Urban Race

Dat gezond zijn hip is weten we. Maar dat heeft natuurlijk allerlei leuke bij-effecten. Zoals een volwaardige Urban Race die op 17 mei zomaar in ons eigen Heerlen georganiseerd werd. Foto’s: Anita Hondong

Op boksschool Heppenhuis, waar ik zelf twee keer per week train, kwam enkele weken geleden dan ook de vraag: wie doet er mee? Nu durfde ik het zelf nog niet aan maar een paar bikkels riepen: Ja! En zo schreven zij zich in voor de race als team Heppenhuis. Blijkbaar was onze boksschool niet de enige sportclub die het wel zag zitten.

Gezond zijn is hip en dus zagen we bij het halen van de startnummers menig groepje sporters in matchende truitjes hun formulieren invullen. De nummers werden opgehaald bij het stadhuis, alwaar men deze heel ouderwets analoog op de arm van de deelnemers schreef. Een mooie stempel volgde ernaast. Daarna toog men naar het Pancratiusplein. Daar stond een podium met een enthousiaste DJ en de eerste lopers stonden al te trappelen bij de startvlag. De sfeer zat er al goed in met overal zenuwachtige urban runners en hun entourage. Vanaf het podium werd er omgeroepen dat men kon meedoen aan de warming up. Hier werd meteen gevolg aan gegeven en binnen no time huppelde er een hele groep lustig op los. De trainer van onze boksschool gaf zijn eigen aanwijzingen aan zijn mensen en zij begonnen rustig met een blokje om. Helaas ging een van hen al meteen door haar enkel. Deze werd snel ingetaped omdat zij toch wilde gaan starten.

Elk kwartier startte er een groep deelnemers, die vanaf het podium werd omgeroepen. Het team Heppenhuis was om 12 uur aan de beurt. Het startschot klonk en de run werd ingezet via de Morenhoek, richting stadhuis. Daar aangekomen moest er over tonnen heen worden geklommen. Hindernis 1 was genomen. Van daar werd het doorrennen via de andere kant van het stadhuis, onder bruggetjes door de promenade af en richting het schouwburgplein. Daar vonden de deelnemers vuilnisbakken van RD4 om overheen en tussendoor te zigzaggen, drie grote containers waar men doorheen moest klauteren en twee grote containers waar overheen geklommen moest worden.

Vervolgens rende men langs het oude postkantoor, de Honigmanstraat in en dan door de Dautzenbergstraat richting het oude Femina. Daar bevond zich een stellage waarbij men moest springen naar een lus en dan slingerend van lus naar lus moest. Dat bleek voor heel veel deelnemers een zware hindernis! Verder ging het richting de Groene Boord en linksaf de Schandelerboord op. Er werd over houten balken geklommen. Vlak voor het Meezenbroekerpark mocht men onder een vrachtwagen door en over een andere heen. Aan het eind van park 1 ging het rechts naar beneden, richting beekje, onder de weg door en vervolgens bij vijver 2 over matten en banden (lees: een nat pak). Het park werd rechts gevolgd en weer links, richting Sigrano. Voordat men daar aankwam moest er nog over twee auto’s heen geklommen worden. En daarna door het fijne mulle, glibberige zand van Sigrano.

Daar raakte ik groep Heppenhuis kwijt en wist ik de route niet meer verder te volgen. Ik liep de route terug en bleef bij enkele obstakels staan kijken. Fantastisch om te zien hoe deelnemers vol enthousiasme de hindernissen namen. Er werd samengewerkt en dat moest ook wel. Teams sleepten elkaar over de obstakels, wachtten op elkaar en moedigden elkaar aan. Regelmatig werden er grapjes gemaakt en duimen opgestoken bij een “succes” van langs de kant. Bij elke hindernis stonden ook mensen van de Urban Race zelf die meer dan bereid waren om je te helpen of aan te moedigen.

Ik kwam net voor twee uur terug op het Pancratiusplein en daar bleek team Heppenhuis al gefinished te zijn. Binnen twee uur hadden zij dus het gehele parcour afgelegd. Ik bleef op het plein hangen en genoot van alle deelnemers die de finish haalden. Als eindverrassing mochten zij in een grote container met water springen. Sommigen lieten zich met verve erin vallen, namen snoekduiken of maakten salto’s. Anderen vroegen wijzend aan publiek of het de bedoeling was dat ze de bak water in moesten waarop het publiek uitbundig ja riep. Weer anderen stapten voorzichtig in de bak en waadden er doorheen. Een enkeling liep om de bak heen.

Al met al een fantastisch georganiseerde dag! De route was duidelijk, de obstakels lastig maar ontzettend leuk om te zien (ook om te doen?). De vrijwilligers van de Urban Race waren heel erg vriendelijk en behulpzaam en de hele run een echte uitdaging voor iedereen.

Volgend jaar ga ik het proberen. Dan ren ik mee, dat heb ik mezelf al beloofd. Hopelijk is gezond zijn dan nog steeds hip en is iedereen dan weer bereid om zo’n geweldige race in elkaar te steken. Nog even dit: Alle deelnemers… respect!