Afgelopen zaterdag was er Lionhearted #2. Een festivalletje met diverse hardcorebands in de goeie ouwe Oefenbunker. Dat roept bij mensen van de wat oudere generatie altijd weer nostalgische gevoelens op. Tijden waarin de Nato Partners hier furore maakten, we zelf concertjes organiseerden en “de MOC” haar grondslag vond. Die tijden zijn niet meer, maar hardcore punk leeft nog altijd sterk in deze regio en zal ook altijd blijven voortleven. Foto’s: Katharina Sogeler
Nu is ‘t natuurlijk voor mij als Afgronder heel leuk om zo veel later nog steeds de verrichtingen van onze “geesteskinderen” hier te mogen beschrijven. Maar ‘t is niet altijd even makkelijk. De bands springen als paddestoelen uit de grond, om soms weer heel snel te verdwijnen en een andere keer weer in aangepaste vorm en met een kleine wijzinging een heropleving te hebben. Lastig bij te houden voor een oude man. En beschrijvingen eindigen al te snel in banale vergelijkingen als “klinkt als die” of “klinkt als dat, die weer als die klinkt” etc. Daarbij kun je ook nog eens een hele, enigzins irrelevante discussie voeren of metalcore (waar ‘t grootste deel van de bands vanavond toe hoort) niet al lang een genre op zich is… Who cares anyway?
Hardcore bands hoeven van mij niet de muzikale uitvinders te zijn. Zo lang de passie, spelvreugde en intensiteit er maar is. Daarbij lijken ze allemaal technisch nog eens een stuk beter te spelen dan enkele decennia geleden. En als dan ook nog een stukje van dat oude idealisme er doorheen loopt omdat de show een benefietshow is ten bate van ‘t bestrijden van een vreselijk nare ziekte ben ik in ieder geval blij hier te mogen zijn. So thumbs up for the violent good-doers with a mean streak! Zelfs na al die jaren.
Nu heb ik in mijn inleiding al een paar keer ‘t woord “oud” als verwijzing naar mezelf gebruikt. Daarvoor zal ik iets later nog deemoedig door ‘t stof heen moeten. Maar daar kom ik nog op terug.
De zaal is dit keer gelukkig goed gevuld en ik zie nog wat oude rotten uit de scene, zoals Bef, Marco Mattheij, Roy, Theo en Max. Crooked Morality opent ‘t festival. Deze echte MOC band heeft in de hele korte tijd van hun bestaan (iets meer dan een jaar schat ik?) toch al heel snel furore gemaakt. Ondanks ‘t feit, dat openen niet altijd de meest dankbare taak is komt een klein deel van ‘t publiek al redelijk goed los. Let op deze band, Mijnstreek Oost. Die komen er wel.
Dan is ‘t de beurt aan Escape uit België en de bekende “violent pit” komt al redelijk in gang met enkele “karate kicks” en “backround fists” op de dansvloer. De vergelijking van Bef (“klinken heel erg naar Kickback”) was overigens geheel gerechtvaardigd.
De derde band in ‘t rijtje is Absolve en dit is blijkbaar een Belgisch/Nederlandse combine, want ik hoor iets later dat de zanger nota bene uit Voerendaal komt. Het niveau lijkt bij deze band technisch nog wat omhoog te gaan, ze bevallen me goed. Ik meen er wat invloeden van Hatebreed en Terror in te herkennen. Het gaat al aardig goed los op de dansvloer.
Voordat Redempion Denied ‘t podium op gaat ontmoet ik twee van hun fans die mijn hele zelfbeeld over “oud zijn” op een hardcore show even totaal op de kop zetten. Zij zijn namelijk 77 en 78. De opa en oma van zanger Kasper en maar wat al te trots op deze hardcore show te kunnen zijn. Met een “Jongen, jij begint toch pas” als knipoog jegens mijn persoontje was alles opeens in een heel nieuw perspectief geplaatst. Geweldig! Meer hardcore dan dit ging ‘t vandaag in ieder geval niet meer worden.
Redemption Denied is ook een Belgisch/Nederlands combi. Een verdomd goeie band, die niet voor niets dit jaar ook al op The Sound of Revolution stond. De band heeft blijkbaar wat blessureleed. Er valt een andere, tweede gitarist in. En op basgitaar ontwaar ik Clint, een ouwe “MOC gangster” die net ook al met de Belgen mee tokkelde. De tentakels van de MOC spreiden zich blijkbaar overal uit. De bezettingsprobleeempjes beletten Redemption Denied niet een strakke, dampende set neer te zetten. Heel eventjes ben ik bang dat ‘t publiek zich voor de headliner spaart. Maar uiteindelijk gaat ‘t als de set een beetje vordert toch goed los.
Na Redemption Denied is ‘t een klein beetje leger geworden. Sommige mensen zullen om wat voor verplichtingen dan ook wat eerder naar huis moeten. Dat is jammer, want afsluiter No Turning Back is natuurlijk een ervaren band. Zelf ben ik in ieder geval blij, dat tussen al ‘t metalcore geweld van vandaag deze band staat, die haar invloeden wat meer haalt uit traditionelere New York Hardcore. En ondanks alles kunnen ze bij ‘t overgebleven publiek op basis van hun uitstekende kwaliteiten nog meer dan genoeg steun afdwingen.
Een succesvolle avond. Hardcore leeft in de Oostelijke Mijnstreek.
‘Lionhearted #2, a cancer benefit show’ met No Turning Back, Redemption Denied, Absolve, Escape en Crooked Morality vond op 8 december jl plaats in de Oefenbunker, Landgraaf. Voor info en donaties check Tried ‘N True productions.
Authors bio is coming up shortly.
