Op zaterdag 18 januari ben ik naar de ongelofelijk mooie show van Jonathan Jeremiah en het Amsterdam Sinfonietta in het Parkstad Limburg Theater geweest. Het jaar 2020 is natuurlijk pas net begonnen, maar ik ben benieuwd of er dit jaar nog iets komt dat dit kan overtreffen. Foto’s via website PLT.
‘Breder dan klassiek’ is de jaarlijkse tournee van het Amsterdam Sinfonietta en in Nederland inmiddels een groot begrip geworden. Eerder hebben zij al samenwerkingen gehad met onder anderen Typhoon. Dit jaar kozen zij voor de Britse singer-songwriter Jonathan Jeremiah en dat was zeker geen slechte keuze.
Tijdens het hele concert heb ik kippenvel gehad, het goede kippenvel-gevoel bedoel ik. Niet het soort dat je kreeg van de gelijknamige boekenserie van vroeger. Nee, het was juist magisch mooi. Ik ben er nu nog van aan het nagenieten. Het samenspel van het orkest, onder leiding van Daniel Bard, samen met Jonathan sloot naadloos op elkaar aan. Het was duidelijk te zien dat alle partijen er van genoten en om samen op het podium te staan. Dat vind ik als toeschouwer persoonlijk erg belangrijk. Ik vind het fijn om te zien dat de artiesten op het podium er van genieten en nog fijner als zij dat gevoel overbrengen op het publiek. Anders kun je namelijk net zo goed thuis genieten van een CD.
Sinfonietta Amsterdam
Photo: Marco Borggreve
Het samenspel waar ik zo door betoverd werd, was voor mij de rode draad van het genieten. We begonnen het concert met een stuk van Grieg, dat het orkest alleen uitvoerde. De overgang naar de liedjes van Jonathan zelf, verliep zo soepel dat het werk en voorbereiding in de samenwerking niet in twijfel kon worden getrokken. Zoals in mijn eerder geschreven stukken is te lezen, is mijn muzieksmaak erg breed. Ik kan daarom dus ook enorm genieten van klassieke muziek. De manier waarop de orkestleden mee swingden, maakte het nog aangenamer om zelf ook met een voetje mee te tikken op de muziek. En bij de meest bekende hit van Jonathan Jeremiah, ‘Happiness’, waarbij de hele zaal meezong, liet ook ik mijn (ietwat minder succesvolle) zangstem ten gehore brengen.
Maar naast genieten van de muziek heb ik ook genoten van Jonathan Jeremiah zelf. Wanneer mij iemand zou vragen om een typische singer-songwriter te beschrijven, dan komt hij toch snel in beeld. Warrig haar, beetje hipster look. Hij beaamt dit zelf ook. Wanneer het orkest ‘In der Fremde’ speelt van Joseph von Eichendorff en Jonathan in het Duits (wat kan die man niet?!) meezingt, zie je hem werkelijk zijn best doen om de boodschap over te brengen. Hij introduceerde het stuk, vrij vertaald, als volgt: ‘om het brekende Europa toch een beetje heel te houden, en de Brexit even te laten voor wat het was’. Op dat moment gaf hij zelf toe: “I sound like a hippie but look like a goth.” Vond ik leuk, want het is ook een beetje een hippie-uitspraak, maar wel iets waar we af en toe over na mogen denken. Muziek kan ons verbinden in momenten dat het soms lijkt alsof alles uit elkaar dreigt te vallen. Dat, in combinatie met de elegante zwarte kleding van het orkest, en het ietwat slobberige, zwarte kloffie van Jonathan, lieten mij wel geloven in een goed samenspel waarbij alles perfect was. Ik ben nu al benieuwd welke artiest volgend jaar het Amsterdam Sinfonietta mag vergezellen.
Jonathan Jeremiah speelde op zaterdag 18 januari samen met Amsterdam Sinfonietta in het Parkstad Limburg Theater.
Dol op woordgrapjes en puns, lach altijd het hardst om mijn eigen grappen en heb een passie voor reizen, schrijven en lezen.
