Op het lijf geschreven- door Aline Ploeg

Al jaren praat ik er regelmatig over: ik wil een tattoo. Of twee eigenlijk. Een grote, met veel kleur en één met een boodschap. Als grafisch ontwerper heb ik natuurlijk vanalles in m’n hoofd. Al veel schetsen zijn gemaakt, grote kleurige tekeningen, maar dé tattoo heeft er nog niet bijgezeten. Datzelfde geldt voor de boodschap. Wàt ik wil zeggen weet ik natuurlijk, maar daar de juiste tekst voor vinden… Moeilijk. Naast het enthousiasme was er ook de eeuwige twijfel… Erg definitief zo’n tattoo.

De eerste voor de beestjes

Tot het moment dat ik op tv een veganiste zag met een tattoeage op haar buik: ‘A voice for those who can’t speak’. Dàt was de tekst! Een tekst die mij op het lijf geschreven is, in de strijd voor een beter dierenwelzijn. Ik wist het zeker: dit wordt mijn eerste tattoo! De plek had ik ook al bedacht, hij moest in elk geval zichtbaar zijn. De zoektocht naar een geschikte studio kon beginnen.

Kriebelen

Op fora op internet las ik dat vooral zwarte inkt vaak dierlijke ingrediënten bevalt. Niet geschikt voor een veganist dus. Verder zoeken. Precies op het juiste moment kwam ‘V’, het magazine van de vereniging voor veganisme, met een artikeltje over de Gentse, veganistische tattoo-studio Toryumon van Vanessa van de Voorde. Meteen contact gezocht en een afspraak was geregeld. Slik.. Nu kwam het wel heel dichtbij. Behoorlijke kriebels in mijn buik. Kriebels van ‘wil ik dit echt?’, ‘doet het pijn?’, ‘welk lettertype wil ik eigenlijk?’, ‘Hoe groot moet hij worden?’ en ‘Wat is de juiste plek?’ wisselden elkaar in snel tempo af.

Mag ’t ietsje meer zijn?

De zoektocht naar het juiste lettertype verliep moeilijker dan ik had verwacht. Na wat inspiratie opgedaan te hebben op internet, wist ik niet of ik een strakke letter wilde, of een krullerige. Waar ik wel snel een beslissing in nam, was de plek. De binnenkant van mijn rechteronderarm leek me voor deze tattoo dé plek. Tijdens de zoektocht naar de juiste letter leek het me opeens een goed plan om meteen maar een paar tattoos in eens te laten zetten: de tekst op mijn arm, het woord ‘vegan’ op mijn andere arm en een lief sterretje met gezichtje en rose wangen op mijn rug. Zullen de zenuwen voor DE dag wel zijn geweest…

Ai!

Een paar dagen voor 24 juli wist ik de juiste letter te vinden. De kriebels in mijn buik werden er niet minder om. Het lettertype, de plek en de grootte waren bepaald. Maar de pijn… Sommige mensen mét tattoo wisten me te vertellen dat het wel meeviel, anderen vroegen zich af waar ik in godsnaam aan begon, zoveel pijn zou het doen. Mensen zónder tattoo wisten me te vertellen dat het wel mee zou vallen óf werden samen met mij heel zenuwachtig.

Voor de zekerheid mailde ik Vanessa van Toryumon tattoo nog maar even, met mijn ontwerp en het verhaal over mijn zenuwen. ‘Maak je toch niet druk’, liet ze me weten. Gelijk heeft ze. Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan… ‘Eet goed voor je komt’, was een ander advies van haar.

De A van…

Omdat Gent niet naast de deur ligt én er de Gente Feesten plaatsvonden in het weekend van ons bezoek, boekten we samen met vrienden kamers in een hotel, zodat we er een gezellig weekend van konden maken. Vrijdag voelde ik me verbazingwekkend rustig; de wijze woorden van Vanessa waren blijkbaar toch tot me doorgedrongen. Van vrijdag op zaterdag sliep ik heerlijk. Op weg naar Gent verviel ik weer een beetje in zenuwen en bleef praten praten praten. Zelf had ik het niet echt in de gaten, Guido en onze vrienden wel… Mijn vriendin Julie wist me nog aan het lachen te maken door het idee te opperen om, bij te veel pijn, alleen de A te laten tatoeëren: de beginletter van de zin én van mijn naam.

Angstzweet

Gelukkig is Gent één van de Belgische steden met een fantastische keuze aan vegetarische/veganistische restaurant. Bij Greenway at ik een heerlijke vegan hazelnotenburger en een brownie. Omdat ook de hoofdpijn inmiddels was toegeslagen, nam ik nog even snel een finimal voordat ik de tattoostudio binnen ging. Ook in de studio kon ik niks anders dan te veel praten. Gelukkig stelde Vanessa me wederom gerust en bood me een heerlijk biologisch blikje cola aan. Vervolgens werd ‘mijn’ regel met een soort carbonpapier op mijn arm gezet. In één keer goed! Vanessa zette alles klaar. Ze liet me weten eerst even te laten voelen hoe het tatoeëren voelt. Het zweet brak me inmiddels uit. Na de eerste prikken van de naald, wist ik dat het goed zat. ‘Laat maar gaan met die naald’, zei ik Vanessa, blij dat wat ik voelde ontzettend mee viel. Het zetten van de tekst op mijn arm stelde qua pijn weinig voor, gelukkig. Ik realiseerde me hoe blij ik was met de keuze voor een veganist, die mijn arm met deze naalden aan het bewerken was. Vanessa vertelde me dat alle producten die ze gebruikt plantaardig en dierproefvrij zijn. Terwijl ik het zoemen van de naald hoorde, sloeg alleen opeens een raar gevoel van twijfel toe. Het definitieve van een tattoo had ik nog niet eerder zo intensief gevoeld. Een lichte twijfel maakte plaats voor de zenuwen die ik dagenlang gevoeld had. Toen alles erop stond, en ik mezelf met tattoo in de spiegel zag, wist ik het zeker: dit is de juiste keuze geweest!

Kom maar door!

Inmiddels 3 dagen later heb ik weer kriebels in mijn buik, van blijdschap. Ben heel tevreden met mijn tattoo en vooral met de inhoud van de tekst, die nu op mijn lichaam pronkt. Ben inmiddels alweer aan het schetsen voor de volgende tattoo. Ik kan eigenlijk niet wachten. Zou het dan toch verslavend zijn…?