Bospop 2010

Omdat de jubileumeditie (Bospop viert dit jaar haar 30 jarig bestaan) in een weekend valt waarin én het kwik niet onder de dertig graden duikt én Nederland een WK finale speelt, wordt besloten onze to see list dusdanig in te krimpen dat we op de eerste dag pas vroeg in de avond hoeven aan te treden en op dag twee rond datzelfde tijdstip weer de pleiterik kunnen maken. Jimmie Vaughan, Cuby & The Blizzards, The Hoax, Bily Idol en helaas ook The Doors Ray Manzarek & Robbie Krieger worden dus doorgestreept, maar er blijft gelukkig genoeg lekkers over.

The Cranberries klinkt aanvankelijk slap en ongeïnspireerd (zangeres Dolores O’Riordan heeft blijkbaar geen zin om zich in deze hitte moe te maken en laat dat merken ook) maar komt zowaar tot leven tijdens hitsuccessen als ‘Salvation’ en ‘Zombie.’ Een redelijke binnenkomer dus, al had ik er wel wat meer van verwacht. Inmiddels is dan al duidelijk dat Bospop 2010 vooral de Woodstockgeneratie richting Weert heeft gelokt, want naast de gebruikelijke veertigers en vroege vijftigers blijken nu ook de zestigers massaal de weg naar de festivalweide te hebben gevonden. Da’s eigenlijk niet vreemd met twee ‘Woodstockbands’ op de affiche maar de aanblik van zoveel in nietsverhullende zomerse niemendalletjes gestoken oude mensenvlees is desondanks schrikken. Al begrijp ik nu wél waarom de jeugd het festival op zaterdag aan zich voorbij laat gaan; je zult als Pinkpoptwintiger in het bijzijn van je vrienden je enkel in minirok en BH gehulde oma maar tegen het lijf lopen…

Maar genoeg geschertst want het zijn wel mooi een stel leeftijdgenoten van de Marlies Dekkers-omaatjes die vanavond bewijzen dat ze op muzikaal gebied ooit de toon hebben gezet en nog steeds als ongeëvenaard voorbeeld gelden voor diverse generaties aan volgelingen en copycats. Te beginnen met Crosby, Stills & Nash, die ondersteund door een geweldige begeleidingsband geen noot missen, de ene na de andere evergreen schijnbaar achteloos uit de mouw schudden en een spelplezier etaleren dat tot achter op het veld voor vrolijkheid zorgt. ‘Woodstock’, ‘Long Time Gone’, ‘Marrakesh Express’, ‘Deja Vu’, ‘Our House’, ‘Almost Cut My Hair’, ‘Wooden Ships’ en zelfs CSN&Y springplank Buffalo Springfield passeert de revue middels ‘Bluebird’ en ‘Rock ‘n’ Roll Woman’. Intens, emotioneel, sfeervol, bloedmooi, indrukwekkend en keigoed. Drie levende legendes zorgen bij de ondergaande zon voor driedubbele porties kippenvel én een ideale opmaat voor een afsluitend feest, iets dat aan John Fogerty (foto) welbesteed is. Het gezicht, het geluid én de songsmid van Creedence Clearwater Revival trapt af met ‘Hey Tonight’ en dan weet je het wel. Zeker als in de opvolgende anderhalf uur onder anderen ‘Who’ll Stop The Rain’, ‘Born On The Bayou’, ‘Midnight Special’, ‘Green River’, ‘Down On The Corner’, ‘Bad Moon Rising’, ‘Fortunate Son’, ‘Rockin’ All Over The World’ en ‘Proud Mary’ langskomen, alsmede hét Bospopmoment van 2010; een tijdens een genadeloze stortbui uiterst gedreven versie van ‘Have You Ever Seen The Rain’ dat vanuit duizenden door een verstikkende hittegolf geteisterde kelen gepassioneerd en uitbundig wordt meegezongen. Onvergetelijk.

De Bospopzondag staat in het teken van de ongelijke strijd tegen de hitte, de zon en de aanstaande voetbalfinale. Het publiek is beduidend jonger dan daags ervoor en de dresscode is oranje, zover het oog reikt. Bij binnenkomst horen we nog net dat Anvil wel erg dertien-in-een-dozijn klinkt en haar huidige revival volledig dankt aan het recent aangemeten Spinal Tap imago. Nee, dan de oudjes van Uriah Heep. De band is 41 lentes jong en still going strong. Heep heeft er ontzettend veel schik in en trakteert op een stel dampend uitgevoerde hardrockklassiekers om U tegen te zeggen. Uiteraard is hef feest der herkenning het grootst tijdens ‘Easy Livin’ en het afsluitende ‘Lady In Black’ maar ook in de aanloop daar naartoe staat er niet één zwakke song op de setlist. Met founding member Mick Box en oud-Bowie gitarist en Spider Of Mars Trevor Bolder staan er alweer twee living legends op de planken alsof het niets is. Bernie Shaw toont zich naast een uitmuntende vocalist ook een sterke en goedgeluimde frontman die precies weet hoe hij het publiek naar zijn hand moet zetten: dressed in orange.

