Pinkpop (2): Mooie bands en leuke mensen

Mumford And Sons (Ben Houdijk/Pinkpop 2019)

Vooraf was er nogal wat kritiek op het programma vanuit allerlei kanten, maar dat schrikt gelukkig niet af. Want ook dit jaar waren er weer genoeg mooie optredens en verrassingen te spotten in Landgraaf. Uiteindelijk draait alles om het gevoel dat een optreden bij je oproept en dan maakt het niks uit of het plat, puberaal, inhoudsloos of commercieel wordt gevonden. Mijn terugblik op mijn tweeëntwintigste Pinkpop is dan ook een weergave van mijn euforische muzikale momenten geworden (en die waren er genoeg). Foto’s: Bart Heemskerk/Pinkpop 2019

Zaterdag
Yungblud mocht mijn festival openen in de nieuwe Brightlands stage (geen palen en een grotere bar… chapeau!). Dominic Harrison heeft een allegaartje van sounds die hij op het (vooral jonge) publiek afvuurt. Vergelijkingen met andere bands worden elk liedje naar voren gehaald. Dat zorgt voor herkenbaarheid. Natuurlijk heeft Yungblud al een paar hitjes op zijn naam staan en de sfeer in de tent is dan ook aanstekelijk. Is het origineel? Nee! Maar het festival krijgt een fijne aftrap.

Door naar Stage 4 waar Badflower al flink staat te rocken. Ik heb de band pas twee weken geleden ontdekt via Spotify en was meteen onder de indruk van de heerlijke no-nonsense rock. Live klinkt het allemaal wat rommelig en de zang is niet echt sterk, maar de gitaren maken veel goed. De eerste kleine moshpit is zelfs een feit en links en rechts worden de hoofdjes wel op en neer geschud. Prima show! Bij Cage the Elephant zoeken we een plekje achter het publiek op. Voor velen blijkbaar een hoogtepunt, maar boeiende gesprekken zorgen ervoor dat ik niet meer precies weet of ik het echt goed vond. Ik weet niet of dit een recensie hoort, maar ik was er wel bij.

Halestorm is een band die ik al voor de vierde keer live zie. Strakke sound, veel energie, maar mij pakt het niet echt. Ik noem de sound dan altijd te Amerikaans. Het is gelikte stevige rock. Niks mis mee, maar niet meer dan dat. Jamiroquai mag de voetjes dan weer van de vloer halen. Plekje vooraan en een heerlijk zonnetje. De band is erg goed en Jamiroquai zelf heeft er ook zin in. Hij speelt een set met louter bekende nummers. De oogjes gaan dicht en de groove neemt het over. Geen verrassende show, maar voor het humeur een prima opsteker!

Blood Red Shoes

Na al dat dansen is het tijd voor rust en wordt er een plekje achter de massa bij IBA Parkstad stage ingenomen. Elbow zorgt voor een rustmomentje en de band doet waar ze al jaren sterk in zijn: meezingmomentjes en een feelgood mood creëren. Lekker! De afsluiter (en headliner) van deze dag is Mumford and Sons. Is deze band nu wel of geen headliner? Wat boeit het! Het eerste uur worden de grote hits gespeeld en deze klinken gewoon weer erg lekker. Maar het veld is dan inmiddels al half leeg gelopen. Het tweede deel van de set is minder interessant, maar als “kenner” komen ook deze nummers lekker binnen. Prima slot van dag 1!

Zondag
Met een lichte kater en spierpijn wordt de zondag geopend door Blood Red Shoes. Ze spelen inmiddels voor de 3^e keer op Pinkpop en de 2 voorgaande shows waren prima. Je weet vantevoren wat je krijgt en dat is dus nu ook weer het geval, maar damn… wat is het weer lekker! Geen moeilijk gedoe of allerlei rare showelementen. Gewoon riffs en drums. Afsluiter Colours Fade blijft de hele dag (en nog dagen later) in mijn hoofd zitten. Van veraf nog even The Kooks gekeken. Lekker poppy rock. Ook niet bijzonder, maar wie klaagt er bij dit weer! Beetje hangen in het gras, biertje drinken en lekker meezingen.

Limburgs trots Rowwen Hèze zorgt voor een vol veld bij het noordpodium. De rijen bij de drankkraam zijn echt heel lang, maar dat is ook logisch. Honderden euro’s aan bier vliegen door de lucht bij de eerste akkoorden. Vanaf de tribune ziet het er geweldig uit. Feest op Pinkpop! “Met de neus omhoeg” wordt massaal meegezongen en her en der vloeit een traantje.

