Kinderen aan Zee; Heerlen aan Zee

Soms kom je bij een project terecht waar alles in elkaar lijkt te vallen. En dat overkwam mij nu. Ik werd door Kristy van Popschool Parkstad gevraagd om als vrijwilliger bij dit project aan te sluiten. Kinderen aan Zee is een landelijk project. Elke stad kan aansluiten en zijn eigen versie uitvoeren. In Heerlen deden ze vorig jaar voor het eerst mee en meteen hadden ze de smaak te pakken! Dit jaar werd dus editie 2 opgezet.

Wat is Kinderen aan Zee? De bedoeling is dat kinderen, waarvan de ouders niets of weinig te besteden hebben, vier dagen lang in aanraking komen met kunst en cultuur. Dit alles op een heel losse en speelse manier. De manier van de kinderen zelf. In dit geval betekende het ongeveer 19 kinderen vanuit het AZC en ongeveer hetzelfde aantal kinderen gewoon uit Heerlen. De kids zijn in principe altijd tussen de 9 en 13 jaar oud. Dit concept sprak mij meteen aan en ik toog dan ook nieuwsgierig naar de eerst bijeenkomst van kunstenaars en vrijwilligers. In die bijeenkomst werd het project nog eens goed uitgelegd door Mart Mooren, de man die het hele project trok. Het thema werd bekend gemaakt: ik zie ik zie wat jij niet ziet.

Daarna moesten we onze eigen fantasie al meteen laten werken. We kregen allemaal een doos. Die moesten we op ons hoofd zetten terwijl Sanne Puijk (de projectleidster zeg maar) een verhaal voorlas over Max en de maximonsters. Toen het verhaal uit was mochten we in onze doos tekenen wat we hadden gehoord en dus gezien. Sanne nam dit dan weer mee voor het concept.

Verder werd er niets meer besproken en was de afspraak; vrijdag 27 juli om tien uur aanwezig zijn bij Zeezicht op de Schelsberg. Daar ging zich alles afspelen. We kregen een stuk van de loods ter beschikking en de buitenruimte. Sanne nam wat basisattributen mee zoals een heel groot doek, een donkere tent (tent met zwart zeil), een lichte tent (met wit zeil), een zwart/wit geblokte vloer en 8 zwembadjes. We bouwden dit allemaal samen op. De sfeer was meteen al zeer goed te noemen. Niemand klaagde, zeurde of probeerde onder iets uit te komen.

De kunstenaars bouwden hun werkplaats. Esther had twee winkelwagens met grote ketels en heel veel knutselmateriaal. Ook had zij een houten parasol zonder doek mee en een ijzeren constructie (paal met armen) die bomen voorstelden. Daaraan kwamen knutsels te hangen. Gertje had haar houten werktafels en bakken met grond, kiezelsteentjes en veel hout bij zich. Maurice kreeg de zwart/witte vloer om zijn toneel/drama act te doen. Joey kreeg een tent buiten waar hij breakdance en hiphop lessen gaf. Gino ging zitten waar plek was voor zijn muziekworkshops.

Op zaterdag kwamen de kinderen om tien uur aan. Er was een prachtige entree gebouwd met toneeldecor en geheimzinnige kastjes bij de ingang. De kinderen mochten door de deur en kwamen in een wereld van licht en donker, aarde en water. Ik stond verkleed klaar om ze in deze wonderlijke wereld welkom te heten en wees ze de weg over witte blokken. Ze stapten van blok naar blok en liepen door de zwarte tent, langs Esthers en haar freubelhoek, over nieuwe witte blokken naar buiten, door de witte tent, over de geblokte vloer, dwars door de 8 zwembadjes, door de danstent, en langs de timmerhoek tot weer in de loods. Erna mochten ze zelf op ontdekking uit. Welke workshop vonden ze leuk? Waar waren ze goed in?

Vervolgens mochten de kinderen vier dagen lang terugkomen in deze speelwereld. Een wereld waarin zij zichzelf konden zijn. Waar ze geen zorgen hadden, geen stress. De enige regel gold; na het eten je eigen kopje en bordje afwassen. En natuurlijk geen ruzie maken. Maar dat verliep na 1 dag al allemaal op heel organische, harmonieuze wijze. Ook de kinderen die geen Nederlands spraken konden prima hun ding doen.

Op de laatste dag startten de kinderen pas om 12 uur. Ze mochten hun laatste dingen doen, afmaken,  uitvoeren. Om vier uur was er een barbecue en om zes kwamen de ouders. Alle kids kregen een rol. De een stond bij de zwarte tent als mysterieus wezen, de ander stond langs het pad met een gebatikt doek in de hand te dansen, de volgende liet weer een dans zien, of zijn/haar timmerskills. Iedereen was erbij betrokken. Ook de ouders moesten de route afleggen door de wereld waarin deze kinderen vier dagen lang bezig waren geweest. Er werd vervolgens nog wat gedronken, een koekje gegeten en toen was het moment van afscheid. Sanne en Mart bedankten alle kunstenaars en vrijwilligers (die lievelingen werden genoemd). Alle kinderen en ouders gingen naar huis. Moe maar voldaan.

Voor ons was er toen nog het afbreken en opruimen. Tot bijna tien uur waren we nog bezig met alle zooi die we hadden meegesleept (het werd door de dagen heen alleen maar meer) weer te verzamelen en in onze auto’s te proppen. We dronken nog een glaasje en toen was het ook voor ons als team tijd voor afscheid. Er werd dik geknuffeld. Wat een team, wat een verbondenheid, gedrevenheid, enthousiasme en motivatie al die dagen lang! Wat een voldoening om die kinderen happy te zien, wat een inspiratie opgedaan door elkaar, wat een gevoel van immense tevredenheid. Zeldzaam. Dit is een project om te koesteren. Door de gemeente, door de kinderen, door ons. Ik kan alleen maar hopen dat er volgend jaar weer een Heerlen aan Zee zal zijn. En dat ik er weer deel van mag uitmaken.

Heerlen Aan Zee vond plaats van 28 juli t/m 31 juli bij Cultuurwerkplaats Zeezicht.