Over frontmannen gesproken: Dee Snider van Twisted Sister is inmiddels ook alweer 55 jaar oud maar daar is op het podium niets van te merken. Dezelfde haardos, dezelfde strot, hetzelfde showmanship als in zijn jonge jaren. En een pak songs uit de periode 1982-1984, grotendeels afkomstig van het succesalbum ‘Stay Hungry’. Aanvankelijk schuifel ik naar voren om te lachen om zoveel metalcliché’s (“Twisted Sister’s solution for asshole pollution: Shoot ‘Em Down”) maar gaandeweg weet de band me serieus van mijn sokken te blazen. Bijna 38 jaar na haar geboorte kent Twisted Sister het klappen van de zweep. De basis van de band is al sinds 1978 ongewijzigd en dat is duidelijk hoorbaar. Het beest Snider heeft nog steeds een prima strot, komt af en toe zowaar vriendelijk over en weet precies hoe hij het oranjelegioen aan zijn voeten krijgt: door zich te hullen in het shirt van “my cousin Wesley Snider” en te melden dat wij, die nog nooit de wereldcup wonnen maar op één manier duidelijk kunnen maken dat we het niet pikken straks weer met lege handen te staan. Zelden klonk ‘We’re Not Gonna Take It’ zo vurig over een Nederlandse festivalterrein. Twisted Sister mag dan van cliché’s aan elkaar hangen, ze weet op alle fronten prima te overtuigen en maakt haar spierballenpraat volledig waar. Danko Jones eat your heart out.

En zo kan het gebeuren dat de Duitse gitaarmeister Michael Schenker en zijn Group zowaar ondersneeuwen tussen The Heep en Snider. Of zou de ietwat matte prestatie iets te maken hebben met zijn winterse outfit, want je staat bij 33 graden in de schaduw natuurlijk voor lul in je leren outfit en je zwarte muts. Gelukkig maken zijn karakteristieke zwart-witte Flying V en enkele UFO-covers een en ander goed. Van afstand met een koud flesje water over het hoofd leeggegoten. Maar wat kun je Schenker kwalijk nemen als zelfs Status Quo niet in staat is om een daadwerkelijk uitbundig feest te ontketenen? Tuurlijk passeren de gehoopte klassiekers de revue maar Francis Rossi en co gaan duidelijk gebukt onder de brandende zon, net als het overgrote deel van het publiek, dat vooral bezig is met zweten, hangen, blussen en wapperen. EN dan is ook het geluid uitgerekend op dat moment erbarmelijk. Toch blijft het fijn om mee te deinen op de plaatjes uit mijn jeugd: ‘Caroline’, ‘What You’re Proposing’, ‘Roll Over Lay Down’, ‘Rain’, ‘ Mean Girl’, ‘Whatever You want’, ‘Little Lady’, ‘Down Down’… Niet groots maar gewoon leuk. Zoals ik zelf ook niet in grootse vorm verkeer onder dit soort tropische omstandigheden, zonder ook maar één vierkante centimeter schaduw of zuchtje wind.

Na drie keer Zappa Plays Zappa, één keer Dweezil Zappa Band en twee keer Z ben ik van mening dat ik Dweezil Zappa Plays Zappa nu gerust eens kan laten schieten voor de belangrijkste interland sinds 1978 maar desondanks doet het pijn als ik na relaxte doch swingende uitvoeringen van ‘Peaches en Regalia’, ‘Montana’ en ‘Easy Meat’ de Bospoptent verlaat. Waarmee Bospop 2010 geschiedenis is en de boeken in kan als een extreem hete doch geslaagde editie. Niet alleen vanwege de prima programmering maar ook dankzij de uitstekende organisatie. Geen overdreven drukte bij de toiletten, ruime en gevarieerde voedselvoorziening, voldoende strekkende meters bar en meer dan genoeg en goed bereikbare parkeerplaatsen op tien minuten loopafstand vanwaar we binnen no time over de autobaan richting wereldkampioenschap zoeven…