Het Cultura Nova leven – deel 3

Het is woensdag, dag 6

 Je raadt het al, om tien uur sta ik weer in de keuken. Eigenlijk zou ik om half negen moeten, maar mijn keukencollegaatje Naomi is zo lief om met me te ruilen. Ben ik ook blij om want uiteraard duurde de repetitie gisteren wat langer dan verwacht en was ik dus ook later in bed dan gedacht.

Binnen no time sta ik weer te snijden, afwassen en wat zoal nog voorkomt in een keuken die lunch en diner maakt voor meer dan 100 gasten.

Ik zwoeg vandaag tot drie. Dan fiets ik naar de winkel en maak vandaag eens zelf eten klaar. Ik gooi mijn voetjes nog heel even hoog en om half acht sta ik met mijn auto alweer bij het theater. We zijn er allemaal klaar voor! De één is wat nerveuzer dan de ander. Sommigen van ons hulpteam hebben vorig jaar al meegewerkt met Titanick en kennen de acteurs dus nog. Anderen zijn nieuw voor deze groep, zoals ik, en weten dus nog wat minder goed hoe alles werkt. We starten met een speech van Gisene. Ze vertelt ons nog eens waar we op moeten letten, wat vooral wel en vooral niet moet. En als mededeling; sommige dingen gingen goed gisteren, veel ook niet. Maar ja, succes!

Ik heb zelf, als een braaf schoolmeisje, op een briefje zitten schrijven wanneer ons team in actie komt. Maar onze teamcaptain, Luc, wordt niet warm of koud van het geheel. Hij verzekert me dat het allemaal peanuts is wat we moeten doen. We trekken onze jasjes aan, die we krijgen van Titanick en zetten lampjes op ons hoofd. De jasjes zijn in de maten S en M. Helaas heb ik eigenlijk een maatje groter en met moeite gaat mijn jasje dicht. We lopen richting plein en gaan klaar staan. Gisene is het laatste uur overduidelijk gestrest. Zij is ook nieuw bij deze theatergroep en het is haar eerste stuk. Ik kan het me dus goed voorstellen en we laten haar ook zoveel mogelijk met rust.

Als het publiek binnendruppelt lopen we met een paar mensen naar hen toe en heten hen welkom. We leggen uit dat mensen gewoon overal mogen staan en dat er geen speciale, beste plekken zijn. In  dit stuk is elke plek de beste plek! Mensen schuifelen voorzichtig verder, alsof ze niet helemaal vertrouwen op onze verzekering daarin. Als het plein goed gevuld is en de voorstelling bijna gaat starten loop ik weer terug naar mijn plek bij het touw. De show begint.

Ollie, Luc en ik zijn er met ons teampje klaar voor. De anderen staan ook op hun posities. Als het zover is, lopen we de eerste keer voor onze stellage uit. Ik zie Gisene aan de overkant staan die naar haar hoofd wijst. Ik schakel een seconde, ze verklaart me niet voor gek, ik ben het lampje vergeten aan te zetten! Fuck! Ze wappert met haar hand, een gebaar voor, is niet zo erg. Als we een momentje stil staan, zet ik mijn lampje alsnog snel aan. Drie keer klikken voor rood.  Even later is het weer onze beurt, we pakken ons touw en schuifelen voor een heftruckachtige constructie. Dan gooit Ollie het touw neer, ik pak het snel op en we verplaatsen ons naar de achterkant, trekken het touw daar weer strak en blijven zo staan. Dit is allemaal voor de veiligheid van het publiek en voor de spelers.

De heftruck staat in zijn achteruit en we kunnen weer in ruststand. Ik zie de mensen genieten van de show. Zelf vind ik ‘m ook erg leuk. Er zitten zeer vermakelijke stukken in en hoewel er aan het oorspronkelijke verhaal van Alice in Wonderland gesleuteld is, is het wel nog heel herkenbaar. Zelf vind ik het stuk van de bureaucratische kraaien erg grappig. Dan moeten we het touw naar achteren trekken, laten vallen, weer strak trekken, laten vallen en dan lopen Luc en Ollie mee met Alice. Ik neem de positie bij het touw over totdat zij klaar zijn. Daarna lopen we nog een keer mee en trekken het touw nog een keer strak. Het is gedaan, de show is voorbij.

Geheel volgens instructies lopen we snel via links tot aan het podium naar voren. De acteurs nemen hun applaus in ontvangst. Dan de technici en dan mogen wij op het podium. We buigen drie keer, dan nog drie keer gezamenlijk. Het is op zijn Duits, strak geregisseerd. Wij lopen snel het podium af en de acteurs mogen nog eens buigen. Hierna wandelt het publiek naar buiten. Wij rennen naar de overkant en rapen snel alle rommel van de vloer.

Gisene komt aangesjouwd met twee kratjes bier en een fles wijn. We worden verzocht ook nog even te blijven en te proosten op de eerste show. Helaas kan ik niet mee proosten aangezien ik ervoor moet zorgen dat mijn collega’s weer heelhuids bij het theater terug komen. Voordat we onze jasjes weer aan het haakje hangen maken we in het trappenhuis van theater Kerkrade nog een groepsfoto. De stemming is jolig en er is zelfs iemand, ik noem geen namen, die via de balustrade omhoog klimt door het trappenhuis.

Vrolijk rijden we terug en gaan nog even na kletsen in de artiestenfoyer van theater Heerlen. Dan hoor ik dat er een leuk bandje in de spiegeltent speelt en ik loop er nog snel heen. Uiteraard te laat. De band is net klaar. Maar ik kom er nog een stel bekenden tegen en blijf weer te lang gezellig kletsen.

Dan rijd ik naar huis en naar bed. Morgen ben ik vrij van de keuken. Ik ga lekker uitslapen!

Donderdag, dag 7

Rustig word ik wakker. Ik sta op en mijn voeten doen pijn. Ik lummel wat rond in huis. Dan oogst ik de druiven in ons (stads)tuintje en maak er twee flessen sap van. Vervolgens ga ik aan de wandel met de honden. Die lopen al een week met de baas en zijn schijnbaar mijn commando’s even vergeten. Die zijn natuurlijk heel anders dan die van de baas! (not). Mijn voeten lijken zich geheel om te krullen in mijn schoenen. Ik zweer dat die schoenen gewoon gekrompen zijn vannacht!

Na de wandeling pak ik 1 fles druivensap en stamp nog een proteïne shake in elkaar voor mijn zusje. Dan fiets ik naar theater. Ik deel de sap uit en geef mijn zusje haar shake. Iedereen heeft duidelijk zichtbare wallen onder zijn of haar ogen. Van het hele team ben ik degene met de minste uren dus ik begrijp dat zij zich nog veel slechter voelen dan ik.

Ik klets nog wat met diverse mensen en loop over het festivalplein. Daar staan de mannen van Festijeux met hun kinderspellen. Ook hebben ze dit jaar een archeologische opgraving meegenomen. Superleuk! De kids mogen in zandbakken graven, op zoek naar voorwerpen die bij vier verschillende periodes horen. Ze stoppen de voorwerpen in een emmertje en leveren het in bij de tafel. Daar legt Guillome in het Engels uit wat ze hebben gevonden en bij welke periode het hoort. Een vrijwilliger, in dit geval Ollie (ja die man is overal), vertaalt het in het Nederlands. Vervolgens krijgen de kids een diploma. Ze zijn nu officieel archeoloog!

Ook staat op het plein een podium van Iba. Ik loop de trap op en men vraagt mij te vertellen over mijn lievelingsplekje hier in de stad. Ik krijg een tablet en volg de instructies. Helaas werkt de internetverbinding niet mee. Het Iba-meisje gaat het proberen te verhelpen en intussen loop ik even terug naar de foyer. Ik neem koffie en chocoladebroodjes mee en deel ze buiten uit. Dan doet het internet het weer en kan ik via de tablet en een tv mijn boodschap over de lievelingsplek verkondigen.

Voor mij is er geen twijfel mogelijk, mijn plek is gewoon onze eigen straat! Ik spreek het filmpje in en wordt meteen online gegooid op de Iba pagina. Ook komt er een polaroidfoto uit het ouderwetse tv-kastje gerold waarop ik te zien ben terwijl ik spreek. Erg grappig gedaan. Ik vul nog een kaartje in waarmee ik een ballonreis kan winnen, die ik vooral niet wil doen. Daarna ga ik toch echt weg. Ik doe nog wat boodschapjes en eet een lekker vies frietje.

Thuis steek ik mijn voetjes even in rare sokjes die “put your feet up” heten. Dat zou helpen om ze te verfrissen. In de hoop dat dit ook gaat werken maak ik me nu weer klaar voor avond twee van de Titanick show. Hey ho, let’s go!

Cultura Nova 2018 duurt nog t/m 2 september.