Fish

Lang geleden stond hij in de grootste arena’s met zijn band Marillion maar toch koos Fish in 1988 voor een solo-carrière. Zanger én band behaalden daarna geen grote successen meer en overleefden de nineties en noughties enkel dankzij een grote hondstrouwe fanschare. Beiden zijn uiteindelijk uit een diep dal omhoog gekropen. Marillion is tegenwoordig actief in het theatercircuit en was als dusdanig vorig jaar al te bewonderen in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater. Afgelopen zaterdag speelde Fish daar in de popzaal. Voor het eerst in Heerlen. Op de valreep, want de man heeft aangekondigd na zijn aankomende album te stoppen. Maar voor die tijd viert hij samen met de fans nog één keer de verjaardag van zijn beste album: Clutching At Straws. En dat was ook in Heerlen reden voor een feestje. Al ging dat niet zonder slag of stoot. Foto’s: René Bradwolff  

Clutching At Straws. De inmiddels alweer 31 jaar oude mijlplaat van Marillion, zomaar live, hier om de hoek. Niet met Marillion maar met Derek William Dick, oftewel Fish. De Schotse zanger, frontman en onbetwiste leider van die band. En tekstschrijver. Niet onbelangrijk. Hij benadrukte het nog maar eens in de Limburgzaal: ‘I’m not a singer who writes, I’m a writer who sings.’ En dat is juist bij Clutching At Straws van belang, want dieper dan op dat album ging hij nergens. Het is een intense plaat over verslaving, en dan met name alcoholisme. Veelal vanuit het standpunt van de succesvolle artiest, die zichzelf een spiegel voorhoudt. Het is deels een biecht maar ook een monoloog. Een monoloog die bol staat van schizofrenie, radeloosheid, vervreemding en schuldbesef. Teksten die gehoord moeten worden. Doeltreffend verpakt in een soundtrack die alle emoties uiterst krachtig maar ook subtiel ondersteunt. 

En die bijzondere plaat, die door zowel Fish als Marillion nooit meer overtroffen zou worden, kregen we drie decennia later live voor de kiezen. Al werd het niet de overdonderende kippenvelervaring waarop ik op basis van voorgaande Fish shows en de kwaliteit van het album had gehoopt. En dat lag niet aan de hoofdpersoon. Het enige dat je de sympathieke reus uit Dalkeith zou kunnen verwijten is dat hij er niet voor koos om Clutching integraal uit te voeren maar de volgorde veranderde en er lukraak een paar nummers van het aankomende album Weltschmerz doorheen strooide. Verder was hij goed bij stem, geestig en spraakzaam en had hij een prima band om zich heen verzameld.

Maar prima is in het geval van Clutching At Straws niet altijd goed genoeg. De punch en de finesse, die het album naar de hoogste regionen tilden, ontbraken jammerlijk. Met name in de ritmesectie. Of lag het aan het té brave zaalgeluid, dat zowel qua power als volume tekortschoot. Zeker nu er ook in Heerlen steeds meer bezoekers rondlopen die lijden aan een ernstige vorm van de ‘Dutch Disease’. Dat is de voornaamste reden om je favoriete bands over de grens te bezoeken, omdat ze alhier amper nog boven het kwebbelzieke volk uitkomen. Van die schijnbaar toevallige passanten die blijkbaar op straat een ticket vonden. Ze hebben geen idee waar de rest naar staat te kijken, het boeit ze voor geen meter en ze lachen je uit zodra je daar iets van zegt.

Maar goed, terug naar de show. Die was ondanks alles gewoon goed. Dat kan ook niet anders met zo’n rasperformer en zo’n setlist. Alleen al voor White Russian zou menige fan op zijn blote knieën naar de Limburgzaal zijn gekropen. Een aangename tijdreis door een artiest die bezig is met afscheid nemen. Niet omdat hij niet meer wil, maar omdat hij fysiek op is en lichamelijk ouder dan de 60 jaar die hij volgens zijn paspoort is. Hoe dat zo is gekomen, dat hoor je dus op Clutching At Straws. Hetgeen door Fish op ironische wijze werd geïllustreerd toen hij al vroeg in de show, noodgedwongen, plaatsnam op een barkruk. ‘And so… we are back to where this all started.’

Maar vooralsnog laat de man zich niet uit het veld slaan. De huidige tour is nagenoeg compleet uitverkocht, Heerlen incluis. En ondanks dat (vooral) zijn benen ernstig tegenstribbelen, heeft hij op het podium onverminderd plezier. Aldoende zat er in de staart van de show toch nog een ouderwets feestje in, met het imposante The Last Straw, de verwachte afsluiter Incommunicado en als cherry on the pie het weinig gespeelde Clutching era B-kantje Tux On voor de trouwste fans.

Kortom; een respectvolle buiging voor Derek William Dick a.k.a. The Fish en een dikke vinger naar de luidruchtige mevrouw die, na afloop van een avondje bijkletsen, met een diepe zucht aan haar net zo praatgrage gezelschap vroeg waarom Fish ‘bijna geen Marillion nummers’ had gespeeld. Het waren er 12. Muts!

Fish speelde op 27 oktober in de Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen.