Vanuit de frontlinie: Kay Ritt

Het culturele leven ligt nagenoeg stil of houdt zich via innovatieve omweggetjes nog in leven, zei ’t dan op een laag pitje. Dat is natuurlijk ook bij De Afgrond merkbaar. Mensen hebben andere dingen aan hun hoofd en dat is volkomen begrijpelijk. Maar de Afgrond is natuurlijk meer dan alleen een medium voor concertverslagen en dergelijke..

Ik heb de kans gekregen om de ervaringen te delen van een goeie vriend die nu in de frontlinie vecht tegen dat wat ons allen op dit moment zo in de grip houdt. Het is ’t verhaal van Kay Ritt,  al zo’n 15 jaar werkzaam in Zuyderland Ziekenhuis, die op ’t moment dat ik hem aanschreef ook nog eens besmet was geraakt met het coronavirus. 

Ik achtte de kans eigenlijk klein dat Kay, gezien de hoogspanning waaronder hij en zijn collega’s op dit moment staan, me terug zou kunnen mailen. Toch heeft hij, een paar weekjes nadat ik hem wat vragen doorstuurde, die tijd voor ons genomen. Waarvoor dank. Kay is nu gelukkig weer gezond en aan het werk. Voor jullie, voor ons. Ik geef hierin verder ’t woord aan Kay.

Je zit nu thuis. Hoe verloopt je herstel?
Ik heb verplicht twee weken in quarantaine gezeten na mijn ziekenhuisopname en ben sinds eind Maart weer volledig aan het werk. Het herstel gaat goed, al merk je met name bij de momenten dat je een mondmasker ophebt en als je thuis in bed ligt dat je je nog benauwd voelt.

Het ziekteverloop is natuurlijk bij iedereen verschillend. Maar kun je summier beschrijven waar je doorheen gegaan bent?
Het is begonnen met keelpijn en hoesten, hierna kreeg ik koorts en bleek ik een laag zuurstofgehalte te hebben, gedurende de gehele tijd continu momenten van benauwdheid.

Heb je het op je werk in Zuyderland opgelopen of in de prive-sfeer? En kunnen jullie je hier op ‘t werk wel optimaal tegen beveiligen?
Ik heb het waarschijnlijk op het werk opgelopen doordat ik onbeschermd een patiënt (die achteraf Corona bleek te hebben) verzorgd heb. Al zul je nooit zeker kunnen weten of dit daadwerkelijk zo is. Waar je in het begin zag dat het dagelijks een opgave was om voor de dag genoeg beschermende materialen te krijgen gaat dit nu wel beter. Al blijft het dagelijks spannend om te zien welke maatregelen er dan weer genomen moeten worden.

Is de sociale isolatie, die bij de zieke natuurlijk nog een stuk verder gaat, ook psychisch erg belastend? Wat doet dat met je?
Ik persoonlijk vond het sociale element erger dan het lichamelijk zien zijn. Op gegeven moment komen de muren op je af.

Kun je een beetje beschrijven onder welke druk jullie op ‘t moment op Zuyderland (of waar dan ook) staan? Valt ‘t nog de handelen, kwa menskracht en middelen?
Je ziet nu dat het langzaam afneemt, qua aanbod van patiënten. Ik werk dadelijk op de enige Corona afdeling van het ziekenhuis, waarbij wij ook de patiënten krijgen die wekenlang op de intensive care gelegen hebben. Ik denk dat dan met name het emotionele deel ook een grote rol gaat spelen. Wij worden momenteel van alle kanten bijgestaan door mensen van het ziekenhuis van andere disciplines. Dadelijk als het ziekenhuis opengaat zal dit wegvallen en ben ik erg benieuwd of dit allemaal te doen is voor een afdeling.

Omdat je in de frontlinie zit, begrijp ik dat je je nog meer dan gemiddeld kunt ergeren aan desinformatie en complotgeleuter…
Ja. Ik kijk en luister bewust niet naar media of lees berichten, omdat er toch echt een hoop onzin voorbij. Ook het dagelijkse programma “frontberichten” volg ik niet, omdat ikzelf vind, dat jezelf tijdens je werk filmen voor mij geen meerwaarde heeft.

Het is voor de overheid natuurlijk heel lastig om met zo’n nieuw verschijnsel als een pandemie om te gaan. Doen overheid en ‘t RIVM dat volgens jou naar behoren met de maatregelen die genomen worden? Of kan er moet er naar jouw mening nog meer gedaan worden?
Op het moment doet de overheid mijns inziens voldoende om de pandemie in te dammen. Persoonlijk vind ik wel dat de overheid er met name in het begin veel te laks mee omgegaan is en er te laat actie ondernomen is. Met name het stukje materialen en het niet voldoende voorhanden hebben hiervan vind ik onbegrijpelijk in deze tijd in Nederland.

En wat kunnen wij als “burger” op dit moment doen, ook voor jullie?
Wij worden van buitenaf regelmatig verrast met bijvoorbeeld maaltijden of kadootjes. Ook al hoeft dit helemaal niet, is het wel fijn dat mensen dankbaar zijn voor wat je momenteel doet.

Het is misschien een ietwat filosofische vraag: De strijd tegen dit verschijnsel lijkt er een van de lange adem te worden. Waar moeten wij de komende tijd rekening mee houden? En moet misschien ‘t menselijk denken en handelen langzamerhand om, nu ziektes al zoönosen (dier-mens besmettingen) ons steeds vaker om de oren knallen?
Daar heb ik niet veel verstand van en hou ik me momenteel ook eigenlijk niet mee bezig. Daarvoor is het momenteel ook te druk op het werk. Dit laat ik wijselijk dan ook aan anderen over.

Hartelijk dank alvast voor ‘t delen van je verhaal hierover! Blij te horen dat je goed hersteld bent. En heel veel sterkte met de strijd die jullie voor ons voeren!

Foto ‘Studio Yasja mural’ door Daniëlle Quadakkers.