Spelen buiten de eigen regio blijkt niet even makkelijk voor kleine, startende bands, vooral als het er om gaat eens de Duitse of Belgische grens over te steken. Je zou verwachten dat onze grensregio daarin een voordeel is maar dat schijnt toch vaak tegen te vallen. Een gemiste kans natuurlijk want Genk of Keulen liggen nou eenmaal dichterbij dan Amsterdam of Enschede. Tekst én foto’s: Jens Rademakers.
Stichting Talentontwikkeling Parkstad Popstad, die nu een jaar bestaat, gaat daar wat aan doen. Bij dit talentontwikkelingsplan zijn onder meer Stichting Popmuziek Parkstad (Kerkrade), de Oefenbunker (Landgraaf) en Poppodium Nieuwe Nor (Heerlen) betrokken. De doelstelling is om een breder, Euregionaal podium te bieden aan jong talent. De officiële aftrap was afgelopen week (donderdag 23 mei t/m zaterdag 25 mei). Donderdag in de Alter Schlachthof in Eupen, vrijdag in de Music Hall in Hückelhoven en als afsluiter zaterdag in de Oefenbunker in Landgraaf. Drie dagen lang werden drie jonge, talentvolle Euregio bands aan de bekende alternative rocklegendes Warrior Soul gekoppeld. Dat bleek een ideale keuze. We gingen naar de Oefenbunker om de afsluiting te bekijken.
De Oefenbunker is, net als de laatste keren dat ik er was, weer eens gezellig gevuld. Mooi om te zien dat het zo goed blijft gaan. De band die vandaag opent is het Duitse Shot Down In Reno (Johnny Cash-fans mogen we aannemen?). Openen voor een publiek dat nog een beetje op gang moet komen is natuurlijk altijd lastig maar de youngsters verrassen me meteen positief. Hun nummers zweven door verschillende hardere rockgenres heen, van bluesrock tot metal en van grunge tot indierock en bij ieder nummer zetten ze me weer even op het verkeerde been. De ode aan “Heisenberg” kon ik als Breaking Bad- fan ook wel waarderen. Aangename opener.
Tweede band is het Belgische Vapour Eyes en het lijkt alsof de gemiddelde leeftijd op het podium nog een stukje naar onderen gaat. Ze lijken een soort combi te maken van indierock, vleugje postpunk en een vleugje waverock. Deze piepjonge artiesten kunnen zeker spelen maar ik moet eerlijk blijven, hier moet nog aan geschaafd worden. Men lijkt er wat te veel in te willen duwen, waar ‘less is more” vaak beter is. En de stem van het jonge zangeresje moet zich nog volledig ontwikkelen. Geen nood, talent zit er genoeg in de band. En als je nog zo jong bent heb je tijd genoeg om daaraan te werken.
De derde band op het programma is Indicolite en die spelen vandaag blijkbaar een thuiswedstrijd. Met enige trots mag ik zeggen dat hier weer eens een band is opgestaan in onze regio waar ik in de nabije toekomst heel wat van verwacht. Indicolite speelt technisch vaardige, atmosferische metal met een vleugje prog en heeft een zangeres die, ondanks haar jonge leeftijd, al over een mooi, krachtig stemgeluid beschikt. Goeie artiesten, geweldig drummertje. Hou deze kiddo’s in de gaten, Mijnstreek Oost. Voor mij vandaag in ieder geval de revelatie van de voorprogramma’s.
En dan is het tijd voor Warrior Soul, bepaald geen kleine naam in het alternative rockcircuit. Ooit leek de band tijdens de alternative rock hausse van de begin jaren ‘90 tot de allerhoogste regionen in het rockcircuit door te stoten. Maar daar waar tijdsgenoten als Faith No More, Alice in Chains of Soundgarden wereldfaam vergaarden loste Warrior Soul nooit helemaal de belofte in die er na klassiekers als hun eerste albums “Last Decade Dead Century”(1990) of “Drugs, God and the New Republic”(1991) lag. Geen idee of de ruzie’s met het platenlabel (in die tijd Geffen Records) het recalcitrante gedrag van zanger Kory Clarke, of het feit dat de band een duiventil was van in-en uitvliegende bandleden was, ze parten heeft gespeeld (they zigged, where they should have zagged). Desalniettemin timmert de band, waarvan als origineel lid alleen nog Kory Clarke zelf over is, de laatste jaren weer aardig aan de weg. De ideale band ook, om aan dit alternatief te koppelen. Kory Clarke, rebels en maatschappijkritisch, muzikant, schilder en quasi-activist en ook wel eens “een punker of hippie verdwaald in de metal wereld” genoemd. Als er eentje schijt aan grenzen zal hebben is hij het wel. Het zal vanavond de ideale combi blijken te zijn.
Warrior Soul knalt er vanaf het eerste nummer keihard in en zet de tent op zijn kop. De band lijkt door de jaren heen en met hele andere bandleden toch een iets ander geluid te hebben gekregen en dat bevalt me goed. Minder bombastisch, meer ongepolijste, sleazy rock ‘n roll. En het huidige stemgeluid van Clarke met een vleugje sleet op de stembanden (een “whiskey-stem”, volgens Kuki) past daar precies bij. Manisch beweegt hij over het podium en het is te zien dat deze man ooit voor tienduizenden mensen optrad. Kory is nog steeds boos op het systeem en dat is maar goed ook, want dat haalt het allerbeste in hem boven. Warrior Soul heeft er zin in en het publiek ook. Na anderhalf uur moet Theo Samson ze duidelijk maken dat er nog maar ruimte voor twee nummers is (geluidshinder), waarna Clarke een tikje ondeugend aankondigt:”Ok, nog drie nummers dan!”
Een geweldig optreden en een prachtig initiatief vielen vandaag samen maar de boodschap leek hetzelfde. In een tijd dat onze huidige politieke leiders moreel failliet lijken en alleen nog in staat zijn hogere grenzen tussen mensen op te werpen, mag good old’ rock ‘n roll weer zijn voortrekkersrol op zich nemen. om dat te doorbreken. “Rock ‘n Roll! Freedom for all!” scandeerde Clarke en zo is het maar net.
Eervolle vermelding: Het publiek dat de bands vanaf het begin tot het einde zo enthousiast bleef ondersteunen. Ook dat mag eens gezegd worden. Het was af!
Warrior Soul, Indicolite, Vapour Eyes en Shot Down in Reno stonden zaterdag 25 mei in de Oefenbunker in Landgraaf.
Ik schrijf geen artikelen, maar onderhoud enkel de website!
