Over de Brunssummerheide met Mindfulness Mind

Een mindfulness bootcamp. Sja, wat moet je daar nu weer van denken? Ik snap het wel; het in balans brengen van lichaam en geest. Maar ik ben al snel allergisch voor dingen die zweverig klinken. Terwijl ik ook weet dat er een behoorlijke kern van waarheid in zit. Zelf sport ik ook en weet ik dat me dit meer brengt dan alleen fysieke conditie. Dus ik word toch nieuwsgierig en meld me aan voor deze dag op de Brunssummerheide. Hieronder een verslag van mijn ervaring als deelneemster.

Toen ik om 10.20u op zondagmorgen mijn auto parkeerde, zag ik al een klein groepje mensen klaar staan. Sportkleding aan, rugzakje om. Ook mindfulness coach Cor stond al gereed. We stelden ons allen aan elkaar voor en Cor legde uit wat de bedoeling was.  We zouden vandaag een parcours afleggen met bootcamp achtige oefeningen. Hij zou ons dan vertellen waarom we deze moesten doen.

We gingen in wandelpas door het hondenlosloopgebied. Helemaal aan het eind daarvan is een kolenberg. Daar moesten we een tikkie illegaal doen en door het prikkeldraad. De berg is tegenwoordig afgesloten. Maar hij is ideaal voor de eerste oefening die we gingen overbruggen. De opdracht was simpel; ga de berg omhoog. Voor de mensen die de berg kennen, het is geen mooi pad met veel grip. Je gaat recht omhoog en je voeten ondervinden zachte ondergrond, losse steentjes en dus weinig houvast. Sommige cursisten gaven al aan dat ze astma hadden. Cor zei dat ze het toch eens moesten proberen, en als het echt niet ging, dan konden ze altijd stoppen. Een cursiste had ook last van hoogtevrees. Het was dus voor sommigen een pittige opdracht. En toch, kwamen we allen boven op de berg. Een eerste overwinning was dus voor een ieder al gemaakt! Cor vertelde daarbij dan ook, kijk eens waar je vandaan komt, jij, met je astma èn hoogtevrees, bent gewoon toch maar  bovenop deze berg gekomen! De boodschap was hiermee al meteen duidelijk. Jezelf overwinnen, mentaal, zorgt voor fysieke mogelijkheden. Maar wel op je grenzen letten. Dat kwamen we later nog tegen.

We liepen over de berg naar de andere kant. Een gigantisch ruim uitzicht, over o.a. Sigrano. Cor vergeleek de letterlijke ruimte met de ruimte in je hoofd. Zoek de ruimte fysiek op en zorg daardoor dat je mentale ruimte krijgt.

Uiteraard moesten we de berg ook weer af. En gingen we weer een open stuk de berg af. Dit viel mijzelf wat meer tegen. Het lukte me niet om te blijven staan en al hurkend ging ik naar beneden. Blijkbaar had ik hier minder vertrouwen in mijzelf dan bergop. We liepen via bosjes en brandnetels (stukje natuur hè Cor), door de prikkeldraad, weer terug het losloopgebied in. We jogden er vervolgens dwars overheen en gingen een pad omhoog, om bij een houten bankje uit te komen. Daar liet Cor ons de armen achter het hoofd vouwen en ietwat wijdbeens staan. We sloten onze ogen en Cor liet ons de ruimte voelen in ons hoofd. Daarna deden we onze ogen open en zagen de ruimte om ons heen. Ik voelde mezelf ontzettend ontspannen en toch gefocust. Een prettig gevoel.

We jogden het losloopgebied uit en bleven aan de overkant van het brede pad ergens staan. Hier was de oefening; kijk elkaar in de ogen. Een minuut of twee moesten mensen elkaar in de ogen kijken en vervolgens zeggen wat ze in elkaars ogen hadden gezien. Kun je iemands karakter voor een deel aflezen uit ogen? Maar eigenlijk zat er een andere boodschap achter. Kijk niet naar anderen, kijk naar jezelf. Leuk om te zien trouwens hoe de één defensief, met armen gekruist, aan de opdracht begon, een ander juist met de armen langs het lijf, open.

Daarna was het tijd voor lunch. We zochten een mooie plek uit (met als stiekeme oefening, wie beslist en waarom) en pakten onze meegebrachte boterhammetjes uit onze rugzakken. We genoten en kletsten met elkaar.

