Rss Feed
Tweeter button
Facebook button
Technorati button
Myspace button
Linkedin button

Church of Cash overwint Dutch Disease – Ode aan ‘the man in black’ in babbelzieke setting

4W3A0539k
Toegegeven, als Johnny Cash-fan zou ‘t voor mij niet makkelijk worden een avond gewijd aan ‘the man in black’ objectief te beoordelen. Ik heb wel wat Cash-tributebands in de loop der jaren gehoord. En als met The Church of Cash een gerenommeerde, internationaal acterende band in de Oefenbunker zijn repertoire eer komt bewijzen is dat een kans die ik zeker niet wil laten schieten. Foto’s: René Bradwolff

De Oefenbunker timmert met zijn leuke, gevarieerde programma goed aan de weg de laatste tijd. Ook vanavond weer volle bak. Niet gek, want Johnny is en blijft ‘larger than life’ en een gigantische cultstatus hebben. Cash is van en voor iedereen, van rockabilly tot countryboy/girl en van metalhead tot punker. Dus ook deze avond weer een zeer gemêleerd publiek. Maar iets lijkt er wel een beetje veranderd. Niet alleen de underground waar hij zijn cultstatus aan dankt, maar ook ‘t grote publiek heeft ‘m blijkbaar de laatste jaren (her)ontdekt.

Americana is zowiezo hot in in deze tijden van, laten we zeggen, nogal eens selectieve nostalgia. Compleet met een toefje aangepaste opsmuk om de indruk te wekken dat ‘t altijd zo geweest is. Het zal wel allemaal. We zullen deze avond de ware betekenis daarvan al snel op pijnlijke wijze leren kennen.

4W3A0475k

Het voorprogramma zijn vandaag Barn & Belle, 2 youngsters uit de regio die een leuke mix van country en folk maken met invloeden van blues, swing, dixie en bluegrass met traditionele instrumenten. Americana to the bone. Maar ‘t publiek lijkt helaas niet erg geïnteresseerd en overstemt de act met gewauwel. Een groepje lumberjacks zijdelings voor ons praat er keihard doorheen en Masja’s opmerking “Zouden ze ‘t over hun loft hebben?” lijkt op dat moment nog grappig, maar naar verloop van tijd neemt de ergernis over deze alles overstemmende conferentie van houthakkers bij ons toe. Eens kijken of ‘t voor ‘t podium beter is.

4W3A0466k

We spotten onze fotograaf René Bradwolff voor ‘t podium en gaan bij ‘m staan. René draait ook al wat ongemakkelijk om zich heen. Overal ruis en lawaai. Ik voel me schuldig hem hiervoor gecharterd te hebben. Ongeïnteresseerde groepjes mensen die ruggelings naar ‘t podium staan. Achter me steken een paar dames een mitrailleursalvo aan Kerkraads geratel af. Ik ben in de hel beland.

Wanneer Barn&Belle bij hun laatste nummer vragen effe rustig te zijn kan ‘t er, na veel pijn en moeite, vanaf. Jammer voor de band. We hopen ze nog eens voor een wat dankbaarder publiek te mogen zien.

4W3A0520k

Het vrouwtje trekt de mate van a-socialiteit niet meer en gaat naar huis. Ik blijf zelf nog omdat ik toch de hoop heb dat de hoofdact, waarvoor iedereen toch hier is, de sfeer zal omgooien. En gelukkig gebeurt dat ook wel voor een redelijk deel.

Bij de eerste nummers van The Church of Cash blijft de hoogte van infantiliteit en desinteresse mij nog steeds te hoog. Maar met en met begint de band ‘t publiek in grotere getale te overwinnen. De ruis om me heen zal nooit helemaal verdwijnen en ‘t gevoel op een fout familiefeestje te zijn beland glijdt niet helemaal meer van me af. Maar ‘t feit dat een groot gedeelte van ‘t publiek nu synchroon “Oeh, aah, heey!’’ en “Yeah!” kan mee brullen met klassiekers als, pak ‘m beet San Quentin is nog altijd sfeervoller dan dat alles overstemmende, ongecoördineerde gesnater.

4W3A0557k

De band doet haar kunstje heel goed. Een uitstekende tributeband die niet voor niks internationaal tourt en er een gezonde dosis humor tussendoor gooit. Grotendeels natuurlijk puttend uit Cash’s traditionele repertoire. Maar tot mijn vreugde gooien ze er zelfs “Personal Jesus” doorheen, de Depeche Mode-cover uit ‘t latere werk van Cash (“American 4”), toen Rick Rubin in de herfst van Johnny’s carrière hem nog eens een gigantische boost gaf met al die briljante American Recordings. Niet iedere tributeband durft zich daaraan te wagen.

Bij ‘t voorlaatste nummer (“Folsom Prison Blues’’) met ‘t vooruitzicht er morgen weer heel vroeg uit te moeten ga ik er vandoor. Stukje cognitieve dissonantie: Een volle Oefenbunker is natuurlijk ook wel wat waard. Jammer van de snateraars. Maar de band bleek krachtig genoeg er toch een feestje van te maken. Alleen niet mijn soort feestje. Volgende keer beter.

Jens bezocht vrijdag 22 maart het concert van Church of Cash in de Oefenbunker, Landgraaf. Barn & Belle verzorgde het voorprogramma en Rene Bradwolff maakte de foto’s.

Article by Jens Rademakers

Jens Rademakers Authors bio is coming up shortly. Read 56 articles by

Email

Categories

Like us

Afgrond Archief

Better Tag Cloud