Onlangs vierde jazzOUT!, het jazz festival van Heerlen, haar eerste lustrum. Uw verslaggever heeft bewust ruim twee weken de indrukken laten bezinken voor dit verslag. Net als goede wijn die mag, nee móet rijpen. Deze vijfde editie van jazzOUT! bleek er een van grote tegenstellingen. Het affiche gaf natuurlijk al het één en ander prijs. Maar in de praktijk bleek het allemaal nóg spannender. Foto’s: René Bradwolff
Na het binnentreden van het theater stuitte de bezoeker al vrij direct op een muur van mensen. Alle ogen en oren waren gericht op het kleine gelijkvloerse podium in de foyer alwaar de in New York woonachtige zangeres Jazzmeia Horn het festival opende. Begeleid door een strak en tegelijk ook soepel en ingetogen spelend jazztrio kreeg haar warme stem voldoende ruimte om zich boven het totaalgeluid te verheffen. Vroeg op de avond, daar waar eenieder zich nog moest begroeten, bleek dat nodig om het geroezemoes in de ruimte te overstijgen. Een zachte aangename binnenkomer met veel aandacht voor nuances.
Kort erna werd duidelijk dat de tweede act, Kamaal Williams, opgesteld in de Limburgzaal, weinig zin had in gedraai op de vierkante millimeter. Kamaal liet zich begeleiden door Pete Martin op bas en Josh ‘McKnasty’ McKenzie op drums; een power trio van formaat. De spreekwoordelijke vonk sloeg al snel over naar het publiek dat zich graag liet meevoeren door de meer uptempo nummers, waarbij het een lust voor het oog was om te kijken naar drummer Josh en Kamaal zelf. Het enthousiasme spatte er vanaf en vaak werden we spontaan getrakteerd op grappige opmerkingen van de drummer die er klaarblijkelijk erg veel zin in had. De energie tussen de drie heren was van formaat met af en toe even wat gas terug, waarbij Kamaal graag afwisselde tussen zijn elektronische toetsenbattalion en een klassieke vleugel. Erg fraai dit trio!
Direct na afloop was het spurten naar de grote Rabozaal alwaar inmiddels Ala.Ni volop in haar set zat. Het bleek van een heel andere orde. In de inleiding hadden we het al over grote tegenstellingen. Ala.Ni’s stem blijkt een van een bijzonder soort. Van zacht en subtiel naar melancholisch en warm – ze heeft het allemaal. Ondanks een geheel gevulde zaal was het muisstil. Ala.Ni voerde iedereen mee in haar fragiele performance die tussen de nummers door geregeld werd afgewisseld met een flinke dosis humor. En improvisatie bleek ook geen vreemd begrip. Zo liet zij zich ter plekke leidden door one-liners geschreven door het publiek. Deze dame schitterde alleen al door haar aanwezigheid!
Inmiddels speelde gitarist Michiel Stekelenburg in de foyer. Het ietwat brave spel van de vijf heren was zeker niet slecht, maar hield mij niet vast. Soms is het ook niet eerlijk gezien de overlap in het tijdsschema. Ik gaf Michiel daarom slechts tien minuten de kans daar mijn verlangen naar Jaga Jazzist groter bleek.
Deze Noren zagen ik tussen 1995 en 2010 geregeld spelen. Het bleek destijds een vernieuwende ervaring. Het werd daarna wat stiller rond de band. Na 2005 brachten ze nog ‘slechts’ drie album uit, en live-optredens werden steeds schaarser. De opgedane ervaring tijdens voornoemde concerten zorgde er echter voor dat de verwachtingen torenhoog waren en dat zou misschien wel eens voor onaangename verassingen kunnen zorgen. Niets daarvan bleek waar! Het negen-koppig collectief gaf als vanouds een performance weg om van te smullen. Al vanaf het begin werd eenieder gepakt door de tsunami aan muzikale informatie gecombineerd met een overweldigende lichtshow. Ditmaal met een artillerie aan toetsen in combinatie met enkele blazers en nog steeds met drummer Martin Horntveth als stille bandleider. Soms bleek het zaalgeluid aan de (te) harde kant, dat wel. Het zorgde ervoor dat genuanceerde passages aan kwaliteit moest inleveren. Het is ze vergeven.
