The End Of The World As We Know It

Het klinkt dreigend, de titel van deze workshop. Ook de eenzamen belooft niet veel goeds. Doch de omschrijving die Cultura Nova aan deze presentatie geeft belooft iets heel anders dan de titel doet vermoeden.

We worden binnengelaten in een witte doos onderin de kelder van Schunck*. Klinisch. Er staan twee rijen stoelen met er tegenover nog eens twee rijen stoelen. In het midden een grote stadskaart op de vloer geplakt, een kindertreintje op een rond spoor en een drone. Rechts van de stoelen een tafel met een shredder, twee bakken plastic, een ondefinieerbaar apparaat en een 3D printer. Links van de rij stoelen zit een man in onderhemdje achter een mengpaneel en staat Ruud Horrichs achter zijn laptop. Rechts staat Jan Leyssens.

Meteen begint Jan te vertellen. Hij vertelt over de maakbaarheid van deze wereld. Dat iedereen mee kan doen. De makermovement. Ruud laat een plastic astronautje landen op de drone. Jan vertelt verder. Over een jongen die een bril moest hebben maar dat er geen leuke kinderbrillen waren. Over hoe de jongen zelf een bril ontwierp en liet maken met een 3D printer. Over een stichting die inmiddels een heleboel brillen maakt met op deze manier en ze goedkoop kan verkopen aan arme mensen in derde wereldlanden.

De drone vliegt over ons heen. Jan vertelt verder. Over hoe je van oud plastic weer nieuw plastic kan maken, voor nieuw gebruik. Soms met een simpele, handaangeslingerde shredder. Ruud vat regelmatig samen. “Dus jij bedoelt Jan…” Ruud vraagt: “Dus wat jij eigenlijk zegt Jan….” en Ruud citeert Cruijff, waarbij hij symbolisch en op simpele wijze terugpakt wat Jan heeft vertelt.

De wereld is maakbaar, zegt Jan. En dat maakt ons ook verantwoordelijk. Een kneedbare realiteit. Het is “the end of the world as we know it”. Het zijn namelijk nieuwe tijden. Maakbare tijden. Iedereen kan zelf iets verzinnen, iets bouwen en de wereld er anders uit laten zien.

Zoals de man in het filmpje dat Ruud voor ons draait. Een man die met zijn printer naar Afrika reist en een armprothese maakt voor een jongetje daar. En dat hij daarna de mensen leert hoe dat moet. En dat intussen vele protheses gemaakt worden voor een fractie van wat ze er via de reguliere weg voor zouden moeten betalen.

Leuk, denk ik steeds. Maar wist ik dit nog niet? Misschien wel maar had ik het nog niet meteen wereldwijd bekeken. Of moet ik eens stilstaan bij wat ik zelf zou kunnen betekenen?

Moeten we nu allen iets gaan maken? Of moeten we erover filosoferen? Iedereen moet daar zelf maar een antwoord op bedenken. Zelf weet ik nog niet zo goed wat ik er nu mee moet. Ik kreeg informatie die ik eigenlijk wel al had. Het leek mij overigens iets teveel op een PR-praatje voor de makermovement. En het stoorde me een klein beetje dat Ruud steeds een soort van samenvatting maakte tussendoor. Alsof je bij een Sesamstraatuitleg voor volwassenen terecht was gekomen.

Maar dat is mijn persoonlijke ervaring. Voor iemand anders kan het juist weer prettig gewerkt hebben.

Natuurlijk zat er ook een goede kern in. Out of the box denken. Waarom zoeken we in steden alleen naar rechthoekige plekken voor b.v. een voetbalveldje? Waarom niet met een hoek erin, of met een knik, of een rond plein? Je kunt feitelijk van alles een voetbalveldje maken, van elke ruimte. Denk buiten de kaders. Denk zelf.

The end of the world as we know it is een presentatie/workshop van Ruud Horrichs en Jan leyssens/ de Eenzamen. Deze is te zien van 22 tot en met 24 augustus in SCHUNCK* GLASPALEIS