Het wij-gevoel van Parkcity Live

Afgelopen weekend vond de achtste editie plaats van Parkcity Live. Ooit begonnen als buurtfeest voor de bewoners van de Heerlense wijk Bekkerveld en inmiddels uitgegroeid tot buurtfeest voor de bewoners van Heerlen en wijde omstreken. Foto’s: Katharina Sogeler

Hoewel het muzikale aanbod centraal staat (een dikke 50 acts op drie podia) ligt daarin niet de verklaring voor het succes. Het festivalterrein wordt vooral bevolkt door vaste bezoekers. 17.500 Mensen per dag, die een ticket kopen voordat het programma bekend is. Posters zijn dus niet nodig, een aankondiging op Facebook is genoeg.

Een rondje door het park leert al snel dat het programma er voor heel veel mensen eigenlijk niet toe doet. Ondanks een waslijst aan grote namen, van Anouk, Racoon en Nena tot Guus Meeuwis, Waylon en Chef’Special. De ‘sfeer’ lijkt de voornaamste reden om elk jaar weer in de digitale wachtrij aan te sluiten. En het ‘wij’ gevoel. ‘Dit is ons feestje’ is een veel gehoorde uitspraak. ‘Je kunt geen vijftig meter lopen zonder een bekende tegen te komen.’ Ook de kleinschaligheid speelt voor veel mensen een rol. Zo zijn er meerdere bezoekers die Pinkpop tegenwoordig te groot en vooral te duur vinden en daarom hun dekentje in Bekkerveld draperen. Maar ook mensen met kinderen die het festival juist als opstapje zien: ‘Mijn dochter is nog wat jong voor Pinkpop. Hier kan ze alvast wennen. Als ze het leuk vindt en als het goed gaat kan ze volgend jaar mee naar Landgraaf.’

Parkcity Live als instapfestival. Het is nog niet eens zo’n gek idee. Het heeft ondanks haar bescheiden omvang namelijk alles dat een megafestival ook heeft. Een mainstage met grote namen, een klein podium voor regionale- en side shows en een dancetent die de hele dag op de achtergrond voor monotoon gebonk zorgt. Er zijn tientallen foodtrucks, DJ’s en muzikanten op de meest onverwachte plaatsen (er staat zelf iemand plaatjes te draaien op het toilet) en er is straattheater. En omdat organisator HP Nieskens heel goed weet wat zijn doelgroep is, is er een aparte hoek voor de allerkleinsten, met een klimtuin, een knutseltent én een pop-up muziekschool waarin docenten van Schunck de kinderen fysiek laten kennismaken met een (bas)gitaar, keyboard of drumstel. En dat allemaal met veel aandacht voor aankleding en decor.

Maar boven alles is er dus die speciale ‘sfeer’. Oftewel de ‘Heëlesje gemuutligheet’, zoals verschillende mensen opmerken. Dat is niet vreemd, want als de duisternis is ingevallen voelt een rondje Parkcity Live als een rondje Pancratiusplein tijdens een van haar vele evenementen. Dezelfde gezichten, hetzelfde ‘dorpsgevoel’. En dat roept meteen de vraag op of er tijdens Parkcity Live nog wel iemand in een kroeg zit daar.

En de muziek? De schaarse rafelrandjes lijken dit jaar definitief uit het programma te zijn gesneden. Is de lichtheid van het gebodene niet bijna ondraaglijk voor de ervaren festivalbezoeker? ‘Ja. Hahaha. Dat is wel even iets anders dan vorige week,’ zegt iemand die net terug is van Graspop Metal Meeting. ‘Maar het is gewoon te gek hier.’ En Guus Meeuwis? ‘Ach dat hoort er gewoon bij tegenwoordig’ zegt een man in een Guns N’ Roses shirt. ‘Ik hoef hier helemaal niets te zien maar mijn dochter is helemaal gek van Ronnie Flex dus die staat vooraan. Vreselijk. Maar wij amuseren ons hier wel hoor. En dalijk spelen The Rolling Beatles bij Lex in de tent.’

Lex is Lex Nelissen. Voormalig ‘nachtburgemeester’ van de stad, tot voor kort directeur van het Cultuurhuis en na zijn pensionering vooral nog actief als presentator en DJ. En op Parkcity Live verantwoordelijk voor het programma in Lex Cultuurhouse. Een vrolijk aangeklede circustent met genres die op het hoofdpodium niet aan bod komen: Funk, Soul, Country, Rockabilly, Classic Rock… Maar ook cabaret en een hoelahoepdemonstratie. En de plek waar het feest net even iets langer doorgaat dan elders in het park. Waar je kunt dansen op Psychokiller van The Talking Heads terwijl 200 meter verderop een paarduizend mensen kedengkedeng doen. Waar de spreekstalmeester alleen tot zwijgen kan worden gebracht als de organisatie er uiteindelijk de stekker uittrekt. ‘Dan gaan we naar Brabant, daar schijnt wel nog licht te branden.’

Of naar Café de Fabel, dat een steenworp verder op beide festivaldagen de ideale locatie is voor een afterparty. Daar waar het ‘wij-gevoel’ nog even voortduurt. Een trotse buurtbewoonster vertelt: ’Parkcity Live is het enige festival dat naar de mensen luistert. Twee jaar geleden was het belachelijk druk. Veel te veel volk. Het was vreselijk. Met alle klachten is iets gedaan. Vorig jaar was het terrein beter ingericht en werden er minder kaarten verkocht. En nu is het alweer verbeterd en er is nóg meer ruimte.’ Toch zijn er ook veel bezorgde regulars, zoals een doorgewinterde muziekliefhebber uit de binnenstad. ‘Nieskens wil dat het festival groter wordt en zelfs gaan verhuizen. Misschien zelfs wel buiten Heerlen. Dat moet ie niet doen. Dat is het einde van Parkcity Live.’ Hij krijgt meteen bijval van een omstander: ‘Kijk om je heen. Dat zijn allemaal mensen van hier. Die komen niet meer als het festival ergens anders wordt gehouden. Al verhuist hij het naar een andere wijk in Heerlen… dit hier krijg je nooit meer terug.’

En daar zou de man wel eens gelijk in kunnen hebben. Het succes van Parkcity Live zit hem in het totaalconcept én de trots van de buurt, de wijk, de stad. Als de organisator net als twee jaar geleden goed luistert naar zijn publiek zet hij de verhuisplannen uit zijn hoofd. Groter is niet altijd beter. Festivals als Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole bewijzen al jarenlang zelfs het tegendeel. En als er dan toch iets veranderd moet worden, laat het dan de programmering zijn. Want met een kleine ruk in de richting van het alternatieve circuit zou er daadwerkelijk voor helemaal niemand nog iets te klagen zijn. Parkcity Live als het volmaakte festival? Het zou dan zomaar kunnen.

Parkcity Live 2018 vond plaats op 30 juni en 1 juli in Bekkerveld, Heerlen. Parkcity Live 2019 zal plaatsvinden op 29 en 30 juni.