Het dagelijkse doen van het wegdenken

Dagelijks doe ik het; wegdenken. Gewoon thuis, op mijn werk, wachtend bij een bushalte. Het maakt niets uit of ik bij een film zit of een concert bijwoon. Opeens overvalt het me, het lijkt alsof mijn hersenen even een kort stroomstootje krijgen en misschien wel zoals bij elektriciteit een storing ondervinden. Ik denk weg midden in een gesprek. Ik zie de lippen bewegen van de prater en blijkbaar automatisch wordt het gesprokene geregistreerd en opgeslagen. Op gepaste tijden zorgt dat zelfde automatisme voor de bijpassende antwoorden als “hm” “aha” en dergelijke. Eventueel nog een knikje erbij.
Intussen denk ik weg. Maar waar denk ik dan aan? Misschien aan helemaal niets alhoewel me dat onmogelijk lijkt. Het schijnt zo te zijn dat er wat wijze oosterse mannen leven die het kunnen, aan helemaal niets denken. Maar misschien heb ik dat ook alleen maar begrepen uit een film met Brad Pitt. Nee, helemaal niets lijkt me onmogelijk. Het is meer een voortdurend afdwalen, al kan ik moeilijk bepalen waar ik dan van afdwaal. Immers wat te gebruiken als uitgangspunt?
Het wegdenken bestaat meer uit flarden en fragmenten van allerlei aard. Het is zeker geen gestroomlijnd geheel. En toch lijkt het wel in elkaar over te vloeien. Zou het soms gelijk staan aan dromen? In dromen vloeien ook veel dingen in elkaar over die op zich niets met elkaar te maken zouden hebben. In dromen echter gebeuren vaak vele dingen die zich in het wegdenken niet voltrekken. In het wegdenken spring ik niet in een afgrond om vervolgens heelhuids het stof van mijn lijf te kloppen. Daar komen geen monsters of anderszins bovennatuurlijke types voor.
Het wegdenken zit misschien wel tussen droom en werkelijkheid in. Een soort ontspanning, waarbij ik wel allerlei dingen bedenk maar niets ervan op dat moment uitvoer. Soms zelfs niet in toekomst ga uitvoeren.
Ik doe het graag, dat heb je meer met ontspannende bezigheden. Aan de andere kant heb ik er ook weinig tot geen controle op. Dat maakt het wel eens lastig. Dan probeer ik me te concentreren op hetgeen waar ik mee bezig ben, iets dat er moet gebeuren. Ik lees bijvoorbeeld een tekst. Het gaat goed tot aan een bepaalde bladzijde en dan doe ik het weer.
Ik gebruik perse het woordje “doen” omdat ik mezelf toch niet als mijn eigen slachtoffer van het wegdenken zie. Geen lijdend voorwerp maar actief wegdenker.
Zouden veel mensen bezig zijn met dit wegdenken? Als er genoeg actieve wegdenkers zijn zouden we misschien een club kunnen oprichten. Vereniging der actieve wegdenkers. Lijkt me mooi. Ideale bijeenkomsten ook. Niemand hoeft daadwerkelijk te spreken, een tapeje opzetten met wat klanken en een ieder kan beginnen met actief wegdenken. Aan het eind van de bijeenkomst kan ieder ontspannen naar huis.
Ik zou nog veel langer door kunnen gaan over dit mooie fenomeen echter op dit moment begint de concentratie voor dit stukje alweer ernstig af te nemen. Laat de vonkjes maar weer ontbranden, ik ga wat doen!