Paddenstoelen voor Madeleine

Een boek, in 2007, geschreven door Marie  Hermanson met als Zweedse titel “ Svampkungunens son” wat letterlijk betekent “de paddenstoelenprins”.

Maar misschien is de Nederlandse titel wel mooier in dit geval.

Het boek kwam mij oninteressant voor toen ik het kreeg. Een boek over paddenstoelen, hoe boeiend kon dat zijn?

Maar het gaat niet echt over paddenstoelen, dit vreemde boek van Hermanson. Dit verhaalt over Gunnar en zijn vader Holger. Over hun moeizame en zonderlinge relatie.

Vader Holger is een paddenstoelenexpert en geeft elk weekend een cursus over paddenstoelen in het bos. Op deze cursus komen voornamelijk dames en Gunnar kijkt jaloers naar zijn vader en diens charmante omgang met deze vrouwen.

Dan komt er een specifieke dame in beeld; Madeleine. Gunnar is op slag verliefd maar uiteraard valt Madeleine voor vader Holger.

De ontwikkelingen die hierna volgen ga ik niet beschrijven, dat zou zonde zijn.

Maar het verhaal is een tragikomedie. Even surrealistisch als realistisch.

Dat vader en zoon in een afgelegen boshut wonen is gemakkelijk aan te nemen in een land als Zweden. Ook dat mensen hier ietwat zonderling door worden.

Maar het verhaal van Gunnar en Holger neemt een steeds vreemdere wending.

Met meer en meer nieuwsgierigheid, en ongeloof, lees je verder door het verhaal Tot op de helft van het boek. De climax is dan gedaan. Hermanson probeert het nog spannend te houden. Gunnar reist af naar de kust op zoek naar zijn moeder ( van vader heeft hij geleerd een afkeer te hebben van zee, het bos, dat is het waren leven!). Zijn moeder ontvangt hem met open armen maar in Gunnar’s brein borrelt van alles. Hij denkt zelfs dat hij een beetje gek is geworden. Dat belooft veel goeds.

Niets is minder waar. Vanaf dat moment wordt het boek steeds “gewoner”en, voor mij, ook steeds saaier om te lezen. Ik heb het boek uitgelezen, wilde immers weten hoe het zou aflopen. Maar het eindigt als een Hollywood klassieker. En dat doet het verhaal onrecht.

Jammer dat een verhaal dat zo goed beschreven is, waarbij je en passant ook nog echt iets over paddenstoelen leert, waarin de karakters volledig geloofwaardig worden uitgediept, en vooral waarbij je benieuwd bent naar de volgende vreemde actie van de hoofdrolspelers, zo gewoon wordt. Alsof Hermanson medelijden krijgt met Gunnar en hem opeens het beste wilt gunnen.

Dat wil ik als lezer niet. Ik wil Gunnar’s vreemde geest begrijpen en meegaan in zijn vreemde wereld. Ik wil hem niet zien omslaan in een “gewone”jongen en hem gelukkig maken.

Ben ik nu wreed?

“Maar mijn vader was geen academicus. Hij vond de intellectuele methoden veel te begrensd. Voor hem waren paddenstoelen zo veel meer: een zinnelijke, fysieke beleving. Spiritualiteit. Een kunstvorm. Cultuur. Een omgangsvorm. (En niet in de laatste plaats: een onovertroffen versiertruc.)”