Rock op t Gras

In 2015 begon dit festival met een ééndaagse line-up in het Schutterspark (Brunssum). Het kreeg veel bijval en dit jaar besloot men dan ook om er twee dagen van te maken. Terwijl overal de festivals groter en groter worden, je met 60.000 mensen op een veldje wordt gepropt en belachelijk hoge prijzen voor een biertje betaalt en de kosten van de bands de pan uitrijzen, vind je niets van dat alles bij Rock op t Gras. Dit is een feestje, van begin tot het eind. Twee dagen lang staan er bands op het podium die het ten eerste gewoon leuk vinden om te spelen, dit al jaren doen en nog steeds veel plezier hebben. Of bandjes die net beginnen en wat aanmoediging kunnen gebruiken.

Ik besloot dan ook dat het hoog tijd werd om er zelf eens naar toe te gaan. Nadat ik zaterdag eerst andere zaken op het programma had staan (zoals de Splashmob die elk jaar in centrum Heerlen wordt georganiseerd), trok ik ‘s avonds richting Brunssum. Ik had toen al een hoop bands gemist.

Zoals het een goed festival betaamt biedt het jong talent en precies dat werd er bij Rock op t Gras gedaan. Popschool Parkstad nam een aantal frisse talenten mee. Bandjes als: Before The First Bell, Down The Attick, Fire Escape, Nick & De Doorsnee gooiden zichzelf en hun muziek op het podium. Gevolgd door: Cal & The Leavin’ Train, The Rumble Rousers, en Back To Blondie. Bij die laatste band kwam ik net binnengewandeld. Voor op het podium stond een blonde zangeres die van een afstand wel iets weg had van de oorspronkelijke ‘Blondie’. De nummers klonken bekend en goed.

Ik struinde het knusse terrein af en kwam uiteraard links en rechts bekenden tegen. Het festival werd vooral goed bezocht door 40-plussers, zag ik meteen. En voor een rockfestival op het gras was er verdacht weinig, zeg maar geen, gras te vinden. Het terrein was bezaaid met houtsnippers. Het leek er echter op alsof niemand daar ook maar een moment over nadacht. Dat hoefde ook niet want er was verder prima voor de gasten gezorgd. Er was drank, er was koffie, er waren smoothies, churro’s, frietjes etc. De prijzen waren normaal, een biertje kostte 2,20, oftewel één munt. Voor diezelfde munt kreeg je echter ook een zeer schappelijke beker wijn.

Na de Blondie-coverband volgde Waist Of Time, Throat Of Autumn en als afsluiter Rectifire. Het publiek was over het algemeen al aardig beschonken maar kon zich des te beter alle rockklassiekers herinneren en zong mee naar beste kunnen. Het was nu duidelijk tijd om naar huis te gaan, morgen zou er immers nog een dag volgen.

Het werd zondag. Na een lekkere uitslaapochtend moest er nog met de honden gewandeld worden dus dat deed ik eerst. Daarna werd er nog een goede bodem gelegd met een warme hap. Rond half zeven trok ik weer richting het Schutterspark. Eerder die dag had al gespeeld: 2Matter, GBAM, Purple Nature, Back In Town, Supersonics en Like A Rolling Stone.

Toen ik de entree passeerde waren net de laatste nummers van Hot Rod Riot aan de beurt. In mijn achterhoofd had ik een beeld van een Stray Cats coverband maar dat beeld werd meteen vernietigd. Organisatoren Math en Mark bleken deze band (o.a.) te bestieren. En je kunt veel van ze zeggen maar niet dat ze, uiterlijk, op de Stray Cats lijken. Muziek maken kunnen ze wel dus het klonk verder goed.

De Knallende Mannen volgde. Inmiddels stond ik achteraan op het terrein, bij de bonnenverkoop. En of het daaraan lag, of aan de technici achter de knoppen, of aan de band zelf… deze mannen konden mij niet overtuigen. Vooral bij de Monster Magnet cover draaide mijn maag om. Dit werd verre van het origineel gespeeld en gezongen. Wel waren het allen nummers die herkenbaar waren en dus konden worden meegezongen. Het publiek leek het over het algemeen prima te vinden.

Na deze mannen volgde Lapschwanz. Een band met Heerlense mannen die originele nummers maken. De zanger had zich voor de gelegenheid in een kaftan gekleed, compleet gemaakt met zonnebril. De nummers klinken goed, stevig en origineel. Het publiek verzamelde zich meer vooraan het podium en genoot.

De afsluiter van dit festival was de Red Hot Chillinators. Tijdens de opbouw zagen we jonge sneuzeltjes die verre van op de originele Peppers leken. Maar voor het optreden kleedden zij zich om in houthakkershemden, gescheurde shirts en een skelettenpak. En ze deden het goed, deze jonge honden! Energiek, vol vuur en met een enthousiaste zanger die door het publiek struinde en sprong, danste en zichtbaar veel plezier had. Hoewel ik dus eigenlijk van plan was om langzaam eens naar huis te gaan, bleef ik kijken tot het einde.

Rock op t Gras is een heerlijk knus festival. Een plek waar je voor 12,50 (weekendbandje) twee dagen lang kunt genieten van ongekunstelde muziek, biertjes, hapjes en heerlijk kan kletsen met alle oude bekenden. Een plek waar je nog ruimte hebt, waar je als 40-plusser niet opvalt, waar je je puberkids mee naartoe kunt nemen (of ze laat meespelen in je band zoals de zanger van Lapschwanz), waar je kunt chillen, waar je op dag twee met een houten kop rustig op gang kunt komen, waar de katerwallen niet opvallen omdat iedereen ze heeft. Naast muziek zijn er ook nog classic cars te bewonderen, een terrein verderop. Kortom, een prachtige tegenhanger dus voor de opgeblazen megafestijnen zoals Pinkpop.

Dan nog even een complimentje voor Sjon Mobers, die zich als presentator uit de naad heeft gewerkt om de handjes op elkaar te krijgen. Dat viel niet altijd mee. En aan de organisatie: super gedaan en tot volgend jaar!

Bezocht: Rock Op ‘t Gras – Schutterspark, Brunssum (15 en 16 juli 2017). Foto’s: sisorg.nl en ludo-grafica.nl