Zwiepende haren bij The Sore Losers

Als ik concerten bezoek in de Nieuwe Nor weet ik vaak niet wat ik kan verwachten. Ik ga derhalve heel vaak op de beschrijving af die de Nieuwe Nor zelf publiceert. Deze beschrijvingen zijn voor mij vaak doorslaggevend bij de keuze om naar een concert te gaan van een voor mij onbekende band. Overigens weet ik niet wie ze schrijft en ik wil de druk niet opvoeren maar je bent dus erg belangrijk :-) In het geval van The Sore Losers was het woord ‘garagerock’ en het in een zin genoemd worden met Led Zeppelin en The White Stripes de trigger om weer eens op een doordeweekse dag in een goedgevulde Nieuwe Nor te staan. Foto’s: René Bradwolff

Maar voordat ‘Belgian finest’ zijn opwachting maakte, was het de beurt aan Walden om de zaal op te warmen. Vorig jaar is de bandjeswedstrijd Nu of Nooit (Walden won in 2017) aan mij voorbij gegaan dus behalve een glimp in Sittard bij DVERS was Walden mij onbekend. Nog even over de Nieuwe Nor… Dat vorige week nog een Facebookbericht plaatste over het online zetten van timetables en wat bezoekers daar van vonden. Ik reageerde dat ik het wel fijn vond, zeker omdat het bij doordeweekse concerten nogal eens haasten is na het werk om op tijd voor een voorprogramma te komen. Maar bij Walden lukte me dat nét. De opener beloofde veel goeds; lekkere psychedelische sound en ik moest denken aan Glasvegas (Schotse Indierock band) dus mijn interesse was meteen gewekt. Helaas kwamen daarna wat rustigere nummers die mij vrij standaard in de oren klonken, waardoor ik niet echt in de meetapmodus kwam. Bij het laatste nummer lukte dat wel weer een beetje maar twee leuke nummers is een te lage score.

The Sore Losers houden dan weer wel van een beetje tempo dus vanaf het eerste nummer zat de vaart er meteen goed in. Een zanger met een fijne stem (hoor ik daar Jack White en een vleugje Raconteurs?), scheurende gitaren, rock gemixt met een tikkeltje blues (met soms iets meer dan een tikkeltje) en ik kon de meetapmodus al snel verruilen voor een bewegen-met-mijn-hoofd-en zwaaiend-met-mijn-harenmodus. Dit klonk zo lekker, zo energiek maar ook lekker dansbaar! Of zoals een niet nader te noemen Afgrond-fotograaf meldde: ‘Jaren ’70 Rod Stewart en dat is een aanbeveling’. The Sore Losers kwamen, zagen en overwonnen wat mij betreft en gezien de reactie van de zaal was dat voor veel meer bezoekers het geval.

En terwijl naast mij twee Belgische bezoekers het Heerlense biertje ‘Bijdehand Dubbel’ testen en ik stond te zwiepen met mijn haren, kon ik alleen maar denken aan degene die met de beschrijving van de band ervoor gezorgd had, dat ik een top avond had, gewoon op een donderdag in Heerlen!

Gezien: The Sore Losers en Walden, op 29 november in poppodium Nieuwe Nor.