Soms zijn wij bij de Afgrond een beetje sloom. Dan komen we er te laat achter dat het wellicht handig was om perskaarten te regelen ( of in ieder geval proberen) voor zoiets belangrijks als het WMC. Dat krijg je natuurlijk met gebrek aan Kerkradenaren in je redactie. Helaas dus geen verslag van belangrijke wedstrijden. Maar deze Heerlense ging wel naar een avondje buitenactiviteiten.
Naast wedstrijden tussen verschillende muziekcorpsen van over de hele wereld staat Kerkrade tijdens het WMC gewoon volledig op zijn kop. Elke dag zijn er optredens in het Stadspark, in het centrum, op de markt, in het paviljoen. En niet alleen elke dag, maar ook nog meerdere optredens per dag. Feest, feest en nog eens feest. En dat een maand lang!
Ik koos een avond waar het thema Alm/ Tirol/Duitse sjlagers een belangrijke rol speelde. Waarom? Omdat Dieter Koblenz zou komen optreden, daarom! Normaliter ga ik naar de Oktoberfeesten in Sittard om heel hard met een heel groot glas bier in mijn hand mee te schreeuwen op alle foute nummers die Dieter brengt.
Het was nog een geen sinecure om duidelijk te krijgen hoe laat de optredens zouden starten want de site van het WMC bleek ongelofelijk onoverzichtelijk. Na heel veel klikken leek het nog alsof je maar de helft van de info had gevonden. Punt van kritiek bij deze.
We vertrekken naar Kerkrade en parkeren de auto vlakbij het Continium. Een prettig stukje lopen van het centrum dus. Er is wat gebakkelei over waar het Stadspark precies ligt en niemand luistert naar mij, terwijl ik ooit nog in Kerkade gewoond heb (ok, op de Locht, maar dan toch). We arriveren er uiteindelijk op een paar minuten over half acht. Dieter staat al op het podium en voorzichtig staan er een paar tientallen mensen op gepaste afstand te kijken. Vlakbij het podium is niemand. Hoe kan dat? Normaal gezien trekt Dieter volle zalen?! De arme man zwoegt en gooit al zijn charmes in de strijd! Hij moet hard werken deze avond. Maar als hij bijna aan het eind van zijn repertoire is komt de stemming erin. Aan het eind van het optreden schreeuwt iedereen vol overgave; zugabe. En die geeft Dieter, tot twee keer toe. Na de toegiften springt hij nog van het podium en deelt onvermoeibaar (terwijl het zweet hem letterlijk langs zijn pruik gutst) stickers uit en gaat met mensen op de foto. Ook ik zwicht voor de verleiding en na wat aanmoediging van onze fotografe ga ik naast Dieter staan voor een vereeuwiging.
Als Dieter uiteindelijk verdwijnt draait een dj vrolijk “sie hatte nur noch schuhe an”. De mensen zingen wel mee maar de schwung is er toch wat uit.
We lopen weer terug naar het centrum. Een stukje verder dan Kunstwarenhuis VenD staat een klein podium. De Ansel Taler Party Express doet zijn ding. En hoe, de zanger danst op de tafels, ligt op de tafels, wringt zich in tienduizend bochten en moedigt voortdurend het publiek aan. Heeft dat effect? Nauwelijks. De, voor het grootste gedeelte, ouderen lijken meer te willen schunkelen dan te vliegen, springen, zwemmen en mee te zingen dat het “super schöne tag”is. Leuk detail; er speelt een klein jongentje met een gitaar mee op het podium en hij springt al net zo enthousiast in het rond.
Deze mannen verdienen meer dan het lauwe applaus dat ze krijgen van hun thuispubliek. Ze lassen een kleine pauze in en wij lopen weer een stukje verder.
We komen uit op de markt. Daar is het intussen goed druk. Een enorme tent staat er geposteerd en in de verte zien we Manilla op het podium. We lopen verder naar voren en genieten al meteen van de jaren zeventig hits die voorbij komen. Een groepje Israëlische jongeren (mensen van een corps?) gaan uit hun dak! Ze dansen op zo ongeveer alles wat de band speelt. En de band speelt veel. Oude hits, nieuwe hits. Medleys van Metallica, ACDC, Status Quo. Ze spelen Anouk. Ze spelen de Kraaien ( je bent een pechvogel). Ze spelen alles waar je op kan dansen, alles waar je heel hard op kan meezingen. En ze krijgen de mensen enthousiast. Het publiek danst, zingt, geniet. En onze fotografe kan bijna niet meer stoppen met mooie plaatjes schieten.
De groep uit Israel loopt wel zes keer zwaaiend weg maar komt ook even zo vaak weer rennend en springend terug. Twee van de jongens sprinten zelfs het podium op om de zangeres van achtergronddansers te voorzien.
Als ze echt weg gaan seinen ze hartjes naar haar met hun handen.
Het is intussen al laat en we gaan toch dit mooie en gezellige Kerkrade eens verlaten. Het heeft mijn hart gestolen, dit WMC. Wat een pret, van echt volks tot echt kak, iedereen lijkt zich thuis te voelen op dit evenement. Dat heeft Kerkrade toch eens even verdomd goed begrepen!
Het WMC duurt nog tot en met zondag 28 juli
Foto’s: Anita Hondong