Bunkerpop 2021

A Minor Problem

Wat is die Oefenbunker toch een mooi iets. Hoe knap sloeg men zich met Bunkerpop vorig jaar door de ‘corona-editie’ heen. Met die altijd aanwezige kracht tot aanpassing, laagdrempeligheid, een shitload aan creativiteit en de nooit aflatende inzet en passie van haar fantastische vrijwilligers. Die gave om met weinig middelen iets heel moois te kunnen creëren is een voorbeeld voor anderen. Wij wisten het, anderen ontdekten het zaterdag tijdens die bijzondere vorige editie. De blauwdruk om dit vandaag weer tot een succes te maken lag er dus al. Met een paar kleine aanpassingen. Want er mag weer een beetje meer. En de weergoden waren Bunkerpop ook nog eens gunstig gezind. Foto’s: René Bradwolff

De Main Stage, Mini stage, Draaitanic met daarop een uitgebreid programma aan bands, artiesten en DJ’s waren gebleven. De tafels waar de mensen lekker konden zitten ook. Maar wat zijn we blij om het hoofdpodium weer buiten te mogen zien. Net als vorig jaar weet ook dit keer weer een gemêleerd publiek de weg naar het festival te vinden. Het hardnekkige vooroordeel dat de Oefenbunker een plaats is waar ‘alleen mensen met lange haren, kale koppen en zwarte kleding’ rondhangen lijkt er definitief vanaf. Steeds meer mensen uit de buurt lijken de Oefenbunker te omarmen en dat juich ik alleen maar toe. Zonder dat die unieke identiteit verloren gaat overigens. Deze boom krijgt alleen meer bladeren.

En onze eigen moelemaeker pur sang, John ‘King Mobe’ Mobers (vorig jaar helaas uitgeschakeld), is gelukkig ook weer terug om het festival, samen met Marco Smeets, aan elkaar te lullen. De mooie dingen blijven, de nieuwe dingen voegen een hoop toe. Er werden zo’n vierhonderd mensen (vanzelfsprekend goed gemonitord vanwege corona) verwacht en als ik in de namiddag aan Bennie ‘Key Sessions’ Kroezen vraag hoe veel er al de controles aan de ingang hebben gepasseerd zijn het er al een dikke driehonderd.

Buiten de bands om hadden nog een hoop andere zaken mijn aandacht. De eerlijkheid gebiedt me dan ook te zeggen, dat ik er dit keer dus niet het meest gedetailleerde verslag over kan draperen. Wel was er, zoals altijd, veel jeugdig elan dat door de Oefenbunker een mooie kans geboden kreeg. Ik was onder de indruk van het technisch vernuft van het nog piepjonge Buzzard’s Brew met hun poppy disco en soul. De funky rockers van Point Break waren een aangename verrassing en ik baalde even Plastic Personality gemist te hebben omdat ik de kids moest gaan halen. En A Minor Problem (een band waar ik al een tijdje verliefd op ben dus zo heel subjectief is dit nu ook weer niet) heerste zoals altijd. Mijn verontschuldigingen aan al die anderen op groot en klein podium die ik nu ontzettend tekort doe doordat ik zo summier blijf: You rock! Respect voor alle live acts! Waar ik het mee kreeg was het publiek in ieder geval van het gevarieerde programma aan het genieten en daar gaat het uiteindelijk om.

Point Break

Natuurlijk was er juist hier, in het epicentrum, her en der veel discussie over de cultuursector en hoe die zich in leven dient te houden. Dat onze huidige politieke leiders voor cultuur een sterfhuisconstructie hanteren en corona daarin als gelegenheidsargument hanteren om alles definitief kapot te maken mogen we na dit weekend en die bizarre, schizofrene vertoning ergens in de duinen nu wel zo’n beetje een vaststaand feit gaan noemen. Dat opportunistische gladjanussen de terechte woede hierover, bij gebrek aan ander verzet, weten te kapen zal ook best kloppen. Ook ik wil niet terug naar het ‘oude normaal’ van de ID&T’s, Live Nation’s of noem ze maar op. Maar aan de andere kant trekt het zogenaamde ‘nieuwe normaal’ van onze crisismanagers, bedrijvenboys met een natte droom over een strak gereguleerde, zielloos voortdenderende consumeer/produceermassa me nog minder. Ik wil anders, beter, gezonder. De Oefenbunker lijkt nu nog meer dan ooit een glimp van dat ‘beter’, dat Utopia, te bieden. Het was al lang voor corona één van de bloemetjes tussen alle beton. Alleen is dat nu nóg veel duidelijker geworden.

Dit weekend liep ik door Heerlen, waar ik flarden opving van Cultura Nova en het Zomer Maan Fest en we weer eens ouderwets bij Marcel van café Bluff op het terras zaten. En ik zag in Landgraaf weer een fantastisch Bunkerpop, waar co-presentator Marco de volgende treffende woorden sprak: ‘Dít is waar het om draait!’

De 38ste editie van Bunkerpop vond op zaterdag 4 september plaats op het plein voor De Oefenbunker in Landgraaf. Line Up: Stephany Joanna, Outkraaij, Stashin, Point Break, Thomas Geelens, Buzzard’s Brew, Bunker Rebel, Plastic Personality, Gijsbert, A Minor Problem, Dino, Ikiga, Aicha Cherif, Solomon, De sound van Parkstad.

Solomon

Ikiga

King Mobe