Het Cultura Nova leven – deel 1

Het is weer zover, Cultura Nova 2018. Na vorig jaar te hebben overgeslagen besluit ik dit jaar weer volop in het vrijwilligersleven te duiken. Ik meld me aan en verwacht veel te worden ingezet. Dat valt mee, op de planning staan zeven avonddiensten. Maar bij Cultura Nova weet je het nooit, iedere dag veranderen de zaken en blijken de artiesten toch meer hulp nodig te hebben dan verwacht.   Foto’s: Monica Doelen

Het is vrijdag en de openingsavond. Met een klein groepje vrijwilligers verzamelen we ons bij de centrale post. We krijgen uitleg van Iris (vrijwilligerscoördinator) en diverse posten toebedeeld. Ik mag samen met Jordy bij de cameraman van L1 staan. Onze taak is zorgen dat niemand langs de ingang naar het podium loopt. We posteren ons bij die ingang en we krijgen gezelschap van een oude bekende. Luc, de man die ons twee jaar geleden hielp bij het paard van la Fura. We kletsen bij terwijl het plein zich vult met toestromend publiek. Een minuut voor aanvang van de show komt er opeens een oudere dame, met klapstoeltje in de hand. Met de woorden “ik mag hier wel gaan zitten he”, wil ze zo langs me af lopen. Ik blijf echter staan waar ik sta en antwoord: “nee”! De dame is stomverbaasd. Ze herhaalt nogmaals haar eerste zin en na mijn tweede “nee” vraagt ze “waarom niet?” Nou mevrouw, omdat ik hier ben neergezet zodat er geen mensen langs lopen! Anderhalf uur heeft ze op het plein staan wachten, met het stoeltje in haar hand, en nu verwacht ze gewoon dat ze eerste rang bij de cameraman mag gaan zitten. I don’t think so. Bovendien gaat dat natuurlijk ook helemaal niet, de cameraman zou haar 20 keer overreden hebben met zijn enorme camera-arm op rails.

De show start en wij kunnen alles prima zien. De klapstoelmevrouw is intussen demonstratief een meter verderop gaan zitten, tussen al die duizenden mensen. Er zijn nog meer mensen gekomen dan verwacht en het aantal loopt op tot 20.000. Carillion blijkt een mooi visueel spektakel. Met dezelfde enorme hijskraan die twee jaar geleden ons la Fura paard tilde, worden nu de artiesten boven het podium gebracht, alwaar zij hun acrobatiek laten zien. Ook staat er op het podium een zes meter hoge toren met elastieken erin. Intussen vertelt een stem over de tijden van vrede, verval, haat en oorlog, om weer te starten met nieuwe tijden. Het is ook het verhaal van de vier seizoenen. De toren kleurt steeds met de seizoenen mee. Na afloop volgt er een groot applaus en het publiek verspreid zich weer. Dag 1 zit er voor mij weer op.

Dag 2.
Het is zaterdag en ik word rustig wakker. Ik rommel wat aan, breng een bezoekje aan mijn kapster Peggy, (we hebben laatst nog een fanclub voor haar opgericht, we zijn nu officieel Peggy’s haircutjes) en besluit erna lekker te gaan lunchen bij Bagels&Beans. Na de lekkere paddoburger zeg ik tegen mijn echtgenoot; “ach, ik zal eens doorgeven aan de keuken dat als ze in nood zitten, ze mij ook kunnen bellen. Ik sta toch alleen de avonden op.” Ik heb mijn berichtje nog niet de lucht in gestuurd of ik krijg telefoon; “Kom maar, nu!”

Dus spring ik op mijn fiets richting theater. Daar aangekomen krijg ik een schort in mijn handen geduwd en mag ik meteen aan de slag. Vier uur lang sjouw ik met borden, bestek, kommetjes, pannen, bakken etc. In de keuken van Arend is het altijd aanpezen. Dat weet ik nog van de jaren waarin hij met vrijwilligers werkte. In die tijd heb ik ook dienstjes gedraaid daar. Het werken is pittig en stressvol en menig vrijwilliger is huilend uit die keuken gelopen. Men heeft toen besloten dat Arend zijn eigen team moest vormen. Dus vanaf die tijd werkt hij met betaalde krachten die hij zelf uitzoekt. We moeten dan ook even toestemming vragen aan de organisatie of ik twee petten mag ophebben. Dat blijkt geen probleem. In de keuken werk ik gewoon in mijn zwarte tenue en als vrijwilliger in mijn groene Cultura Nova shirt.

Om vijf uur trek ik mijn schort weer uit en spring op de fiets. Ik trek daar mijn groene shirt aan, doe mijn badge om en om zes ben ik weer terug in het theater. Om half zeven stappen we dan met bijna 30 vrijwilligers in een touringcar bus op weg naar la Fura.

Dit jaar heeft het gezelschap een grote productie in de zandgroeve van Sigrano. Zij voeren de Carmina Burana op, samen met twee koren en een compleet orkest. Wij krijgen onze taken en aanschouwen voor het eerst het enorme podium dat is gebouwd. Duizenden stoelen en een mega tribune staan al klaar. Deze eerste avond moet ik echter bij de entree blijven staan. Iris heeft een eerlijk schema gemaakt zodat iedereen de voorstelling kan zien.

De mensen stromen rond half acht al langzaam toe. Ik sta na de kaartcontrole op om de mensen te wijzen op een onverwacht hellinkje en te zorgen dat ze niet naar beneden storten. Ook moeten we de mensen af en toe tegen houden. Men moet namelijk een aardige afdaling maken en omdat sommige mensen slecht ter been zijn of in een rolstoel zitten, is daar vervoer voor geregeld. Er rijden buggy achtige autootjes af en aan om deze mensen veilig beneden te krijgen. Op dat moment houden wij de mensen bij de entree even tegen zodat de auto’s langs kunnen. De meeste mensen zijn verstandig gekleed en hebben stevige schoenen aan. Maar uiteraard zijn er ook altijd mensen die op hun mooie hakkenschoenen komen. Gelukkig gaat alles goed en iedereen beland bij de voorstelling.

Ik blijf met Charlotte achter bij het hek. Achter het hek staan mensen uit de buurt die een glimp willen opvangen. Een meneer vraagt of de vrijwilligers die een klein stukje verderop staan even willen schuiven zodat hij beter kan zien. We zijn zo aardig dat dit verzoek ook nog wordt ingewilligd. Maar als hij vervolgens vraagt of hij even binnen mag komen om een mooie foto te maken van het podium en de maan moeten we toch weigeren.

Na afloop stromen alle 4100 mensen weer terug naar boven. Als iedereen weer is vertrokken komt Iris de heuvel op met een dienblad waarop koffie en thee staat. Helaas is het niet genoeg voor iedereen en we besluiten bij te halen. We springen in zo’n autootje en hobbelen onder grote hilariteit in rap tempo naar beneden. Daar lopen we verder naar de artiestentent waar nog een mevrouw eenzaam achter een koffieapparaat is te vinden. We tanken bij en brengen de beveiligers ook even koffie. Dan worden we langzaam met kleine groepjes weer teruggereden naar het theater. In de auto op de terugweg zegt iemand; leuke voorstelling hoor. Maar wat was toch steeds met dat reclamedeuntje, waarom speelden ze dat eigenlijk? (ow Fortuna….)

Cultura Nova 2018 duurt nog t/m 2 september, Het volledige programma vind je hier.