Vorig jaar stond playField ook op Cultura Nova. Een interactieve sessie met een groep deelnemers waarbij ‘het perfecte’ algoritme werd bepaald door live data te verzamelen. Deze eerste kennismaking met playField was een groot succes. Ik twijfelde dan ook geen moment toen ik zag dat ze dit jaar weer op Cultura Nova stonden met een nieuwe voorstelling: The Human Dance.
In de wereld van The Human Dance is alles in beweging. Je stapt binnen in een driedimensionale wereld van geluid, een parallelle realiteit waarin je op een intuïtieve manier jouw invloed op de dingen rondom je kan ontdekken. Door je te verplaatsen en een verbinding aan te gaan met de andere toeschouwers, componeer je mee aan het geheel. Langzamerhand worden bepaalde patronen blootgelegd. – PLT website
Vol verwachting klopt mijn hartje op woensdagavond 29 augustus. De ontvangst bij de voormalige Jumbo aan de achterzijde ‘Loon, begint goed wanneer ik een glaasje bubbels krijg aangeboden. Twee vrijwilligers van Cultura Nova zitten voor de ingang en hebben het lekker gezellig gemaakt. De voorstelling van 20:00u is een beetje vertraagd, maar daar heb ik geen last van. Mijn nieuwsgierigheid en verwachtingen zijn groots. Dus een paar minuutjes langer wachten is geen enkel probleem.
En dan word ik naar binnen geëscorteerd. Ik krijg een koptelefoon en een schoudertas waar geluidsapparatuur inzit. Er volgen een paar instructies en dan mag ik de zwarte lijn op de grond volgen. Deze leidt mij naar een afgeschermde ruimte. In deze met houtsnippers bezaaide ruimte liggen ronde kussens op de grond, staat een plant in het midden en er hangt een lamp die warm licht geeft. In een andere hoek staan houtblokken. Hier kun je op zitten of staan.
Er loopt nog een bezoeker in de ruimte. We bewegen een beetje ongemakkelijk langs elkaar terwijl we beide voorzien worden van geluidsfragmenten op onze koptelefoon. Dan gooit ze een kussen naar me toe en besluiten we een overgooi spelletje te doen met één van de ronde kussens. We dansen een beetje om elkaar heen en zwaaien met onze armen naar elkaar. Het ziet een beetje uit als twee zeesterren die elkaar begroeten.
Ik ben heel benieuwd welke data er nu verzamelt wordt. Is het een loop- of beweegpatroon? Zijn het de interacties die je met de mede Human Dancers hebt? En wat zegt deze data over ons, over de ruimte of over playField? Er komen nog twee mensen de ruimte binnen. De één legt zich op de grond, de ander klimt op de houtblokken. Na een tijdje staan ze met z’n drieën bij de plant. Ik zit inmiddels al een poosje op de blokken. Aandachtig luisterend naar een verhaal wat er verteld wordt. Even later hoor ik onweer in de verte met insectengeluiden door mijn koptelefoon. Ik merk dat ik rustig wordt en eindelijk een beetje onthaast.
Na een klein half uurtje in de ruimte gehangen, gezeten, gelopen en gedanst te hebben wordt de nieuwsgierigheid te groot. Ik loop de ruimte uit en via de zwarte lijn op de vloer weer terug naar de medewerkster van playField. Vol verwachting kijk ik haar aan. “En?” vraag ik. “Wordt nu de verzamelde data bekeken? En moet ik nu naar een andere ruimte?” Ze kijkt me aan en verteld me dat dit het was. Er is niks verzameld. Ik mag naar huis…
Waren mijn verwachtingen dan te hoog? Het staat toch echt op de website beschreven: In The Human Dance onderzoekt playField. specifiek de verbindingen tussen mensen – de toeschouwers in dit geval – en hun verhouding ten opzichte van elkaar en de ruimte waarin ze zich bevinden. Ik merk dat ik teleurgesteld ben en dat mijn gecreëerde verwachtingen van deze voorstelling niet waar zijn gemaakt.
De voorstelling van playField was te ervaren van 29 augustus tot en met 2 september op Cultura Nova. Meer informatie vind je op Facebookpagina van playField.
Hardlopen, wijn drinken en genieten van veel muziek, theater en dans! En hoe ik dit allemaal ervaar? Dat lees je hier met een vleugje sarcasme, humor en een beetje leedvermaak.
