Pinkpop (1): Geslaagd jubileum voor de hele familie

The Cure

Wat was er weer veel gezever vooraf en wat was het weer een geweldig Pinkpop weekend. Soms lijkt het erop dat het succes van het festival evenredig is aan het gemopper. Misschien wel omdat de bezoekers dubbel genieten van het ongelijk van de zeurpieten die thuis voor de buis zitten. Feit is in ieder geval dat de jubileumeditie van het oudste jaarlijkse festival ter wereld een zeer geslaagde was. Mede dankzij een affiche met klinkende namen uit diverse hoeken van het muzikale spectrum. Al sloeg dat op zondag té ver door in een, op zijn zachts gezegd, zeer twijfelachtige richting. Een jammerlijk incident of een beangstigend voorteken? Foto’s: Bart Heemskerk/Pinkpop 2019

Maar laat ik vooral zelf niet beginnen met zeveren. Daarvoor viel er te veel te genieten deze editie. De indrukwekkende en grootse show van The Cure, dat twee uur en twintig minuten spookachtig en heftig doordenderde met een boeket tijdloze greatest hits als toegift. De uiterst aangename tijdreis aan de hand van Fleetwood Mac. Inclusief een indrukwekkend eerbetoon aan wijlen Tom Petty. Het uiterst goed geconserveerde The Pretenders, dat verraste met een energieke set. En ons eigen Mt. Atlas. Eindelijk een Nu Of Nooit-winnaar die doorhad waar ze stond en dat dít hun momentum was. Net als het onstuimige en explosieve Cage The Elephant en de excellerende Jett Rebel. Die laatste had lak aan het belachelijk vroege tijdstip waarop hij geprogrammeerd stond en speelde met zijn powertrio alsof zijn leven er vanaf hing.

Mt. Atlas

Miles Kane, Slash, Golden Earring, Lenny Kravitz en Rowwen Hèze gaven puike shows en consolideerden hun status als ideale festivalband. Michael Kiwanuka deed het erg goed, maar zijn soms naar Pink Floyd neigende feel good soul bleek minder geschikt voor een immense festivaltent die deels gevuld was met mensen die er enkel stonden om te schuilen voor de regen, waardoor zijn optreden niet helemaal uit de verf kwam. Jammer want ik had gehoopt dat hij één van de verrassingen van Pinkpop 2019 zou zijn. Confidence Man stelde wat dat betreft ook teleur, wegens te gelikt en gestyled. De show had niet misstaan op het Eurovisie Songfestival. Gelukkig had het festival voor mij met Hippo Campus toch nog een surprise in huis. Omdat de melodieuze indiepop van deze Amerikaanse band live veel energieker en steviger klonk dan ik op basis van het studiowerk verwachtte. En over energiek gesproken; dat is aan Die Antwoord wel toevertrouwd. Met een vette show en knallende beats zette ze de wei voor het noordpodium in vuur en vlam en hoewel ik het gimmickgehalte doorgaans te hoog vind, stoorde het me deze keer niet. 

Over gimmicks gesproken. Alles klopte bij de retro seventiesrockers van DeWolff; de vintage instrumenten, de kapsels, de kleding, de poses… maar muzikaal boeide het amper. Heel knap allemaal, maar zonder venijn. En door vrijwel ieder nummer te laten verzanden in een oeverloze jam bewijs je het genre geen dienst. En jezelf ook niet, tenzij je er vrede mee hebt om enkel voor eigen parochie te blijven prediken. Ik zou persoonlijk graag zien dat de band uit Geleen eens buiten haar niche durft te treden en een stap richting 21ste eeuw zet. Een andere inval-act waar ik me zeer op had verheugd maar die me halverwege de tent uit joeg was Kovacs. De zangeres wist me in het verleden meermaals te betoveren met haar eigenzinnige zang en duistere, doordringende soul, maar in Landgraaf aantrad met een band die meer rock dan soul predicte. Iets met dik hout en planken. Het swingde niet en vocaal was het ook ineens een stuk minder spannend. Jammer.

The Pretenders (Ben Houdijk/Pinkpop  2019)

Over de aanwezigheid van Armin van Buuren is al veel geschreven. Persoonlijk kan ik niets met iemand die vooral met zijn handen staat te zwaaien op andermans plaatjes, tot vervelens toe door de muziek schreeuwt en volledig leunt op een spectaculaire lichtshow. Maar de man schijnt goed te zijn in wat hij doet en als dat dan zonodig op Pinkpop moet… Soit. Dat kan er na Guus Meeuwis ook nog wel bij. En als hij David Lee Roth uit de VS wil laten invliegen om drie minuten als een idioot in een microfoon door zijn eigen nummer heen te brullen moet hij dat helemaal zelf weten. Maar op het moment dat Marco Borsato het podium betrad zakte Pinkpop vervaarlijk door de ondergrens. Nog niet eens vanwege de prestaties van Borsato (smaken verschillen) maar omdat de deur naar het Muziekfeest Op Het Plein en het Piratenfestijn nu op een kier staat. Laat ik er maar over ophouden nu. Boys don’t cry.

Afgezien van die laatste überzeperd was het namelijk weer een Pinkpop om in te lijsten. Ondanks de regen, die de laatste dag dreigde te bederven. Het programma was oké, de headliners deden wat ze moesten doen en de zo vaak beschimpte veelzijdige programmering zorgde voor een gemoedelijke sfeer omdat er uiteindelijk voor iedereen iets te beleven viel. Voor de oudere rocker die er 50 jaar geleden al bij was tot diens kleinkinderen die dit jaar debuteerden. En dat is Pinkpop ten voeten uit. Een festival dat door meerdere generaties als het hunne wordt beschouwd. Daarom is er ook altijd zoveel ophef als de programmering bekend wordt gemaakt. Omdat zovelen het als ‘hun’ festival zien.

Cage The Elephant

Om die status te bereiken is er meer nodig dan een puike line up. Een eigen identiteit, een imposante historie met tijdloze verhalen. Verhalen die ieder jaar weer opborrelen als het festival aanstaande is. En Jan Smeets natuurlijk. De 74-jarige organisator die Limburg eigenhandig op de popkaart heeft gezet en maandagavond met tranen in zijn ogen het publiek  voor de vijftigste keer bedankte. En ons daarna als een oprecht bezorgde opa op het hart drukte om vooral voorzichtig te zijn op de trappen naar de uitgang.

Een uitgang die duizenden festivalgangers inmiddels met de ogen dicht kunnen vinden. Jaar in jaar uit. En als ze die trappen volgend jaar weer voor het eerst aflopen en uitkijken over de ongedwongen gezelligheid aan de voet van de voormalige steenberg van de Staatsmijn Wilhelmina, overvalt ze steeds weer hetzelfde gevoel. Alsof ze er vorige week nog waren. Dat heet thuiskomen.

Proficiat Jan!

De 50-ste editie van Pinkpop vond op op 8, 9 en 10 juni 2019 plaats op Megaland in Landgraaf. Pinkpop is in 2020 terug op 19, 20 en 21 juni.