Na de lunch jogden we verder. We kwamen bij een boom. De opdracht hier; klim in de boom en kijk hoe hoog je durft te komen. De boom bleek natuurlijk een geweldige metafoor. Hoe ver kom je in je leven. Waar wil je naar toe. Waar zoek je houvast. En wat als die houvast er niet is? Doe je wat anderen je zeggen? Zoek je je eigen weg? En wat valt er te overwinnen?!

Na de boom moesten we weer eens bergop. Een mulle zandberg dit keer. Een curiste kreeg de opdracht om een andere cursiste op haar rug de berg op te dragen. Uiteraard ging ze nog niet halverwege door haar knieën.  Draag niet de last van anderen. Laat anderen hun eigen verantwoording nemen en draag je eigen last, die is soms al zwaar genoeg. Natuurlijk kun je andere mensen helpen. Maar zorg ervoor dat je niet door de knieën gaat van andermans last. We jogden samen de berg op en bovenaan vond Cor een grote tak in wig-vorm. Hij gooide ‘m naar beneden en liet een cursist ‘m ophalen. Ook hier sleepte zij de last mee. Fysiek voelen hoe het is om al je last, je bagage, je geestelijke ballast, mee te sjouwen.

De volgende opdracht was dat een cursiste op de tak moest gaan zitten en wij haar moesten dragen. Rondom een boom en tot halverwege de berg af. Dat ging 1 cursist te ver. Hij weigerde. Cor nam het over en het ging goed tot bijna halverwege waar we uitgleden. We hadden overigens ontzettende lol toen dat gebeurde. Ook al gaan dingen mis, het is niet erg. Je hebt het geprobeerd en je hebt iets beleefd. Cor sprak nog met de cursist waarom hij weigerde, en had heel goed in de gaten waar het probleem zat. De cursist gaf dit zelf ook eerlijk toe en kon er open naar kijken.

We jogden de berg af en kwamen beneden bij een stuk boomstam. Deze moesten we met de hele groep een stukje sjouwen. Ondanks wat geklaag en gemor lukte ons dat prima. We gooiden de stam weer neer. Langs de achterkant van de vakantiehuisjes (Zeekoelen) lagen nog wat kleinere stukken boomstam. Deze moesten we per persoon omhoog rollen, het pad op. Sommigen gingen als een speer. Ik zelf had zo’n vervelende, met een stuk tak die de stam steeds stagneerde, maar ik bleef doorgaan. Rustig aan, eigen tempo. Hier liep een andere cursiste tegen eigen frustraties aan. Terwijl wij naar beneden liepen, pakte hij haar apart en voerde een goed gesprek.

Het was tijd voor onze laatste hindernis. We moesten een afrastering van vier boomstammetjes op elkaar, opklimmen, bergop, een bepaalde boom aantikken, en weer naar beneden. En dat tien keer.

Ik voelde in het begin mijn knie. En ik kreeg weinig grip. Ik dacht; dit wordt niks. Maar ik wilde niet opgeven. Die tien keer staat in je hersenen gegrift, want de coach zei; tien keer. Ik wilde die tien keer dan ook redden.  De volgende rondjes gingen steeds beter, steeds meer vanzelf, ik kreeg er echt lol in.

Cor vertelde dat het idd zo werkt. Zet je die tien vast, omdat de baas het zegt. Maar het kan best zijn dat je bij zes eigenlijk fysiek of mentaal echt niet meer kan. Waarom ga je dan nog door? Omdat het toch nog kan? Of omdat je de opdracht hebt gekregen en daaraan wilt voldoen? En waarom dan?

We waren klaar. Het was vier uur en we hadden er een hele dag opzitten. We trokken naar het restaurant en dronken nog gezellig een kopje koffie na.

Wat een heerlijke ervaring! Leren hoe jezelf in elkaar steekt, tegen je eigen grenzen aanlopen, fysiek of mentaal, kleine levenslessen meekrijgen. En in die ene dag hadden we een ontzettend fijne groep gevormd. Hoe verschillend van leeftijd, hoe verschillend we in het leven stonden, hoe anders we van karakter bleken, het maakte vandaag niet uit. We voelden ons oprecht betrokken bij elkaar.

Cor bleek een hele fijne coach deze dag. Een rustige man, een goede uitleg, een man die je over grenzen laat gaan maar dat nooit te ver doortrekt. (alleen namen onthouden mag hij nog even oefenen ;-) )

Ik kan het iedereen aanraden. Iedereen die al een beetje sportief is kan de oefeningen wel aan. Voor mensen die niet sportief zijn; ook jij kan dit!

Houdt Mindfulness mind in de gaten en meld je een keer aan!