Pinkpop 2018

Foo Fighters

En toen kukelden we met zijn allen van de roze wolk. De ochtend na Pinkpop 2018 was de roes alweer voorbij. Waar we zouden terugkijken op een uiterst geslaagde editie van het oudste en grootste festival van Nederland, verschenen er ineens berichten van geheel andere strekking. Vlak voor de vijftigste editie sloeg voor het eerst in al die jaren het noodlot toe. En dat terwijl het drie dagen lang groot feest was geweest. Het weer was top, het programma bood voor elk wat wils, de bezoekersaantallen waren zelden zo hoog, de sfeer was optimaal en er stonden eindelijk weer eens drie headliners uit de (quote Jan Smeets) ‘Champions League’ die hun status waarmaakten. Foto’s: Bart Heemskerk (tenzij anders aangegeven)

Zoals ieder jaar werd vooraf weer veel gemopperd over de programmering. Te weinig rock, te zeer gericht op de allerjongsten, weinig verrassend… De bekende riedel. En zoals altijd viel het in de praktijk weer hartstikke mee. Tuurlijk, Pinkpop is een mainstream festival, van meet af aan altijd al geweest (een enkele editie uitgezonderd) en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Maar wel een mainstreamfestival waarop nog iets te ontdekken valt, met een eigenzinnig randje én met de allergrootste namen, waarmee het in Nederland een unieke positie inneemt. 

Pearl Jam

De openingsdag stond duidelijk in het teken van Pearl Jam. De immer gedroomde headliner die door allerlei omstandigheden vanaf 2000 niet meer in Landgraaf te zien was. Ondanks dat ze er sinds 1992 een mythische status hebben. Op 8 juni van dat jaar brak de band namelijk voor de ogen van 55.000 toeschouwers (er was slechts één podium en amper randgebeuren) en televisiekijkend Nederland door in de Lage Landen. Pinkpop werd voor het eerst live uitgezonden op tv waardoor de halve natie getuige was van de legendarische sprong van Eddie Vedder. Een sprong waar de zanger uitgebreid aan refereerde afgelopen vrijdag. Zo droeg hij hetzelfde olijfgroene ‘Tivoli’ shirt als destijds. Uiteraard kwamen de hits uit die periode voorbij, waaronder een monumentale uitvoering van het toch al machtige ‘Black’, en een bloemlezing uit haar inmiddels stevig uitgedijde discografie. Stuk voor stuks sterke songs in een intense en gepassioneerde uitvoering. En Pearl Jam zou Pearl Jam niet zijn als ze geen geschiedenisles zou geven aan de hand van een stel mooie en soms verrassende covers van Pink Floyd (Interstellar Overdrive), Dead Boys (Sonic Reducer) en Neil Young. Diens Rockin’ In The Free World was een groots eerbetoon aan Jan Smeets en zijn festival dat heel belangrijk is geweest voor de groep.

Hoe anders ging het er aan toe bij Foo Fighters. Hoewel ook de set van Grohl en co voor een deel bestond uit andermans werk (Alice Cooper, John Lennon, Queen, Ramones en Van Halen passeerden de revue) ontbrak de finesse totaal. Dat is geen probleem zolang de band op dreef is en haar grootste hits en festival-anthems zonder mededogen op het publiek afvuurt. Op die momenten kun je je bijna geen betere headliner dan de Foo’s wensen. Maar toen de mannen halverwege de tot dusver energieke set leken uitgeraasd, werd er een half uur lang vooral geouwehoerd op het podium. Er volgden drum-, bas- en gitaarsolo’s. En een houterige versie van Under Pressure die enkel aantoonde dat gelegenheidszanger Taylor Hawkins geen David Bowie noch Freddie Mercury is en Foo Fighters geen Queen. Waarschijnlijk was het de lange speelduur van 2,5 uur die de band nekte, want na de hinderlijke intermezzo’s knalde het weer als vanouds en deed Foo Fighters uiteindelijk weer waarvoor het naar Landgraaf werd gehaald: Megaland platspelen met recht toe recht aan beuknummers. Monkey Wrench, Break Out, Best Of You, Times Like These, Everlong… Verstand op nul en raggen. Meer hoeft het vaak niet te zijn tegen middernacht op Pinkpop.

Bruno Mars

En dag later dacht DJ Rashida daar net zo over. Verstand op nul en dansen. Met een uur lang durende mix van ontelbare dansklassiekers vormde ze de opmaat voor headliner nummer drie. Bruno Mars. Die liet zich begeleiden door een veelkoppige strakke live band en had net zo’n reeks hits op zak als Foo Fighters daags daarvoor. Het verschil was dat Mars het feestje gaande hield. En onderwijl iedereen die, na het Bieberdebacle van afgelopen jaar, sceptisch was over de komst van weer een tieneridool de les las. Mars had namelijk alles dat de omhooggevallen blaag uit Ontario niet had: Sterke songs, een uitstekende band, een sublieme stem, een indrukwekkende show en zin om te knallen. Tegen de tijd dat hij met Uptown Funk, zijn megahit met Mark Ronson, de slotminuten van Pinkpop 2018 inluidde stond er amper nog iemand stil op het gras van Megaland. Missie geslaagd!

