Parkcity Live (2): Doorboorde energiebanen, trillende oorhaartjes en een op hol geslagen aorta

Om maar met de deur in huis te vallen; Parkcity Live was grandioos! Grandioos druk, grandioos leuk en voor sommigen grandioos abominabel. Ik heb nog geen enkel artikel gelezen waarin de drukte en het slechte geluid niet centraal staan. Maar ook het geklaag over de in overvloed aanwezige (te) kleine kinderen. “’s Middag doen ze een dutje en ’s avonds klimmen ze bij papa op de schouders om zo het zicht van de mensen te belemmeren.” Dus jah, voor sommige mensen was het grandioos abominabel. Foto’s: René Bradwolff

Grandioos druk was het inderdaad. Meer dan 12.500 bezoekers per dag. Nu weet ik niet zeker of de aanwezige kinderen die gratis mochten vertoeven inbegrepen zijn. Maar ongeacht met of zonder kinderen, met zoveel bezoekers hutje mutje moet je aardig je best doen om mensen uit je persoonlijke energiebaan te weren. Voor sommige mensen was het dus grandioos druk.

Ronny Flex, Lil kleine en Mr. Polska

Maar mensen, laten we eens eerlijk zijn. Wisten we niet van te voren dat het druk zou zijn? Dat er kinderen rond zouden banjeren en dat het geluid van bands nu eenmaal niet altijd even goed ten gehore komt op een festival. Wie is dat dan schuld? De band? De geluidsmannen? De organisatie? Een ding is wel klaarblijkelijk gebleken; zeuren doen we allemaal. Collectief of gewoon individueel. Mijn grootste irritatiefactortje van het weekend was bijvoorbeeld een mevrouw die pertinent weigerde om even in beweging te komen om mij voorbij te laten. Haar bitse antwoord op mijn  vraag of ze het vervelend vond dat ik er even langs wilde bevestigde mijn vermoeden; zij behoorde tot de groep die het grandioos abominabel en druk vond.

Mijn wenkbrauw werd op de eerste dag niet alléén gelift door die zuurpruim in het publiek. Flessen wodka opentrekken op het podium terwijl er honderden, misschien wel duizenden tieners voor je staan mee te schreeuwen dat ook zij 1, 2, 3, 4 pillen hebben gebruikt zorgde ook voor een enorme frons op mijn voorhoofd. Maar ik ben dan ook niet bepaald de doelgroep van Ronny Flex, Lil Kleine en Mr. Polska.

La Gran Pegatina

Zondag, de tweede dag. Mijn ogen waren nog een beetje vermoeid en nog maar net open toen ik over het festival terrein wandelde. Dat wakker worden viel zwaar maar werd al snel een handje geholpen door wat Spaanse peper van La Gran Pegatina. Was het afgelopen jaar nog Rowwen Hèze dat mijn voetjes op de tweede dag van de vloer kreeg, dit jaar zorgde de Catalaanse ska- en rumbaband daarvoor. En met de voetjes kwamen ook de heupjes in beweging! Wat een energie hing daar op zondagmiddag in het Bekkerveld zeg! Essent zou er wel raad mee weten. Wel jammer dat Dotan die energie niet vast wist te houden. Maar laten we heel eerlijk zijn, voor een (single) vrouw is Dotan echt geen straf om naar te kijken. Een prima middagje…

Dotan

De avond dreigde eigenlijk een beetje zure prut te worden toen UB40 het podium betrad. Waren mijn verwachtingen misschien te hoog? Had ik moeten weten dat het niet Ali Campbell was die ‘Red Red Wine’ voor ons zou zingen met z’n sjparkly eyes, maar zijn broer Duncan? Het had een mooie eerste ontmoeting kunnen zijn maar het werd een beetje een slaapverwekkend debacle.

Maar er is niet voor niets het gezegde; ‘safe the best for the last’. Kensington! Wat zorgden deze mannen voor een geweldig einde van deze zesde editie van Parkcity Live! Een editie waarbij ik heel veel dansjes en heel veel drankjes heb gedaan, een speeddate sessie onderging en mijn Dotan look-a-like heb gevonden maar waar mijn aorta uiteindelijk helemaal op hol sloeg van Kensington.

Kensington

Ondanks dat mijn energiebanen faliekant en meermaals doorboord werden en mijn trilhaartjes in het oor niet geheel bevredigd waren, heb ik toch écht een grandioos tof weekend gehad. En is dat niet waar het om gaat?

Parkcity Live vond op 16 en 17 juli jl. plaats in het Bekkerveld te Heerlen met o.a. Kensington, Bløf, UB40, Racoon, Jett Rebel, Kovacs en Typhoon. De zevende editie zal plaatsvinden op 8 en 9 juli 2017.