Het zware lot van Udo

Afgelopen woensdag stond de metalgrootheid Udo Dirkschneider in Heerlen. Dat was opvallend, omdat zijn toch mateloos populaire band U.D.O. Nederland deze tour veelal passeerde. De focus lag en ligt vooral op de Scandinavische landen, het Oostblok en (hoe kan het ook anders) Duitsland. Heerlen heeft dus geluk. Of beter gezegd; een goed gevoel voor programmering. Want het is wederom dankzij de organisatie achter The Rock Online i.s.m. poppodium Nieuwe Nor dat de lokale metalhead zijn hart kan ophalen tijdens een old school metal avond. Foto’s: René Bradwolff

Op ‘the bill’ stond U.D.O. met als support het Russische Amalgama. Over het optreden van Amalgama kunnen we kort zijn. Ondanks dat de band al ruim 10 jaar haar kunnen op de wereld loslaat en een drietal albums op naam heeft, stonden we met z’n allen met grote verbazing te kijken naar een amalgaam van outfits en muzikale richtingen. De bandnaam is in deze context dan ook goed gekozen. Maar eerlijkheid doet ons constateren dat we toch het gevoel hadden te kijken naar een hilarische amateurband. Verder dan de term opwarmer zou de band helaas niet komen.

Over Dirkschneider zelf hoeven we weinig introductie te schrijven. In een notendop; in de vroege jaren 70 was hij mede-oprichter van het Duitse Accept. Waar de eerste drie album’s nog sterk beïnvloed waren door het kenmerkende N.W.O.B.H.M, daar zou ‘Restless And Wild’ uit 1982 verandering in brengen. Maar even terug. Het is op Accept’s derde album ‘Breaker’ dat Udo Dirkschneider voor het eerst in alle glorie zijn stem tot het uiterste inzet. Het zou daarna alleen maar beter worden. Aan het begin van ‘Fast As A Shark’ uit 1982 horen we Udo’s metalstrot het allereerste Speed Metal nummer op de wereld afvuren. En dat lang voordat Metallica’s ‘Kill ‘m All’ werd uitgebracht. Dit moest even gezegd!

Ondanks alle succes besluit Dirkschneider in 1987 solo te gaan. In de praktijk luidde dit allereerst een periode in waar parallel hieraan de (al dan niet contractuele) samenwerking met de overige Accept-leden werd voortgezet. Beide fronten brachten zeer waardige albums uit. Zo geeft Dirkschneider zich in een latere periode nog 110% op het Accept album ‘Death Row’. Daarnaast levert hij onder de noemer U.D.O. sterke vocale prestaties af op albums als ‘Animal House’, ‘Mean Machine’, ‘Timebomb’ en ‘Mastercutor’. Ook hun laatste worp, het zestiende studio album ‘Steelfactory’ laat een optimale Udo horen, met eveneens goede composities en gedreven musici. Niet onbelangrijk detail is wellicht dat ‘Steelfactory’ voor het zoveelste album op rij werd ondersteund door opnamen van longtime partner in music Stefan Kaufmann.

Terug naar Heerlen, december 2019… De inmiddels 67-jarige Udo ondergaat een zwaar lot. Daar sta je dan als metalheld, geheel in de spotlights. Tenslotte komen de meesten alleen maar om dat kleine gedrongen mannetje met die stem van schuurpapier te zien. Ik verzin het niet. Als 50-plusser stond ik zelf aan de begindagen van Heavy Metal, samen met een hoop eensgezinden. Daarvan waren er op deze woensdagavond genoeg aanwezig om te spreken over een heuse reünie. Ook weet ik te vertellen dat de meeste herinneringen gekleurd zijn door de begindagen van menig act. De dagen waarin voor menig oudgediende passie en gedrevenheid volop aanwezig was.

Om een omweg te verkorten kom ik op de woorden die mij helaas al te lang op de tong liggen; U.D.O. als band heeft niet meer de passie en gedrevenheid die je verwacht. Tijdens het optreden stond een enigszins zoutloze houding onder de muzikanten in schril contrast met een van de boegbeelden van de Heavy Metal. Ondanks een aardig verzorgd decor – geheel in de sfeer van de staalindustrie – en een sterke setlist, kon men niet aan de indruk ontvluchten dat hier een solo-artiest stond met een begeleidingsband.

Tijdens deze ‘Steelfactory World Tour 2019’ gaf U.D.O., naast het promoten van het laatste album ook een goed overzicht van haar oeuvre (zie de setlist onderaan). De set was opgebouwd uit de veelal vertrouwde uptempo Metal, met (al dan niet gedeelde) gitaarsolo’s van Andrey Smirnov en Dee Dammers, die technisch goed uit de verf kwamen. Ook de ritmesectie stond als een huis. Helaas was Udo’s stem in het begin wat zacht in de mix, maar dat trok later wel bij. Op tweederde van de set was het de beurt aan drummer (en zoon van…) Sven Dirkschneider om een solo neer te zetten, later bijgestaan door bassist Tilen Hudrap (ook actief bij Pestilence). Maar het was veelal Udo zelf die blijk gaf van inzet. Niet meer die 110%, maar dat werd hem vergeven. Tenslotte is hij een man van 67 met een missie die al ruim 40 jaar duurt.

Na het concert bracht ik nog een lange nacht door op Youtube en bekeek veel nieuw en oud livemateriaal met Dirkschneider. Het is misschien niet eerlijk of terecht om bands van nu en vroeger met elkaar te vergelijken. Tijdsgeest en muzikale veranderingen binnen genre’s zijn nu eenmaal aan de orde. Maar ik kwam in een van de commentaren bij een clip van ‘Balls To The Wall’ wel deze tegen: “Heavy metal from Germany with passion, attitude and soul. Hail Accept!”. Wat ik dus wil zeggen is dat passie en gedrevenheid van alle tijden horen te zijn.

Udo, ik wens je nog eens zo’n vurige band toe!

Gezien: U.D.O. en Amalgama in Poppodium Nieuwe Nor, Heerlen (18 december 2019)
Setlist: Tongue Reaper | Make the Move | Pain | The Wrong Side Of Midnight | Metal Machine | Independence Day | Rose in the Desert | Vendetta | Rising High | In the Darkness | I Give as Good as I Get | Timebomb | Hungry and Angry | One Heart One Soul | Man and Machine | They Want War | Break The Rules | Animal House