De Passage in Heerlen roept wel eens wat nostalgische gevoelens op. Vandaag de dag is ook dit gedeelte van de stad aardig opgekuist. Maar er is een tijd geweest dat dit zo’n stukje Heerlen was, dat precies dat beetje gevaar uitstraalde waar de stad vroeger berucht om was. Als je in de Passage verder liep lag er aan de rechterkant bijvoorbeeld het shabby pornobioscoopje. Ik herinner me nog het trapje naar boven waar je, om stoer te doen tegen je schoolvriendjes, deed alsof je naar boven liep, maar natuurlijk nooit verder kwam dan een paar treden. Veel belangrijker was dat je een stukje verderop bij het KWJ uitkwam. Dit was zo’n typisch, klein, cultureel centrum zoals wij die in de tachtiger jaren hadden en dat in al zijn facetten underground uitademde. Op de ideale loopafstand van tien minuten vanaf mijn ouderlijk huis ging ik er afwisselend naar de metal-en punk avondjes die georganiseerd werden en zag ik er bands als Tom Noddy en de Nato Partners.
Het KWJ overleefde de vroege 90´er jaren niet (ik herinner me nog, dat het op gegeven moment letterlijk dichtgemetseld was). En alles is hier zo veranderd dat er nauwelijks nog herkenningspunten zijn. Maar de geest ervan lijkt in alles rond te waren in de Outpoet. Vooral op zo’n avond als afgelopen donderdag 10 april, toen hier onder de vlag van Hard in Heerlen regionale metalband Praefator en het Zweedse Atonement speelden. Sinds kort schuift de Nieuwe Nor ook kleinere bands door naar de Outpoet en die leent zich daar uitstekend voor. Het ideale podium voor wat kleinere, obscuurdere bands uit de harde metal genres. Met dan nog Café Bluff op twee straten afstand – het epicentrum van hardcore punk en aanverwante herrie – is Heerlen-centrum toch echt the place to be voor de liefhebbers van de hardere muziekgenres. Toch vind ik het bezoekersaantal deze avond toch net wat te magertjes. Liefhebbers van het genre met wie ik het er naderhand over had, vertelden me er geen weet van te hebben. Ligt daar voor de Outpoet misschien nog een aandachtspuntje? Voor de bezoekers die er wel waren werd het in ieder geval wel een heel bijzonder avondje.
Het Limburgse Praefator opent en als ze niet zo jong waren zou ik denken, dat deze mannen ergens tussen de midden-en eind jaren ’80 uit mijn eigen platenkast gekropen zijn. Duistere oer-metal met allerlei power-speed-en thrash metal invloeden (is ‘Show no Mercy’ van Slayer de zwarte bijbel van deze band?), een vleugje Venom en Infernal Majesty, een bassist die met zijn beulskap zo bij de Mentors lijkt te zijn weggelopen, een King Diamond-esque, occulte ambiance en de hoog pitchende uithalen van de zanger die af en toe wat weg lijken te hebben van Sy Keeler op Onslaught´s ‘The Force’ … Maar laten we het gewoon lekker evil metal noemen, zoals de band dat zelf graag hoort. De zanger maakt er een hele show van en het eigen repertoire wordt afgewisseld met enkele covers, waarbij ik niet zou durven zeggen wat Bobby Liebling nou van die Pentagram-cover zou vinden, maar ‘Countess Bathory’ van Venom door het publiek in ieder geval luidkeels wordt meegezongen. Praefator is hilarisch en er is genoeg talent aanwezig om zich nog verder te ontwikkelen. We hebben er in Limburg in ieder geval weer een heel bijzondere band bij.
Daarna is het de beurt aan Atonement uit Zweden. Die klinken zeker niet typisch Zweeds, maar maken wat men vandaag de dag blackened thrash zou noemen: Thrash metal met een duistere black metal touch. Al zal dit bij mijn eigen generatie net zo goed herinneringen oproepen aan de beginperiode van de thrash- en allervroegste death metal, waarbij ik vooral denk aan Teutoonse oer-thrashers als Sodom, Destruction en (het vroege) Kreator, het Canadese Sacrifice of Possessed. Subgenres worden door jongere generaties herontdekt en metal genres die zich ooit van elkaar hebben afgesplitst lijken weer in elkaar over te vloeien. Fascinerend hoe cyclisch dit allemaal is. Atonement bestaat dan wel uit piepjonge gasten, ze weet in deze driemansformatie een bijzonder strakke pot thrash metal te fabriceren. De band dendert als een groot metal mitrailleursalvo over ons heen. Geen poespas, gewoon old school thrash zoals die hoort te zijn en die nu al de concurrentie met de groten aan kan. Check hun eerste album ‘Sadistic Invaders’ maar eens!
Jasjes met patches, studs, kogelriemen en bands die een greep in je platenkast lijken te hebben gedaan… het leek weer heel eventjes 1986. Al die dingen waar wij in de jaren ’80 heel veel lol in hadden, riepen in die tijd in het beste geval hoongelach of afkeer op, in het ergste geval wilden sommige typetjes ervoor met je over de grond rollen. Een compleet nieuwe generatie lijkt dit allemaal, bijna veertig jaar later, te herontdekken. Dat is ergens zowel grappig als vleiend en met ver terugwerkende kracht toch nog eventjes de bekende middelvinger.
Het KWJ is misschien al heel lang dood, maar de Outpoet leeft. Het stokje is definitief overgedragen!
Gezien: Praefator en Atonement in Outpoet Heerlen (10 april 2025)
Authors bio is coming up shortly.
