Magnapop

Een goed gevulde Nieuwe Nor op deze zondagavond zorgde voor een aangename afsluiting van het weekend. Na een succesvolle en grotendeels uitverkochte tour in 2017 stond het Amerikaanse Magnapop weer in Nederland. Magnapop mag sinds 1989 rekenen op een cult status gevolgd door een fanatieke groep aanhangers. Zondag 4 februari kon de Heerlense alternatieve scene haar hart ophalen en rekenen op hun komst in poppodium Nieuwe Nor. Foto’s: Sharik Derksen.

Het bleek hun Homemade Sister/Swell/Swell Dopa/Magnapop bezetting te zijn uit de periode 1990–1995, een tijd waarin we werden getrakteerd op o.a. debuut ‘Magnapop’ en ‘Hot Boxing’, twee albums waarmee zij hoge ogen gooiden. Er volgde nog een klein handje releases, maar dat ging altijd gepaard met enkele bezettingswijzigingen. De immer vaste leden, zangeres Linda Hopper en gitariste Ruthie Morris, zorgen gestaag voor een constante in hun oeuvre die ooit startte in Europa. En nu dus weer terug op ons vasteland.

De show startte met de eerste vier(!) nummers van hun debuut, respectievelijk ‘Garden’, ‘Guess’, ‘Ear’ en ’13’. Het beloofde veel. Jammer genoeg had de band wat aanlooptijd nodig, niet in de laatste plaats door zangeres Linda, die kennelijk nog op gang moest komen. Dat was bij bassist Shannon niet aan de orde, getuige zijn energieke podiumpresentatie waarbij na nummer vijf een deel van het drumstel door hem werd omgegooid en de zangeres op een haar na een flinke klap van de bass ontweek. Het liep allemaal gelukkig goed af. En gaandeweg, tussen de keer op keer bescheiden korte anekdotes van Hopper, speelde Magnapop een hele lange rij van hun typisch korte, puntige en soms punky nummers.

Het publiek werd getrakteerd op een dwarsdoorsnede uit het Magnapop repertoire waarbij de hitsjes natuurlijk niet werden overgeslagen. En dat alles afgewisseld door korte vertellingen over hun ‘Ein Abend in Wien’ ervaring, een bedankje voor het attente welkomstbriefje van het personeel van Nieuwe Nor en een anekdote over de opnametijd in Willie Nelson’s Pedernales Studio gevolgd door het nummer ‘Texas’. En er volgde nog veel goeds de kant op van het tevreden publiek, met als rode draad bescheiden doch strakke drums, hoekige gitaarrifs, pompende bas en een bijzonder spontane frontvrouw. Een ‘Fuck Trump’ door Hopper viel uiteraard ook goed en zo belandden we met z’n allen uiteindelijk aan het eind van de avond met afsluiter ‘Lay it Down’.

Conclusie: Magnapop is niet vernieuwend. Wel nog lekker rommelig en eerlijk, iets van alle tijden. En misschien is het daarom dat zij grotendeels de tand des tijds blijven doorstaan. Volgend jaar weer dames?

De Engelse alleskunner Paolo Morena verzorgde het voorprogramma. Hij is zanger, songwriter, drummer, gitarist, bassist, toetsenist… Een heuse one man band die te boek gaat als de ‘koning van de loopstation’. De gespeelde nummers hadden weliswaar eenzelfde karakter, zijn bluesy en soulvolle stem maakte de nummers toch op zich staand. Maar bovenal werden de bezoekers in het hart getroffen door Paolo’s kwetsbaarheid en ongekend enthousiasme. Sta daar maar, alleen op dat podium je live set te spelen! Het publiek omarmde Paolo getuige de warme goedkeuring van tevreden glimlachjes. Aan het eind werd hij nog bijgestaan door vriend en muzikant Jack Browning met wie hij zijn set afsloot met Led Zeppelin’s ‘Rock And Roll’. En eerlijk is eerlijk; hun uitvoering kwam dichter in de buurt van de spirit van Zeppelin dan we drie weken eerder [bij Physical Graffiti – red.] in de Nor konden aanschouwen.

Als verrassing speelden de twee heren later die avond nog een live set tijdens een spontane afterparty in dé underground kroeg van Heerlen, Café Bluff, alwaar we werden getrakteerd op een dwarsdoorsnee van Amerikaanse aller-tijden-hits. Het bleek dat een week toch nog beter kon worden afgesloten!

Magnapop en Paolo Morena speelden op 4 februari 2018 in Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen