Het Cultura Nova leven – deel 5

Zondag, dag 10.

De laatste dag is aangebroken. Voor mij dan. De keuken gaat nog een dagje door. Ik meld me om 11 dit keer bij de keuken zodat ik toch nog wat uurtjes heb geslapen. Dan breekt de drukte weer los. Er komen flink wat mensen lunchen en met een team van vier rennen we ons er doorheen. Dan krijgen we versterking van Nicole en Mirja en gaan de dingen soepeler. We hebben enorme lol in de keuken. We zijn zo moe dat we melig zijn en om diverse grappen liggen we 5 minuten in een deuk! Guillaume zit te lunchen en vraagt aan zijn tafelgenoot Nienke waar wij nu weer om aan het lachen zijn. (Ik kan me voorstellen dat hij denkt dat we hem weer eens uitlachen.)

Rond drie wordt het iets rustiger. De lunchers zijn geweest en al veel dingen voor het avondeten zijn gesneden. Ik maak een praatje met Nienke die nog aan tafel zit en zij vraagt of ik meewil naar een dansvoorstelling die over tien minuten gaat beginnen. Ik vraag Arend of hij mij een uurtje kan missen en dat kan.

De dansvoorstelling die we zien is Aracaladanza van de Spaanse groep Vuelos. Het begint al prachtig met een danseres die vleugels krijgt d.m.v. projectie op het doek achter haar. Dan volgen er vele mooie stukken. Elk stuk heeft zijn eigen achtergrond, kleur, stijl, voorwerpen, dans. De stukken zijn overigens gebaseerd op Leonard da Vinci. Dit vindt je ook terug in b.v. de vleugels van papier en hout, die de dansers gebruiken. Wat een sfeer weet deze groep uit Madrid neer te zetten! Je droomt mee, zuigt de voorstelling in je op, of je nu wilt of niet. Ook is het grappig soms. Het stuk waarbij ze met alle vijf de dansers aan een tafel zitten, in het rood gekleed en met hun gezicht in bloem terecht komen. Elke scene vloeit ook vlekkeloos over in de ander en ik heb enorme bewondering voor de snelheid waarmee de dansers zich omkleden om weer op tijd bij de volgende scene te zijn.

Ik word ook helemaal relaxed van deze voorstelling. Gelukkig duurt het maar 50 minuten zodat ik niet te relaxed word, ik voel mij namelijk ietwat slaperig worden. Aan het eind van dit optreden krijgt de groep een staande ovatie. En de mensen blijven ook door klappen, zolang, dat de dansers niet meer weten of ze nu weg moeten gaan of nog steeds op het toneel moeten blijven staan. Terecht, ik heb ook oprecht genoten!

Ik ga weer terug naar de keuken en knoop mijn schort om. Het is half vijf en nog steeds rustig. Dan bedenk ik me dat er natuurlijk om vijf een parade plaatsvindt buiten. De eindparade van Godzilla die haar jong uit heeft gebroed. Samen met de mensen van Heerlerbaan, sambaband Diversao en nog veel meer volk, lopen zij in optocht door de stad.

Bij ons blijft het dus verdacht rustig. Een van de dansers van Vuelos komt wel eten. Hij had zijn lunch overgeslagen i.v.m. het dansen. Nu komt hij gezellig bij ons aan tafel zitten en vertelt over Madrid en de strijd tussen Madrid en Barcelona, dat helemaal geen strijd is. Volgens hem is dit alles opgeklopt door de media. Hij heeft vele vrienden in Barcelona en bij de mensen leeft het verschil helemaal niet. We praten nog over Cultura Nova en hij zegt dat ze het enorm gezellig vinden hier, ze krijgen hier lekker eten (yes!) en de mensen zijn allemaal aardig. Ze maken het weleens anders mee.

Intussen is er nog steeds maar een enkeling die zich meld voor avondeten. Ik doe mijn schort maar af en denk dat mijn dienst erop zit. En uiteraard dan komen de mensen toch. Het is negen uur voordat we de laatste eter hebben gehad. Om negen start ook het eindfeestje voor alle medewerkers, vrijwilligers en artiesten. Dat gaan wij niet redden. We ruimen snel alles op, wassen af, poetsen en met z’n drietjes geven we flink gas! Om tien zijn ook wij klaar voor het feest.

We drinken eerst nog een glas limoncello cream, die Mirja heeft meegenomen, en toasten op elkaar, op Cultura Nova en op het feit dat we onze ogen nog open hebben. Dan lopen we naar het theatercafé. Het is al flink druk maar er wordt nog maar mondjesmaat gedanst. We kletsen met alle vrienden, bekenden, artiesten en dan springen we ook de dansvloer op. Iedereen is in opperbeste stemming en de dansvloer is intussen druk bemand. We missen Paul nog, een van onze Titanick toppers, en we sturen hem een foto met de tekst; Kom je feesten? Hij is er binnen tien minuten.

We dansen, drinken en lachen tot een uur of één. Dan wordt het feest afgesloten. We kussen, knuffelen en zeggen elkaar allemaal gedag. Weer een jaar Cultura Nova voorbij. Wat zal ik iedereen gaan missen! Het is zo’n intense tijd, er wordt zo hard gewerkt, maar er is ook zo veel lol. Ieder jaar is het dan weer vreemd om terug naar het dagelijks bestaan te keren. Dat zal voor mij dit jaar nog meer gelden dan anders. De keuken was een belevenis. Keihard werken maar ook geweldig om te doen, ik had echt het gevoel het leven ten volste te leven deze week! En nu? Nu nog een week gewoon vakantie. Klinkt dat niet saai?!

Cultura Nova 2018 duurde van 24 t/m 2 september.