In de foyer trok inmiddels de rondom drummer Eric Thielemans geformeerde formatie The Mechanics alle registers open. De ruimte liep echter helaas leger en leger. Met dwarse en chaotische speeldrift wisten de vijf mannen echter de overblijvers te overtuigen waar jazz oorspronkelijk om gaat; confronteren enerzijds, uitnodigen tot openstellen anderzijds. De aanwezigen lieten zich graag meevoeren in de wereld van The Mechanics waar goed volk als Mauro Pawlowski en Rudy Trouvé (beide ex-dEUS) geen onbelangrijke rol in spelen. Ter info; twee jaar geleden speelde TaxiWars tijdens jazzOUT! met Tom Barman en daarmee ook een band met een link naar dEUS. Lees onderaan dit artikel meer over het aankomend concert van TaxiWars in poppodium Nieuwe Nor in Heerlen. Terug naar The Mechanics… They came, they saw, they conquered… met een vijftigtal bezoekers die de strijd mede hadden gevoerd!
De uit Nigeria afkomstige Tony Allen zat al ruim over de helft van zijn set toen ik de Rabozaal binnenliep. De indruk die The Mechanics hadden achtergelaten zorgde er helaas voor dat Allen en consorten in mijn optiek voor een wat al te makkelijke set hadden gekozen. Het lag niet alleen aan onze voorgaande ervaring. Ik zag Tony Allen eerder dit jaar op Rewire in Den Haag alwaar hij samen met Technogigant Jeff Mills aan de slag ging. Ook daar was het allemaal wat ingehouden. Misschien drukt de muzikale nalatenschap hem te zwaar op de schouders, misschien is het gewoon de leeftijd? Tijdens jazzOUT! ervoer ik teveel van hetzelfde kaliber jazz en weinig (lees: geen) afrobeats waar wij de man toch voornamelijk om eren.
Inmiddels sloeg de klok haast twaalf uur en hadden we nog twee acts te gaan. Technische problemen trof het grote gezelschap van Incognito. Het lag beslist aan de professionele opstelling en de ruime ervaring van de band om zich niet van de wijs te brengen. Want ondanks dat de problemen zich blijkbaar bleven opstapelen, zag de band iedere keer weer kans om op een sportieve manier de zaak op te pakken. Na wat herstarten ging dan toch uiteindelijk hun feestje van start. En het mag gezegd worden dat het geduldige publiek hier zeker een rol in heeft gespeeld, waardoor Incognito zich voldoende kon herkansen. Zo werden we o.a. getrakteerd op Stevie Wonder’s ‘Don’t You Worry ‘Bout A Thing’, Bob Marley’s ‘One Love’ en natuurlijk hun eigen hit ‘Always There’. Chapeau voor beide partijen!
En natuurlijk kwam ook nu aan alles een einde. De slotfase was weggelegd voor Trio of Liberty, dat op geheel eigen wijze een zeer ingetogen set speelde. Ook nu weer voor een ietwat lege foyer, maar dat lag wellicht aan de uitloop die het programma in de laatste anderhalf uur moest verteren.
Conclusie: JazzOUT! 2017 zat vol verrassingen. Misschien was de inhoud niet geheel aan iedereen besteed, maar de programmering bood wel voor iedereen iets. En is jazz niet een uitgesproken genre om de uitersten van jezelf te verkennen… en te overschrijden?
Gezien: JazzOUT! (18 november 2017 in Parkstad Limburg Theaters, Heerlen). Line-up: Tony Allen, Incognito, Jaga Jazzist, Kamaal Williams Experience, AlA.NI, The Mechanics, Jazzmeia Horn, Trio Of Liberty en Michiel Stekelenburg
GRATIS NAAR TAXIWARS?
Komende dinsdag, 12 december a.s. organiseert jazzOUT! i.s.m. Poppodium Nieuwe Nor een concert van TaxiWars. TaxiWars is de nieuwe, duistere jazzband van dEUS-frontman Tom Barman en de Vlaamse saxofonist Robin Verheyen. De muziek van het kwartet ademt de sfeer van een nachtelijke taxirit in een onbekende stad waarbij je niet precies weet waar je naartoe gaat. ‘Hardcore jazz met een punky benadering’, aldus Tom Barman zelf. De Afgrond mag voor deze show 2 x 2 tickets weggeven. Hou hiervoor de komende dagen onze Facebook in de gaten…
Enthusiast and creative within the arts and sound. Active as a (sound)artist, composer of electronic music. Founder of (h)ear - "experimental audio research" in Heerlen.
