Lentekriebels in Heerlen!

Ik hoor nog steeds mensen zeggen; “er is toch niks te doen in Heerlen”. Ja, ze bestaan nog. Ik hoor ook mensen zeggen; “ er is wel erg veel te doen in Heerlen”.  En dat is waar, er is vaak iets te doen. Misschien worden we zelfs wel verwend. Maar kiezen uit diverse dingen of kiezen uit niets, geef mij maar het laatste. Foto’s: David Doelen, René Bradwolff en Monica Doelen

Dit weekend was het weer kiezen. In het centrum vond Lentekriebels plaats. Dat bleek een verzamelnaam voor: het Sambafestival, Foodtruckfestival (what the truck) en Autosjtuute.

Vrijdagavond liep ik een rondje over de Bongerd en het Pancratiusplein. Diverse sambabands lieten al een voorproefje horen van hun kunnen. Daarnaast stonden er diverse optredens op het podium van de Bongerd en in de kiosk op het Pancratiusplein. En natuurlijk draaide Lex Nelissen in zijn Vinyl l’Express leuke plaatjes. Het plein van de Bongerd zag er gezellig uit. Voldoende terras in het midden, de foodtrucks erom heen en vanuit overal zicht op het podium. De Zuid-Amerikaanse klanken die op dat moment over de bühne schalden waren zeker niet mijn ding. Maar gelukkig hoeft Heerlen niet alleen rekening te houden met mij. In de kiosk speelde een bluesbandje dat me wel kon bekoren. De zanger zag eruit als een echte bluesman die of erg binnensmonds zong, of zijn gebit niet in had. Hoe het ook zij, het klonk er in ieder geval authentiek door. Het viel me wel op dat het aantal foodtrucks verminderd was t.o.v. vorig jaar. Ik besloot pas de volgende dag te gaan checken of dit problematisch zou zijn.

Zaterdag trok ik eerst naar Carbon6. Daar was open atelier dag en hadden zich diverse andere Carbon bewoners aangesloten om hun expertise te tonen. Zo stonden er buiten diverse plantjes, waren er binnen 3d printers te zien, virtual reality, de coaches van Coaching Connect, de crackers van biobites, en nog veel meer. Men kon kijken bij schilderijen, leerbewerking, glaskunst, sieraden maken etc. En als je dat allemaal hongerig of dorstig had gemaakt kon je terecht bij Mario van Chopain. De zaak met the best coffee in town! Werk je niet op Carbon6, geen probleem.

Bij Mario kan je elke dag binnenlopen voor een kopje koffie of een lekker broodje. Die wordt met liefde en met een warme glimlach voor je gemaakt. Ik kwam ook slecht weg bij deze open dag want met iedereen was een leuk praatje te maken. Ook bij Els met haar glaskunst, of bij Puur Michele, waar ik twee schattige groene oorbellen kocht. Iedereen nam de tijd om je uit te leggen wat er gemaakt of gedaan werd bij hen. Ik bleef dus overal kletsen en vertrok pas rond half drie naar het centrum.

Daar schuimde ik de foodtrucks af want ik had honger gekregen. En zowaar, ik werd niet teleurgesteld. Vele foodtrucks hadden een vegetarische hap er tussen staan. Een hele vooruitgang! Hoewel de meeste trucks geen culinaire hoogstandjes verkochten, was het toch ook geen friet van Piet. Ik koos bij Kitchenz een soort geroosterde boterham met kaas en groentes. Deze smaakte prima! Wel zou je kunnen discussiëren over de prijs. Deze veredelde tosti kostte me twee en halve bon. 1 bon was 2,50 waard. Als ik een bakje Thaise noedels had gepakt was ik zelfs 3 bonnen kwijt geweest. Misschien is dat toch wat veel van het goede.

Intussen was het sambafestival in volle gang! Je kon er niet omheen, overal stonden de bands te trommelen. Nu ben ik zelf niet echt een sambaliefhebber. En mijn facebooktimeline plofte bijna van alle gekreun over het “eentonige” getrommel. Je kunt als rechtgeaarde muziek of cultuurliefhebber dus blijkbaar niet hardop zeggen dat je het leuk vindt. En toch ga ik er positief over zijn. Ik heb de diverse bands gezien en gehoord, ik zag de parade en ik zag de finale op het Pancratiusplein. Dit is wat Heerlen ook is mensen! Om bij een sambaband te spelen hoef je inderdaad geen Cesar Zuiderwijk te zijn. En precies daarom is het goed. Je kan namelijk meedoen! En als je al die mensen met plezier in hun groep ziet spelen, dan telt dat dubbel en dwars! Het is laagdrempelig, het is samenwerken en let op, je moet wel enig muzikaal gevoel hebben. Het is lol maken, het is zweten, het is slepen en het is soms zelfs dansjes doen, maar iedereen snapt het! Hoogdravende cultuur is leuk maar daar komt de gemiddelde Heerlenaar zijn bed niet voor uit. Wel voor 25 sambabands, uit diverse windstreken, die de stad met veel kabaal veroveren. Vooral de finale was leuk om mee te maken. Al die bands die samen speelden, onder leiding van Cesar Zuiderwijk, die het ook geweldig vond. Hij riep en passant alle drummers op om naar 2000 drummers aan zee te komen (check de site 2000drummersaanzee.nl). Het was een spetterende finale van een goed georganiseerd sambafestival!

En toen was er nog een zondag vol lentekriebels. Ik toog dus wederom richting het centrum. En net op dat moment begon het te regenen. Gelukkig hield de bui geen stand en na een paar minuten kwamen de eerste zonnestralen alweer tevoorschijn. Ik liep de Bongerd op en bestelde koffie. Lex draaide zijn plaatjes en het was al gezellig druk. Genoeglijk keek ik rond naar de diversiteit van mensen en onder het genot van mijn bakje koffie luisterde ik naar Bolton en Jenninga. Ik besloot dat het nu al een lekker relaxte zondagmiddag was. Lex riep om dat om 4uur de parade begon van de diverse auto’s die onder het mom” autosjtuute “aanwezig waren. Op het Pancratiusplein, waar ze allen stonden geparkeerd, heerste er enige verwarring over de start van de route. Sommige auto’s stonden achter anderen geparkeerd, die geenszins leken te vertrekken. Maar geen van de chauffeurs leek er zich druk om te maken. Iedereen bleef kalm wachten op vertrek. Lex voorzag de stoet van commentaar en maakte met diverse chauffeurs op geheel eigen wijze een praatje.

Na deze parade liep ik naar het Schelmenhofje. Hier waren Peggy en Maud van Hairmatterz druk bezig met het knippen, scheren en föhnen van een rij klanten. Iedereen mocht in de prachtig nostalgische stoelen plaatsnemen en voor een vrije bijdrage werd je voorzien van een hippe coupe. Ook raadslid Franck Peeters liet zich soigneren en zal dus komende week fris en fruitig bij de raadsvergadering aanwezig zijn.

De sfeer op het Schelmenhofje was heerlijk. Knus, stijlvol (met meubeltjes van shabby sjiek) en een oase van rust in de kakafonie op de andere pleinen. Peggy begroette elke klant als vriend en liet daarmee iedereen die in het openbaar geknipt werd zich toch enorm op het gemak voelen. Het was duidelijk dat zowel Peggy als Maud het enorm naar hun zin hadden deze dag. Ook al hadden ze de ene klant na de andere en, naar mijn vermoeden, niet eens tijd voor een bakje koffie of thee.

De dag was voorbij. Het Lentekriebelsweekend was voorbij. Zoveel te zien, zoveel te doen. Wat is Heerlen toch een leuke stad!