Rss Feed
Tweeter button
Facebook button
Technorati button
Myspace button
Linkedin button

That 90’s Feeling: 25 jaar ‘All Boro Kings’ op zijn Heerlens gevierd

04W3A4005k

De eerste keer dat ik Dog Eat Dog live zag was in 1994 in Amsterdam. De band tourde samen met Downset als voorprogramma voor Biohazard en via een Biohazard-roadie werden we backstage Paradiso in gesneakt. Verrassing Dog Eat Dog sloeg die avond in als een bom en ’t was duidelijk dat er met deze band iets heel groots zat aan te komen. Foto’s: René Bradwolff

De begin jaren ‘90 was een tijd waarin steeds meer bands in ’t alternatieve rockcircuit met verschillende muziekstijlen door elkaar heen experimenteerden. Bij punk en metal werden ook steeds vaker elementen van rap, ska, reggae of funk toegevoegd en bands als Downset en Dog Eat Dog hoorden bij die nieuwe stroming. Het veelbelovende Downset leek op dat moment nog de nieuwe, grote “crossover rock” sensatie te worden, maar die belofte werd nooit helemaal ingelost. Dog Eat Dog daarentegen zou een belangrijk deel worden van de alternatieve rocksoundtrack van de negentiger jaren. Met dank aan hun fantastische debuutalbum All Boro Kings.

In ons eigen Heerlen mogen we trouwens best een beetje een speciale band met Dog Eat Dog claimen. Wie herinnert zich nog de legendarische avond dik vijf jaar geleden, toen de band eerst op BOOCH! stond, met daarna een bizarre afterparty in Café Bluff? En die liefde lijkt wederzijds, want ’t is niet voor niks dat dit nu weer wordt overgedaan. Heerlen houdt van deze band en de band houdt van Heerlen. Genoeg liefde om De Nieuwe Nor twee dagen (de show voor de zaterdagavond was in een mum van tijd uitverkocht, dus werd er nog een zondagmatinee ingepland) en Bluff (weer een afterparty met Dog Eat Dog) te vullen.

4W3A3615kFight And Fires

 

Afgelopen zaterdagavond ga ik met Max alvast op de rest van de groep vooruit vanuit Bluff, omdat hij me er op attendeert dat er nog een interessant bandje opent die dag. Het gaat om de Britse band Fight and Fires en die blijkt een goeie pot punk rock ’n roll te spelen met invloeden van bands als Poison Idea, Motörhead en Leatherface. Het is een beetje jammer dat deze band start voor een bijna lege zaal. Maar als deze op een gegeven moment voller begint te lopen, krijgt deze aangename verrassing toch nog een stukje van de waardering die ze naar mijns inziens verdient. 

Dan is ’t de beurt aan Waltari. De Finse band was ook zo’n alternatieve rockgenoot uit de door mij beschreven jaren ’90, die ’t experiment nog een stukje verder trok. Mijn relatie met Waltari ligt (en ik druk me op mijn genuanceerdst uit) wat “gecompliceerder”. Een kwart eeuwtje geleden wilden bekenden me nog wel eens van de genialiteit van deze band overtuigen, maar dat is nooit gelukt. En ’t lijkt ook dit keer niet te gebeuren. Het is allemaal ontzettend knap wat de band doet, uitstekende muzikanten en de extravagante zanger mag dan de volle aandacht opeisen, maar voor mij voelt ’t nog steeds aan als een curieuze lappendeken. Ik snapte ‘t toen niet en nu nog steeds niet. Waarmee weer eens bewezen dat je een band of een album niet kunt “leren”. Je voelt ’t of je voelt ’t niet. En er zijn te veel dingen die wel meteen goed vallen. Smaken verschillen gelukkig. De band staat hier niet voor mij en een deel van ’t publiek kan ze wel waarderen. Maar ik begrijp een vriendin die zegt “hier heel ongemakkelijk van te worden” en zich naar buiten snelt. 

4W3A3682kWaltari

En dan de band waarvoor al die late dertigers, veertigers en vijftigers achter de geraniums uit kwamen en de zaal uitverkocht raakte: DOG EAT DOG. Een maandje of twee geleden zag ik de band weer eens op het Into The Gravefestival in Leeuwarden en daar was ’t al één groot feest. Ondanks dat zanger John Connor de laatste tourdagen zittend met een been in ’t gips moet afronden vanwege een gescheurde achillespees is dat vandaag niet anders. Vanaf ’t eerste nummer ontploft de zaal. Als zo halverwege de set Who’s the King? (één van hun hits) wordt ingezet springt zowat de halve zaal in de moshpit rond. Dog Eat Dog saust haar set op met improvisaties en semi-medleys van tijdsgenoten als Cypress Hill, House of Pain en Da Luniz en ’t wordt me duidelijk dat ze meer zijn dan een band: Dog Eat Dog vertegenwoordigt een tijdsgeest. “That 90’s feeling”, zoals John Connor ’t zelf mooi verwoordt. 

Een prachtig feestje. Iets vóór de run op de garderobe maak ik dat ik naar buiten kom. Nog even naar Bluff voor de afterparty. In Bluff is ’t dan al gezellig en wordt lekkere muziek gedraaid, maar de vermoeidheid van de lange werkdagen en het vroege opstaan begint er in te hakken. Ik laat ’t feestje (dat ongetwijfeld nog tot in de vroege uurtjes zal doorgaan) voor wat ’t is en ga op weg naar huis. Het was af. En zondag zal het vast ook weer een groot feest worden. 

4W3A4061k

Een episch album maken in ’t begin van je carriëre heeft een lichte tragiek. Het valt daarna nog zo moeilijk te toppen. Zo heeft Dog Eat Dog vorig jaar met Brand New Breed nog een heel leuk album uitgebracht, maar of er ooit nog een nieuwe All Boro Kings komt? Het was ’t perfecte album voor precies deze tijdsgeest. Daar hoeft de band totaal niet rouwig om te zijn. Genoeg bands zullen, alle bloed, zweet en tranen ten spijt, nooit een episch album maken terwijl we All Boro Kings een kwart eeuw later nog een weekend lang vieren. Gefeliciteerd Dog Eat Dog met deze mijlpaal in de alternatieve rockgeschiedenis. Over vijf jaar 30 Years All Boro Kings? En dan allemaal samen in een uitgebreide Nieuwe Nor? Ik teken ervoor.

Dog Eat Dog, Waltari en Fight And Fires speelden op 12 en 13 oktober 2019 in Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen.

4W3A3799k

Article by Jens Rademakers

Jens Rademakers Authors bio is coming up shortly. Read 56 articles by

Email

Categories

Like us

Afgrond Archief

Better Tag Cloud