Barns Courtney is een Britse singer-songwriter met een prima band erbij. De sound laveert tussen americana, wave en rock. Voor mij nog een relatief onbekende band en het is ook niet echt druk bij Stage 4, maar de afwezigen hebben een geweldige optreden gemist. De band is energiek en zanger Barnaby George Courtney (alleen de naam is al een applaus waard) neemt het publiek mee op sleeptouw. De vonk slaat over en de hele tent gaat mee. Mijn hoogtepunt van dit festival!

Barns Courtney

Miles Kane speelde eerder al een keer een geweldige show in de tent, dus was ik nu ook weer benieuwd. Muzikaal was er zeker niks mis met de set, maar de “attitude” van Miles past niet bij de grootte van de tent. Het kabbelt voort en alleen de echte Miles-fans maken er nog een klein feestje van. Domper op de feestvreugde. The Cure weet mij niet echt te boeien tijdens het eerste uur, maar ik ben dan ook niet echt voorzien van grote kennis van het repertoire. Sfeervol is het wel en muzikaal zeker prima. De plek achterin het veld helpt ook niet echt mee. Het tweede deel van de set is wel lekker (hits natuurlijk!) en de versie van “A Forest” is één van de muzikale hoogtepuntjes van dit weekend.

Na The Cure (en een hele dag zon en bier) ben je eigenlijk toe aan je bed, maar Armin van Buuren probeert je dan nog even wakker te houden. De laatste bonnen worden opgemaakt en nog een beetje gedanst, maar de fut is eruit en Armin weet ons niet tot het einde op het terrein te houden.

Maandag
Het opstarten valt steeds zwaarder (leeftijd?), maar we staan weer aan de start bij Bring Me The Horizon. Ik volg de band al jaren en de sounds is opgeschoven van metalcore naar popmetal. De show is over the top en de nieuwe nummers slaan de plank wel mis. Gelukkig worden de gitaren niet vergeten en knallen de oudere nummers er nog lekker in. Het publiek gaat in ieder geval mee en elk woord wordt meegezongen. Niks mis met een potje populaire “metal”.

Bring Me The Horizon

Dan gaan de hemelsluizen open en bij het opklaren staan de heren van Tenacious D klaar voor hun optreden. Melige humor, flauwekul teksten, cabaret en dat allemaal verpakt in een rock/metal soundje. Kyle en Jack zijn op elkaar ingespeeld en het publiek maakt er zelf ook nog een feestje van. Lekker gelachen en even overdreven headbangen. Dropkick Murphys doet waar het goed in is. Het publiek vermaken met stevige punk met een flinke dosis banjo, fluit en oi’s. De regen deert niet, want het feestje is prima.

Hoe schriller is het contrast bij Michael Kiwanuka. Ik kende maar twee nummers, maar heb me laten overtuigen. Prima band, soulvolle sound, intense zang. Naarmate de set vordert voel ik dat ik me mee laat slepen in de sfeer en droom ik langzaam weg om bij de laatste twee nummers in een lichte roes weer wakker te worden. Heerlijk optreden. Zo fijn is het dus als je je laat verrassen.

Fleetwood Mac is de waardige afsluiter van dit weekend. De set is prima opgebouwd en de afwisseling tussen de echte bekende nummers (ik ben pas 40, sorry!) en de rest van de set is prima. Mijn moment is de cover van “Free Falling” van Tom Petty. Zittend op de trappen, omdat ik het vak niet meer in mocht (ondanks dat er zeker 200 mensen wegliepen na een half uur) heb ik genoten van een band die je een keer in je leven moet hebben zien. De eindshow daarna was niet meer echt nodig in mijn optiek, want het weekend was weer geslaagd.

Tenacious D

Mooie bands gezien, veel leuke en bijzondere mensen ontmoet en gesproken. Dat is waar dit festival om draait. Op naar editie 23. Pinkpop 2019… thanks!

Lees ook Pinkpop (1): Geslaagd Jubileum voor de hele familie. De 50-ste editie van Pinkpop vond op op 8, 9 en 10 juni 2019 plaats op Megaland in Landgraaf. Pinkpop is in 2020 terug op 19, 20 en 21 juni.