Steve Harley & Cockney Rebel

In 1973 verlieten zanger/gitarist Steve Harley en drummer Stuart Elliot voor het eerst het Britse eiland, om met hun glamrockband Cockney Rebel de debuutsingle ‘Sebastian’ te promoten bij Avro’s Toppop. De plaat werd overal genegeerd maar bereikte hier (en in België) de tweede plek van de Top 40, waarmee de internationale carrière van de band in gang werd gezet. Een jaar later stonden ze op Pinkpop. Inmiddels is het 46 jaar na dato en staan beide heren nog gewoon met hun band op de planken van de Limburgzaal. Grijzer en met de nodige fysieke ongemakken maar nog altijd in staat om een ijzersterke show neer te zetten. Foto’s: René Bradwolff

Toen ik Steve Harley & Cockney Rebel in 1989 ging zien in Sittard, in het fonkelnieuwe Fenix, had ze haar grootste successen al bijna 15 jaar achter zich. Op het moment dat ik met mijn vrienden, die wél fan waren, voor de gezelligheid de reis naar Sittard aanvaarde had ik helemaal niets met de band maar na de energieke show was ik liefhebber. Zeven jaar later zag ik Harley opnieuw, nu in Vaals (Spuugh). Zonder Cockney Rebel was het een stuk gezapiger. Mijn interesse ebde weg en ik verloor de man uit het oog. 

Dertig jaar na die overrompelende ervaring in Fenix speelt Harley mét Cockney Rebel bij mij om de hoek en kan ik het niet laten. Ook omdat ik benieuwd ben hoe de vlag er tegenwoordig bij hangt. Behoudens een matig comeback album in 2005 heeft de band sinds 1976 niets meer geproduceerd. Harley’s daarna verschenen solo albums maakten amper indruk en de energie die hij op de bühne etaleerde werd niet zo lang geleden gesmoord door een gebroken heup die hem het gevoel in zijn rechterbeen ontnam. Sindsdien werkt hij zijn shows zittend af. Dat belooft weinig goeds. Maar die show in Fenix staat nog altijd in mijn lijstje met beste concerten ooit, dus… Hoop doet leven.

De start is in ieder geval veelbelovend. Opener ‘Here Comes The Sun’ (de Beatles cover waarmee Cockney Rebel in 1976 een grote hit scoorde) voelt nog een beetje plichtmatig maar aansluitend wordt het vuur vol aangewakkerd met ‘Judy Teen’, ‘Psychomodo’ en ‘Sling It’, een supertrio uit 1974 met een viool in de hoofdrol. Het instrument dat doorheen de jaren geluidsbepalend zou blijven en ook in Heerlen vaak het verschil maakt. In plaats van de opgewarmde meute voor het podium bij de strot te pakken en het dak van de Limburgzaal te blazen neemt Harley vervolgens jammerlijk gas terug. Met een stel recentere songs, die prima in elkaar steken en uiterst adequaat worden vertolkt maar het avontuurlijke en (soms) venijnige van het oude materiaal ontberen. 

Harley is uitstekend bij stem en praat, gezeten op een barkruk met zijn gitaar op schoot, de boel ontspannen en geestig aan elkaar. Dat zitten is trouwens een rekbaar begrip. Het is tijdens het musiceren vooral draaien, kronkelen en het onderdrukken van de impuls om op de meest heftige momenten overeind te komen. De energie van weleer zit er nog steeds in en moet toch ergens naar buiten. De band verkeert in bloedvorm, speelt een paar swingende jazzy intermezzo’s en het geluid in de Limburgzaal is loepzuiver. Op het moment dat de boel muzikaal een beetje dreigt in te zakken komen halverwege de set met ‘Mr. Raffles (Man It Was Mean)’ en ‘(I Believe) Love’s A Prima Donna’ twee klassiekers voorbij die de zaak weer op de rails zetten en het enthousiasme op het podium en in de zaal precies op tijd terugbrengen.

Het blijkt een opmaat voor een indrukwekkende tweede helft die via een intense versie van ‘Stranger Comes to Town’ (Harleys enige solo-nummer in de set) en een imposant ‘The Last Feast’ uitmondt in een slotstuk om van te watertanden: ‘Mister Soft’, ‘The Best Years Of Our Lives’ en een heftig intense uitvoering van ‘Sebastian’. 

Na zo’n finale is het feest tijdens de toegift natuurlijk extra groots, zeker wanneer het de wereldhit ‘Make Me Smile (Come Up And See Me)’ betreft. En gelachen werd er. Op het podium en in de zaal, tijdens de show en na afloop. Op een avond die eigenlijk geen wanklank kende. Bijna op de kop af 46 jaar na dat eerste optreden in Avro’s Toppop, waar het allemaal begon. En het einde lijkt, getuige het optreden in Heerlen, nog niet in zicht.

Gezien: Steve Harley & Cockney Rebel in de Limburgzaal, Heerlen op 24 januari 2019