeld, de gevolgen van iets en over de connectie tussen mensen binnen onze huidige tijd. Dan verder over zijn reis naar Suriname. Hij sprak over verbinding tussen mensen en gebruikte de verschillen die er zijn tussen zijn geboortedorp en Nederland als voorbeeld. Hoe gehaast we zijn en hoe weinig we stilstaan bij wat belangrijk is. Wat we nodig hebben en dat wat van ook zoveel van ons afduwen. Liefde.

Dat Typhoon iemand is die veel nadenkt, diepe emoties heeft, deze deelt en graag een connectie met de wereld om zich heen voelt, kwam bij deze hele show wederom naar voren. De voorstelling was best bijzonder. Ook een beetje apart. Het publiek was muisstil en luisterde aandachtig. Ik zag ook weinig tot geen mensen fotograferen. Verder viel me op dat het merendeel van het publiek ouder en sjieker is dan bij de eerdere shows die ik bezocht.

Typhoon en band gaven ons af en toe een monoloog met zin- en woordspelingen. Over geschiedenis feiten, zelfinzichten en vraagstellingen. Af en toe sprak hij door een megafoon. Dit in lijn met de muzikale klanken van zijn band. Samen met de drummer (die ook de pianist is) gaf hij een lekkere solo. Er werd ook gedanst.

De show bleef boeien en Typhoon wist het publiek twee uur lang naar zich toe te trekken. Tegen het einde van de voorstelling meende ik iets te herkennen uit het nummer ‘Drive’ van Incubus, dat hij combineerde met zijn eigen track ‘Zo niet mij. Het klonk cool!

Toen we na afloop van de show naar buiten liepen vroeg fotograaf René aan me hoe ik het had gevonden? Ik was even stil en antwoordde: “Ik moet het even laten bezinken.” Het was apart maar ook heel vet. Deze show moet je zien om het te begrijpen. Mijns inziens raakt Typhoon mensen op de juiste plek, heeft hij veel zelfkennis en blijft deze onderzoeken. Dat is zijn talent. Dat is zijn liefde naar de wereld en naar zichzelf. Dat is hoe het lijkt.

Mooie show!

Gezien: Typhoon in de Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen (16 maart 2017)