Afgelopen zaterdag 29 augustus was de eerste in een serie van drie Record Store Days. De dag waarop we normaal gesproken de onafhankelijke platenzaak in het zonnetje zetten was in april uitgesteld en naar later in het jaar verschoven. Daarnaast de dag in drieën gesplitst vanwege de pandemie. Hoe gaan onze platenboeren, die De Afgrond altijd een warm hart heeft toegedragen, om met de huidige situatie en is hier nog een succes van te maken? Ik ga het voor mij bekende rondje doen in Parkstad. Tekst en foto’s: Jens Rademakers.
Klokslag 9.00 uur begin ik bij Didi Records in De Cramer waar, dit keer netjes verdeeld, alweer een kleine menigte voor de deur staat. De eigen discipline blijkt groot als de deuren open gaan. Men verdeelt zich netjes over de bakken, die nu strategischer en met gepaste afstand in de zaak verdeeld staan. Een divers aanbod, waarbij the usual suspects U2, Bowie en Gorillaz de hardlopers zijn, maar er ook weer plaats is voor de liefhebbers van exootjes. Oud-klasgenoot Patrick van Casteren scoort een obscurantje van label Mr. Bongo, wereldmuziek.
Bij Ruud van Satisfaction Records is ook al redelijk wat toeloop maar een bandje of iets dergelijks buiten is nu helaas niet mogelijk. Ruud heeft de bakken wat uit elkaar getrokken, maar heel veel aanpassing is niet nodig. Het publiek verdeelt zich volgens hem toch wat meer over de hele dag. En ook hier lijken de mensen goed op zichzelf en op elkaar te letten. Ruud is wel ietwat sceptisch over het aanbod. ‘Nog geen kwart van wat ik besteld heb is aangekomen.’ ‘En waarom liggen er alleen al 40 ‘Inhalers’ in Haarlem, maar geen enkele in Parkstad?’ Iets waar Didi me ook al op attendeerde. Maar wie Ruud kent weet dat hij niet snel piept, het gaat hoe dan ook weer druk worden. Tot mijn verrassing zie ik dat ‘Energy’ van Operation Ivy weer heruitgebracht is. Die slaan we even in!
We vergeten er vaak eentje: GonG-Records, idyllisch weggedoken in een boekenzaak op de Promenade. De zaak is klein en specialistisch (jazz, klassiek, filmmuziek etc). Vrij onwaarschijnlijk dat ze er iets mee doen maar wie weet? Mijn vermoeden wordt bevestigd. ‘Dat levert nu echt niks op’, zegt iemand in de boekenzaak. Helemaal waar natuurlijk. Het is al moeilijk genoeg.
Afsluiter van mijn rondje is de kleine, sympathieke medespeler in Kerkrade, Chevremont, Let the Record Play. Hier natuurlijk ook geen live muziek dit keer. ‘Koekjes en koffie zijn er wel nog’, zegt Patrick ‘Kuki’ Kuklinski. Patrick heeft het dit keer wat rustig aan gedaan en ook dat weer volledig te begrijpen. Te veel losse eindjes, te veel onzekerheden. Patrick heeft wel wat ingekocht, naar gelang de vraag van de vaste klanten. Maar dit is geen tijd om risico’s te nemen. ‘Wij moeten uiteindelijk zelf wel mooi de hoofdprijs ervoor betalen, dat wordt vaak vergeten’.
En wat de zaakjes inkochten moest blijkbaar al een behoorlijke tijd geleden worden beslist, op een moment waarop niemand wist welke maatregelen er nog verder tegen corona ingezet zouden worden. Volkomen duidelijk. Welke kleine speler had het risico durven nemen flink in te kopen, terwijl misschien daarna de maatregelen weer flink aangescherpt zouden worden? Het zou zomaar een doodvonnis kunnen wezen. Patrick zet volgens eigen zeggen wat meer in op de tweede ronde op 26 september. Beter aanbod volgens hem, ‘dan zit bijvoorbeeld FIGHT van Rob Halford erbij, nog nooit uitgebracht op vinyl’. We zijn benieuwd.
Onze onafhankelijke platenboer heeft het niet makkelijk, maar blijkt in deze lastige tijd innovatief en aanpassingsbereid. En de steun van de liefhebbers is hartverwarmend. Desalniettemin roept het Record Store Day-concept steeds meer kritische vragen op. Die waren er al voor corona maar worden nu nog pijnlijker blootgelegd. Wat ooit bedoeld was als steun aan de kleine platenboer lijkt steeds meer door de commerciële doelstellingen van de grote spelers overvleugeld te worden. Het aanbod van exoten wordt schraler en de labels gaan liever voor de zekerheidjes. Ik gun het de fans, maar de zoveelste U2 in een ander kleurtje is natuurlijk wel erg makkelijk binnen lopen. En hoe zit het met die toch uitermate dubieuze verdeling van de platen over de zaken die iedere keer weer vragen oproept? Het is en blijft een mooi stukje promotie voor de kleine, onafhankelijke zaak maar voor hoe lang nog? De charme begint er vanaf te gaan, zeker als je klanten moet teleurstellen. Naar welke kant het verdienmodel loopt lijkt me sowieso al duidelijk. Wordt het zo niet weer een speeltje voor de grote jongens? En was dat net niet de bedoeling?
Ik hoop dat het Record Store Day-concept zijn weg terug kan vinden naar het idealisme van het begin. En wij blijven hoe dan ook onze onafhankelijke platenzaken in en buiten Parkstad steunen. Allemaal heel veel succes toegewenst met de volgende ronde, 26 september dus. We zijn erbij.
Record Store Day vond zaterdag 29 augustus plaats. De volgende editie is zaterdag 26 september.
Authors bio is coming up shortly.
