Alleen naar de schouwburg of de film, het voelt altijd een beetje sneu. Toch ging ik er weer voor afgelopen zaterdag in het Parkstad Limburg Theater want daar stond Javier Guzman op de planken met de voorstelling ‘Guzmán’. Dit is het tweede deel in een trilogie maar een voorstelling die ook zonder het zien van het eerste deel (Ga-Bie-Jer) te volgen was.
Maar goed, dat sneue gevoel dus want in de schouwburg ben je meestal toch omringd door duo’s, trio’s en zelfs kwartetten en meer maar ach, die cabaretiers denderen toch meestal in een keer door met hun voorstelling dus dan valt het niet zo als je alleen in een hoekje bij de bar op je telefoon staat te kijken. Maar nee hoor, Javier had besloten dat er na amper 35-40 minuten een pauze was. Een pauze die gezien de ‘applausmeter’, waar de cabaretier zelf om vroeg, niet zo heel goed was bevallen bij de meeste bezoekers.
Ook ik vond het in eerste instantie een hinderlijke onderbreking maar wat bleek, Javier was na de pauze een stuk beter in vorm! Want waar ik voor de pauze eigenlijk nauwelijks moest lachen (gelukkig zat ik niet op de eerste rij want op het einde van deel 1 werd een bezoeker vriendelijk gevraagd of er na de pauze wat meer gelachen mocht worden…) heb ik na de pauze toch een aantal keren heel hard moeten grinniken. Het werd wat harder, wat sneller en vooral dus grappiger.
Net als bij een eerdere voorstelling was Javier bij vlagen weer pijnlijk eerlijk over zichzelf en zijn directe omgeving. Over zijn coke verslaving, zijn Spaanse opa met grove fascistische trekken waarbij hij in het laatste geval een aantal malen een gevoelige lijn trok met de verkiezingsuitslag en een niet nader te noemen partij… Maar Javier’s boodschap van de avond was ‘het moet wel leuk blijven’ en dat was deze voorstelling zeker in het tweede gedeelte.
Uiteraard mochten er geen foto’s gemaakt worden maar bovenaan de blogpost toch een ‘snapshot’ van het decor dat gesierd was met een schilderij van de eerder genoemde opa van de cabaretier. En waar niks meer te zien is helaas. Geloof mij als ik zeg dat het een lieflijk tafereel was met paarden enzo, echt heel kneuterig en waarbij Javier de opmerking maakte dat hij het toch wel erg raar vond dat zo’n man zo’n schilderij kon maken…
En wat dat sneue gevoel betreft, over een paar weken ben ik er weer alleen, bij het toneelstuk De Verleiders. Dus wie mij daar in een hoekje zit staan, ik ben ‘die’ van de Afgrond en spreek mij vooral aan. Het liefst na afloop want het napraten over een voorstelling is hetgeen ik het meest mis als ik alleen op pad ben.
Javier Guzman was zaterdag 6 april 2019 te zien in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater.
fontys / onderwijs / consultant / hardlopen / roda jc / muziek / heerlen
