Expositie BorderLines

Met zijn expositie “borderLines” komt Patrick Jansen uit de kast als borderliner. Zijn doel is dan ook om aandacht te vragen voor deze psychische aandoening. Hij heeft zijn eigen soort coming out. Monica interviewt Patrick over borderline, chaos en schilderen. Mis de expositie niet op vrijdagavond 20:30 uur in De Klinker in Heerlen.

V: Stel je zelf even voor, in t kort.
A: Al 44 jaar ben ik een echte tuup. Voor de niet-Heerlenaren; dus geboren en getogen in Heerlen. In de jaren ’90 heb ik aan de Hoge School Sittard, Culturele Maatschappelijke Vorming gedaan met als afstudeerrichting Audio Visuele Productie. Een hele mond vol maar waarvoor je nou echt werd opgeleid, weet ik tot op de dag van vandaag nog niet helemaal.. ‘Music was my first love’ is een uitspraak die helemaal op mijn lijf geschreven staat. In heel wat horecazaken in het Heerlense en omgeving heb ik de afgelopen 25 jaar met veel plezier de plaatjes opgelegd, Van Femina, Fellini en Bracke tot en met de Kroniek, de Kromme Toeter en de Klinker. Emotie in kunst heeft mij eigenlijk altijd al gefascineerd, op doek, in beeld of klank. Je kunt ook zeggen; kunst is emotie waarbij smaak ondergeschikt is.

V: Voor de mensen die er nog nooit van hebben gehoord; wat is borderline?
A: Doe maar de klinische definitie. Borderline is een persoonlijkheidsstoornis waarbij bijvoorbeeld stemmingswisselingen, onzekerheid en de neiging tot depressie niet ongewoon zijn. Je snapt vaak jezelf en je eigen gedrag niet helemaal.

V: Wat betekent borderline voor jou?
A: Na een stevige depressie werd ik een dik jaar geleden gediagnosticeerd met borderline. In eerste instantie schaamde ik mij ervoor en wist niet of ik het nu wel of niet aan anderen moest vertellen. Anderzijds vielen voor mij nu na jaren van chaos in mijn hoofd, grenzen opzoeken of zelf eroverheen gaan en vaak somber zijn, de puzzelstukjes op hun plaats. Het chaotische beestje heeft eindelijk een naam; borderline! Ik kon eindelijk veel zaken nu een plek geven wat gelukkig voor rust zorgde.

V: Wat merken we aan jou in de dagelijkse praktijk, in relatie tot je borderline?
A: Zo….. die is to the point! In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat ik tegenwoordig heb geleerd om ermee te kunnen omgaan. De scherpe randje zijn er zeer zeker vanaf. Maar in het verleden was het vaak een grote brei van gedachten en chaos in mijn hoofd, iets wat je ook in mijn doekjes kunt terugzien. Maar volgens mij was dit niet wat je vroeg…. Ik kan weleens helemaal dichtklappen in een groep, het aangaan van relaties is daarnaast zeg maar ook een dingetje, heel eng allemaal. Daarnaast zocht ik in het verleden vaak de grenzen op, maar eigenlijk ging ik er het liefst overheen en er dan toch weer mee wegkomen. Soms heb ik behoefte aan rust. Dan wil ik veilig en alleen zijn. Ik klap dicht en trek me terug. Maar op een ander moment kan ik de tent helemaal gek maken en ben ik de grootste clown van het dorp. Uitersten dus…..

V: Waarom schilderen? Had het ook iets anders kunnen zijn?
A: Of het iets anders buiten schilderen en muziek had kunnen zijn weet ik niet . Maar ik kwam er eigenlijk per toeval achter dat ik mijn gevoel met schilderen kon uiten en er rustig in mijn hoofd van werd. Ideaal dus voor mij! Daarnaast vind ik het fijn om een beetje creatief bezig te zijn.

V: In de schilderijen vertel je eigenlijk een verhaal over jezelf?
A: Eh…… ja. Goh, wat eng eigenlijk.

V: Zit er een link tussen schilderen en muziek voor jou?
A: Ja, zeker weten! Bij beide zit zo verschrikkelijk veel gevoel en emotie. Bij mijn expositie is elk doek een deel van mijn gevoel of emotie. De titels van de doekjes corresponderen met bestaande muzieknummers die voor mij dezelfde gevoelens of emoties opwekken. Een symbiose dus.

V: Zijn je schilderijen heel gestructureerd, om rust in je hoofd te creëren of weerspiegelen ze juist de onrust en drukte?
A: Absoluut een vertaling van onrust, gevoelens en gedrag op sommige momenten. Soms zit er structuur in, maar lang niet altijd.

V: Is borderline in jouw ogen nog een te onbekend fenomeen?
A: Ja, absoluut. We leven toch in een maatschappij waarbij iedereen aan een perfect beeld moet voldoen. Al dan niet opgejut door de sociale media waarbij het gros van de mensen datgene van zichzelf laat zien wat enkel rozengeur en maneschijn tentoonstelt. Appels met een plekje, deukje of kleine beschadiging verkopen niet. Mensen willen perfectie. Zo is dat ook met borderline. Je hebt nogal snel een stempel dat je een beetje raar of vreemd bent. Het wordt tijd dat we hier eens anders naar gaan kijken, en accepteren hoe iedereen ‘in het echt’ is. Dus ook appels met een deukje kunnen lekkere appels zijn… haha, wat zeg ik nu alweer. Nou ja, zo zie ik het in elk geval.

V: Waarom moeten we allemaal naar jouw expositie komen?
A: Niks moet, laat ik dat voorop stellen. Een Picasso of Rembrandt ben ik trouwens ook niet… maar ik hoop borderline op deze manier wat toegankelijker te maken voor mensen die denken dat je knettergek bent als je een ‘borderliner’ bent. Ik bewijs het tegendeel! We zijn allemaal appels, de één is gaaf en de ander heeft een deukje, of moet ik zeggen geblutsjt? Bij mijn tentoonstelling laat ik mijn blutsj, eh.. deukje zien!

De expositie BorderLine is vrijdag 30 juni 2017 vanaf 20:30 uur te bezichtigen in De Klinker