De veelgehoorde kritiek dat er op Pinkpop steevast een kloof gaapt tussen de headliners en de rest werd dit jaar getackeld door de aankondiging van een indrukwekkend lijstje subtoppers. Snow Patrol en The Offspring deden op de vrijdag exact wat er van ze werd verwacht en consolideerden hun status. Datzelfde gold zaterdag naar verluid (ik was er zelf niet bij) voor The Script. Noel Gallagher was van meet af aan op stoom en gooide er een handvol Oasis-nummers tegenaan met zijn High Flying Birds. Die band begint met Gem Archer en Chris Charrock in de gelederen trouwens langzaam op een Oasis reünie te lijken. Liam hoeft maar aan te sluiten en we hebben er een potentiële headliner bij. Op zondag was Editors de grote naam die de kloof tussen Bruno Mars en de rest mocht dichten. Dat deed ze met verve en voldoende nummers van haar eerste twee albums om ook de oude fans te bekoren. De meest opvallende naam onder de subtoppers was A Perfect Circle. Eén van de vehikels van Tool-zanger Maynard James Keenan, die in 2016 al met Puscifer in meerdere opzichten opzien baarde. Ook dit jaar waren hij en zijn band weer dé outsiders van het festival. A Perfect Circle staat voor bezwerende, eigenzinnige progressieve metal. Perfect uitgevoerd. Soms dreigend en fel, dan weer subtiel en melodieus maar altijd boordevol emotie. Minder weird dan Puscifer maar met veel meer diepgang en een optreden dat tot de absolute hoogtepunten van deze Pinkpopeditie moet worden gerekend. Keenan, die tegenwoordig qua looks zo kan invallen bij Twisted Sister, zien we volgend jaar graag terug met Tool.

A Perfect Circle

Naast genoemde zwaargewichten boden de vier Pinkpoppodia als vanouds onderdak aan een bonte mengelmoes van bandjes en artiesten uit diverse muzikale windrichtingen. Vaak regeert daarbij de middelmaat maar de liefhebber is aan de hand van het programmaboekje heel goed in staat om de krenten uit de pap te vissen en zijn eigen festival samen te stellen. De interessantste route liep dit jaar via Nu Of Nooit-winnaar Walden en ons regionale toptalent Aïcha Cherif. En onderweg troffen we Slydigs (pittige old school pubrock), The Last Internationale (zweterige bluesrock), Marmozets (kolkende electropunk met energieke frontvrouw), De Likt (onstuimige electroclash en stuiterhiphop), Michelle David & The Gospel Sessions (Gospel- en souldiva met Daptones-achtige band), Ronnie Flex & Deuxperience (hiphop met tropische- en dancehall invloeden en een uitstekende begeleidingsband), Brian Fallon & The Howling Weather (degelijke amerikaanse rock uit de Tom Petty / Bruce Springsteen-school), Triggerfinger (meer van hetzelfde maar altijd aangenaam) en, Greta Van Fleet (overdonderende mash up van Led Zeppelin en Rush door jonge gastjes waar we hopelijk nog veel van gaan horen zodra ze een eigen smoel hebben).

Jan Smeets zag dat het goed was. Alleen al omdat er dagelijks na afloop zo’n slordige 70.000 mensen voldaan, vrolijk en tevreden de poort uitliepen. Dat is waar hij het uiteindelijk al een halve eeuw voor doet. Zelfs was hij vanwege gezondheidsredenen minder nadrukkelijk aanwezig dan we gewend zijn, maar gelukkig was hij zondag om middernacht nog kwiek genoeg om ons, als vanouds, vaderlijk toe te spreken. Even later sprak hij zelfs over misschien wel de meest succesvolle editie ooit. Daarvan zou hij vanaf dat moment nog vier uur kunnen genieten.

De volgende ochtend was Smeets weer op tv. Aangeslagen. Gebroken. Tien jaar ouder in één korte nacht. Achter een woud van microfoons. Geflankeerd door de burgemeester van Landgraaf en woordvoerders van politie en Openbaar Ministerie. De roze wolk in geen velden of wegen meer te zien. All the pictures have all been washed in black…

De 49 ste editie van Pinkpop vond op 15, 16 en 17 juni plaats op Megaland, Landgraaf. De volgende (jubileum)editie zal plaatsvinden in het pinksterweekende van 2018 op 8, 9 en 10 juni. Voor een uitgebreide verslaggeving van Pinkpop 2018 kun je terecht bij 3VOOR12. De favoriete Pinkpopshows van de aanwezige Afgrondmedewerkers vind je onderaan dit artikel, na de foto’s.

Michelle David (Foto: René Bradwolff)

Marmozets (Foto: René Bradwolff)

De Likt (Foto: René Bradwolff)

Aïcha Cherif (Foto: René Bradwolff)

Noel Gallagher (Foto: Hub Dautzenberg)

Walden

Ronnie Flex

Editors

Marco Smeets
1. A Perfect Circle
2. Pearl Jam
3. Bruno Mars
4. Noel Gallagher’s High Flying Birds
5. Marmozets

Katharina Sogeler
1. Milky Chance
2. Parov Stellar
3. Jessy J

Kevin Cordewener
1. Foo Fighters
2. Bruno Mars
3. The Script
4. Greta van Fleet
5. Snow Patrol

Marc Bogman
1. Noel Gallagher’s High Flying Birds
2. Snow Patrol
3. The Last Internationale
4. Foo Fighters
5. Aïcha Cherif

Barry Hodiamont
1. A Perfect Circle
2. Pearl jam
3. Editors
4. Foo Fighters
5. Noel Gallagher’s High Flying Birds

David Doelen*
1. Bruno Mars
2. Jessie J
3. Michelle David & The Gospel Session
4. Years & Years
5. Editors
*Was er alleen op zondag