De Liefdesleugen

De bitterheid die mijn lichaam soms vergiftigd is definieerbaar. Veel meer dan de goede tijden, de tijden van liefde. Wat is liefde? Een constante stroom van warme gevoelens voor deze of gene? Voor misschien wel meer dan een persoon. Voor de hele wereld.
Of een fluctuerend gevoel van uitzinnige blijheid en verschrikkelijke teleurstelling?
Teleurstelling, is dat de uitkomst per definitie van liefde? Maar dit is de bitterheid die spreekt. De ervaring in mijn leven opgedaan als liefde gevend en liefde nemend persoon.
Ontdekken is een belangrijk goed in het leven. Het ontdekken van de liefde wellicht wel het belangrijkste aspect ervan. Maar het vreemde van dit ontdekken is het ontleden van het woord, het ontleden van de betekenis. Niet het ontdekken zelf, want het blijkt een utopie. Liefde ontdekken, het klinkt zo mooi maar tegelijkertijd zo leeg. Alsof je voortdurend in een gangenstelsel ronddwaalt op zoek naar de uitgang, het licht. Maar de ene na de andere gang leiden je alleen maar verder het donker in. Je zaklampbatterijen begeven het. Dat geeft niets, je hebt nog lucifers. Maar ook dat doosje raakt leeg. Je krijtje om de gangen te merken is vervolgens versleten. En nog steeds dwaal je daar. Verloren, voor het licht en de warmte om je in te koesteren. Een niet te begrijpen leegheid vult zich binnenin. Een eeuwigdurende kou doet je hart koelen. Het klopt nog wel, gestaag zelfs. Maar dat is alles. Dat is het leven, een hart dat regelmatig klopt. Meer is er niet. Liefde is waarschijnlijk verzonnen door de mens, net als God. Om betekenis te geven, om aan vast te klampen, om het leven te kunnen leven, om de doelloosheid ervan te ontkennen.
Soms denk je even dat het niet waar is, deze bitterheid. Dan wil je erin geloven, net als alle anderen. Je wilt de schittering zien, je aan iemand vastklampen en hem of haar tot de LIEFDE verklaren. Blind voor alles hou je je eraan vast. Je vecht, soms jarenlang, om niet los te laten. Je wilt niet in de leegte vallen, je weigert de kou te aanvaarden. En het gaat goed, heel lang goed. Totdat het voorwerp van je liefde jouw loslaat. Je laat vallen en daarbij je lichaam doorboort met gaten, je hart als een citroen uitknijpt. Alsof diegene je optilt tot grote hoogten om je vervolgens in een eeuwig durende afgrond te storten.
Je kunt niet anders. Verdoemd tot de doelloosheid. Sommigen klampen zich daarna vast aan een religie, dan zit je altijd safe. God kan je in ieder geval niet verstoten. Of wel?
Anderen proberen het steeds opnieuw. Met iedere keer een nieuw litteken als bewijs van de leugen der liefde. Zij verbijten de pijn, verloochenen zichzelf, en anderen, met alleen hun grijpgrage handen. Je zou klauwen moeten hebben om de liefde beter vast te kunnen grijpen.
Weer anderen geven het gewoon op. Zij trachten het leven te leven in eenvoudig al zijn doelloosheid. Het is eenzaam, maar leven met liefde kan niet minder eenzaam zijn.